Alle inzendingen over 3 mei

Hielendal neat mear dwaan driuwe op it skerp fan net witte wêr te hearren it swabberjend kringeljen fan in bletterlamke yn in eineflaach, libje oan de kant fan waan - yn boeken ferswine tusken rigels, tinzen dy’t lûke oan ‘e traaljes fan it fjouwerkant, blierens risselet út it ferline, yn in papieren hoale fluezen fan dysels wer fine…

Ik bin God Ik bin God en ik bin ik en no’t ik God bin straf ik my, en op ‘e nij en no’t ik my bin tink ik it is wier dat ik skuldich bin want ik haw mysels makke doe’t ik God wie en die mei mysels sa’t ik woe.…

Zo is mijn woestijn: een stilte met het geluid van een geweten in de groene kathedraal van de jeugd had ik nog geen besef maar nu ik ouder ben klinkt de schoonheid in het zuiver zijn van wat is: de dood heeft er geen thuisland en de vreemdeling geen grenzen.…

je had het niet moeten zeggen met je ogen over de rand van een vol glas rode wijn ze knikkerden de pupillen van links naar rechtsomkeert de vraag rolde van je tong naar het putje in het midden waar hij stil bleef liggen naast het mes op de tafel ik heb nu te stellen met een geval van open emotie een beroerd gevoel…

Mei blidens litte wy witte...…

It lûd wol net dea, de blêden krije frij spul en it libben guod grimelet tizich yn de goaten, it lit har lidden laitsje mei de kop fan in nulle mar hja, hja stekt de hân op nei nije loaten. Longerjend nei lân sil om har hinne rame it finzen hert fan de libbensleave dame.…

it gong net oer … ik bin de frou mei de giele sjaal it lange reade waaihier de swarte beetle-cabriolet ik haw myn hoed en sinnebril ôf set sjoch heechkroppich om my hinne it is hjir wat keal in ealjebij fersûpt yn myn reade wyn – bleh wyn fuort en o, wa wienen jo?…

. jij die zo vaak op mij Frans, Spaans, Fries, priesters en wat dies meer zij blijft nu – ik voel je, man – als een paal achter me staan er is iets goed misgegaan: alle tegenwerking ten spijt clashte uit een zee van verwijt een vis tegen mijn damwand aan en veegde me van het veld de toekomst kijkt ons blozend aan: een wieg,…

In spul spilest net allinne, earmtakken wurde plante yn it plústerkleed, hollen stinne yn palmen en mei eltse set komt de reek fan in sigaret – romfels lûke galen yn it gesicht, der wurdt stoarre troch in wale. Is dit it spul, of binn’ it tinzen mei gewicht?…

ierde wiet der floeide bloed en earms en fuotten skokten skrillich tebek, bleke poppen wachten wy mei swiere hakken yn sân oant it lûd fan it ferstân ús wekker rôp.…

ons gevonden - trekt het leven naar zich toe - de sterren herinneren zich ons als kikkers die eens bestonden -------------------*-------------------- de kopkes nei omheech út it donkerst fan de sleat middenmank de griene brij stegere wyt de kikkertsblom yn de spegel oan de loft de hynderbline nacht it tsjuster fan de dei mei…

Steesoan is de dei te koart, men moat ophâlde mei riden wylst men eins noch net wurch is. Winter Er is geen licht, de schemer groeit op het land en de moeder van de aarde rust.…

Ik sjoch mei kleare lust nei it skaad om syn mûle, de mulfinger folget linen dy't by oanreitsjen justjes ferdwine. De fierte gûnzet sêftsjes bijen, dêrnei sakket der in stiltme del. Hy glimket yn syn dream. Mei iepen hân streakje ik stil syn trochlibbe robbenfel.…

Yn it lân fan memmes hannen kin in bern noch bern wêze sûnder de plichten of bannen fan foarkomme of genêze mei in mem kinst swalkje yn ‘t ferline oan har hân de earste stapkes dwaan har stim sil nea ferdwine kinst har samar in boeketsje jaan ik wist net fan it teare teeguod in stoel dy’t krekt yn dý hoeke past fan in ferske dat ynienen…

