Alle inzendingen over 'zwarte weduwe' =

ontroerd ondergaan wij de beelden uit het vrouwenkamp Ravensbrück ruim 60 jaar na dato ziet een mens en wat voor een met afscheidsbrief en loden last van wat eertijds was diep neergedrukt niet klein gekregen gebogen gedaante in de kille regen ongebroken en onvoorstelbaar vief vrouw en moeder van twee kinderen te vroeg weduwe rotsvast gelovend…

aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit; daarachter zal hij later op nog zevenendertig vingers naar weduwen…

Alsof ze vastgenageld zijn De mensen bij de grote zilte Een meeuw hangt roerloos in de stilte Weet niet van weduwen en pijn De golfslag is zowaar gestold De vissersvloot ligt op het strand Een ruiterstoet draaft elegant Het schouwspel in dat zich ontrolt Vanaf het allerhoogste duin Zie ik bevroren, dorpse vlijt De mens van toen is er niet…

en talrijk zijn de weduwen en de wezen kreunen alle eens vruchtbare velden alleen nog maar vernietiging…

Heidaar, jij luiwammes! Kom er eens af, witkop! Sjouw nu maar zelf met die zak op je rug! Kruip door de schoorsteen, jij pseudogoedheiligman! Andere koek, baardmans: afstijgen, vlug!…

Heeft u wel eens een zwarte Fries gezien? Met echte Friese klei aan alle poten? En heeft u net ik als van hem genoten? Soms heten ze geen Douwe of geen Krien. Maar poten man? “Nee dat is echt net wier” Op het verkeerde been? Het zijn er vier!…

Kraaien zijn zwart als git. In Het Lokaal. Hier. Nu.…

aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit; daarachter zal hij later op nog enk'le ivoren vingers naar weduwen…

ze was een meisje het kind waar lang op werd gewacht verwend ze was een echtgenote werd moeder man stierf veel te jong verloren ze was een weduwe wilde veiligheid vond een man en zijn gezin geborgen ze was een moeder ontzegde liefde zichzelf misschien het meest alleen ze was een vrouw verzweeg verdriet en angst en drank eenzaam…

>>><<< Natuurlijk moet het WK niet gespeeld Hoor de weduwe met kinderen klagen Slechts Qatarese sjeiks met welbehagen I.t.t.* de stadionbouwers welbedeeld In Qatar, met Van Gaal, komt ver De Leeuw Mét rouwrand, in het debacle van de eeuw *In tegenstelling tot…

Het pierement verwaait in Scheveningen nog geen gevaar van dronebespied misbaar wie luistert hoort haar in een duinpan zingen de weduwe van Indië staat daar dan laat zij Venus uit de baren springen Blauwe Diamanten in het haar en met een Gouden Oorring bij het swingen speelt zij het in de USA zelfs klaar het zindert van de beat in Haagse…

de gouden aarde scheurde open een anker haakte stil in de grond schakelde verbinding met de boot die in droogte nergens drijfveer vond vanaf de steiger over dorre vlakten zag ik netten vissen in de lucht het zwart gespannen sluierspel als laatste weduwen op de vlucht uit het niets bracht een jonge visser gevonden kisten proviand aan boord…

In de zitkamer woont de oude familie -- in pronkportretten.…

Mijn fantasie vult de gaten in mijn kennis: zwarten op het zwart.…

weduwlijk beweegt ze richting marktkraam bestelt er kaas, een halve portie dat is voldoende nu zoals het tafelkleed net past op de hoek van het tafelblad en groot genoeg is om één bestek te dragen ze oefent in haar monologen waar vergissen nog menselijk is als ze zich omdraait en vraagt -vind jij die blouse ook mooi- en ze weer…

De ‘goede’ man die met cadeautjes strooit Schijnheiliger persoon is nooit verzonnen We kunnen snel uit de impasse raken door Sint voortaan eens lekker zwart te maken…

Onze huid is gewild bij papieren tijgers hongerige weduwen spelende kinderen en masturberende ambtenaren we zitten niet stil maar verdwalen in het nachtwoud waar je steeds zegt dat het regent in het nieuwe verhaal achter gesloten lentegordijnen waar ons hart ligt voor consumptie en de maan schijnt met jaren van heimwee in de binnenwereld…

Miezerige sliertjes winterregen snijden zachtjes door de nevel als tranen over de wangen van een zwartgesluierde weduwe. De kleuren van de huizen en de auto's zijn herleid tot sfumatotinten als benen gehuld in bruine panties die elk vlekje en adertje maskeren Ik wandel met haar door de straat, arm in arm, een gedicht in een gedicht.…

Hoe van de boom Twee takken werden Afgebroken, ruimte Gemaakt werd voor Jong leven, nieuwe Uitlopers de kans geeft Om te groenen, ook al Is het maar voor even, Want al wat groent Trekt naar elkaar toe In weer een nieuw leven…

Zij is de diafragma van het menselijk oog maar toen ik deze schoonheid zag in een toog van zwart besefte ik dat zij naar mij keek toen bloeide een glimlach in mijn hart en ik bezweek…

Ook zij verwerpen wat tradities schiepen. Het eetstoornissenactiecomité roept luid en krachtig anorexi-NEE tegen figuurbevestigende typen. In plaats van ‘Mager’ moet dus voortaan Hein gezellig dik, volslank of mollig zijn.…

het zwarte gat waar ik in kijk is dieper dan ik dacht zwarter dan de nacht en hoe ik ook mijzelf verman en strijd tegen zijn kracht het gat heeft alle macht het zwarte gat dat zuigt en trekt aan flarden van mijn geest zo erg is het nog nooit geweest en wat ik ook bedenken kan het gat weet nog het meest omdat het mij steeds leest…

Zwart, een traan en dood? Ik wil er niet aan denken, Maar, het gebeurt toch. Die ene traan, huilt omdat de dood graag bij zwart is... Zwart huilt omdat de traan dood is... Dood is die huilende zwarte traan...…

Een zwarte dag in een zwart leven ontnomen... De dag van een zwarte slavin ten einde...…

in eenzaamheid Je laat me niet binnen in je leven Mijn vlinders beantwoord door onbereikbaarheid Langzaam kroop je hierbinnen Onvindbaar is de weg naar je hart Tegen je stilte kan ik niets beginnen Vlinders sterven in het koudste zwart…

normaal jij bent net als ik dol op een streepje licht want in de nacht wacht zwart met zijn geheimen waarop jij gelukkig je eigen licht kunt laten schijnen…

De kleur van m'n leven vergrijsd tot zwart en wit, grijstinten overheersen, het rood verloor zijn pit. Droeve dagen volgen op veel te lange nachten, mijn ogen verlangen terug, naar hoe ze vroeger lachten. Mijn arm heeft zich erbij neergelegd - hij zal nooit meer heel zijn - van binnen heerst het zwart, en overheerst de pijn.…

als ik in het donker van de nacht in de diepte van mijn hart in het duister van mijn denken mijn dromen kwijtraak heb ik niets meer dan het donker van de nacht de diepte van mijn hart en het duister van mijn denken heb ik niets meer dat ik kwijtraak…

het is voorbij de schermen staan overal op zwart er is helemaal geen leiding meer ieder gaat apart mensen zijn verdwaasd ineens verstoken van hun speeltjes nog zijn er enkele enclaves die digitaaltjes vragen zij schermen zich af willen niets meer met anderen te maken hebben communiceren gaat weer als vanouds met ogen stem…

zwart water rimpelt de regen ruist daarover met kille druppels…