Eamelders kinne net oars as marsjeare mei harren pakkelaazje op ‘e rêch sette se gjin stap tefolle of oerdwers nei it nêst dêr’t se de foarrie dellizze foar keningin en heitelân, it lân, en it lân leit der mar, baaiend yn ‘e sinne de fuotten lang, de tiennen omheech en it hier waakset nei de wolkens alles wabberet yn de loftige wyn en sy…

‘Hastû noch berneklean,’ frege se. ‘Nee, gelokkich net. Us bern binne al grut.’ Wat sucht ik dat faak. Suchten fan ferlichting, suchten fan spyt, lyts wienen se lang lyn. At harren hert kloppe tsjin myn wang oan myn liif, rûn alle soarch út my wei, gjin gewicht, nearne ferweecht mar yts. Hjir yn Moarre is allinne mar stiltme en kâlde lucht…

Dit jaar is mei een Valse triste lente Een trage droeve wals van vocht en kou Als een passaggio die voorbij gaan zou Pastoraal in bloei finalemente Het Lenteoffer klonk al vroeg in maart Straks roert dan, hopelijk, ook Mei z'n staart…

Het is een vroege morgen ergens in mei. De vogels worden wakker en maken mij blij. Wat kan zoiets kleins toch vreugde brengen. Je moet kunnen genieten van elke nieuwe dag. Ook als het tegen zit komt steeds weer die lach. Een jong vogeltje een lammetje in de wei wat is het toch heerlijk wakker worden in mei.…

dan wiegt de mei haar blije woorden als kleine klokjes nog even klinkt haar lied langs het water over het zandpad door het groen als een fluister ik ben stil, luister ze nodigt juni om in haar vroege zomer te verschijnen de mei zo mooi klingelt wat woorden slotakkoorden zoetjesaan zal ze verdwijnen ……

Een morgen in mei getik van metseltruffels een koekoek vliegt langs…

5 mei, vrijheid, zwaar bevochten Wordt gevierd met kroegentochten…

Hoe ouder de boom des te blijer en malser de blaadjes in mei…

, op een dag in mei, op een dag in mei.…

Dan zal de Mei ontwaken, De jeugdige, lustige Mei, En zingend zich vermaken Langs heuvel, dal en wei. En waar de Mei zal zingen, En waar de Mei zal gaan, Zal 't zwellend botje springen En 't frisse bloemtje ontstaan. Dan zullen bomen, hagen, Langs weide en heuvel en dal, Zo menig nestje dragen Waar 't heimlijk piepen zal.…

droeve wijn verdraagt geen krans tergend lange bitterdronk toch wals je verder schuifelend traag 1 2 3 en roerend met mijn roemer wil ik me door de geuren weer met jou verzoenen 1 2 3 123 12 1 .…

jouw voetstappen zijn allang onder de voet gelopen het beeld redelijk helder tanen afdrukken in het zand welke de zee dagelijks schoon wast toch raak je me niet meer iedere dag maar op gezette tijden verdwijnen zul je pas wanneer 'n ieder die jou liefheeft dit leven verruilt voor eentje in Zomerland of toch…

ik aanschouw een lavendelmeisje zij zingt een geheel eigen wijsje zelfs de zon gaat hierdoor schijnen waardoor haar schoonheid zal verfijnen blauwe kijkers 'n glimlach rond haar mond witte strikken in vlechten, o zo blond zingt ze de mooiste liederen achter elkaar doet zelfs de lente 'n boekje open over haar…

woorden laten zich niet schrijven beelden liggen nog niet vast op het doek al zullen kleuren zich nimmer vermengen door dromen van vroeger souvenirs zijn bewaard voor generaties die komen gaan, tot hun plek gevonden is evenals de jouwe wetende dat jij daar bent en licht geeft in het duister…

takjes zoeken nestje bouwen eitjes leggen hongerig grut wormen zoeken nest beschermen uitgevlogen uitgeput!…

stoeiend en bloeiend in de wei aan de hemel de kroon op je werk erbij je passie: te tooien rijmt met al wat je staat te ontplooien…