Alle inzendingen over Aanschouwen

Ik luister naar de golven terwijl wolken uitrusten mijn zorgen zijn bedolven in deze zee der lusten Ik voel de koele wind ze verfrist mijn ziel de zon die verblindt een ster die nooit viel Ik aanschouw het ritueel van water en macht het is bijna spiritueel en de zee...die lacht…

ik vlij je neer op de tonen van de liefde aanschouw hoe jij kijkt, en voel hoe die ene blik mij doet smelten liefdevol streel ik jouw warme gezicht waarin twee pretoogjes genieten van al dat komen gaat, zachtjes kus ik jouw lippen…

Zit met opgetrokken knieën in veilige hoekjes turquoise, purper, goud Ik werp een blik naar stadjes in de verte en val in de diepte Spieren spannen aan als ik de toekomst voel iets in mij steigert Op mijn rug aanschouw ik de maan en de sterren een volmaakt gelukkig gevoel overvalt me…

Het is half negen de zon verheft zich en ik aanschouw die onmetelijke architectuur van Benidorm aan de Spaanse Middelandsezee Ik ga naar de Nederlandse kerk om tien uur en zal bidden dat de aarde niet gaat beven en wij met onmetelijke architectuur ´Nenidorm´ gaan bouwen aan de Nederlandse Noordzee…

beelden stromen zonder omweg van taal en gedachten naar binnen het is net zoiets als dromen je kunt ze navertellen maar of ze echt zijn weet niemand tegengestelde onzichtbare onderstromingen als het zeeoppervlak een voortdurende verandering je opende deuren om stil het oeroude aardse verbeeldend te aanschouwen…

Ze leerde hem de werkelijkheid te aanschouwen bij het schilderij in een wereld die veranderd was de sombere kleuren mysterieus op de gegeselde lichaamsdelen deden pijn aan de ogen de jongeling voelde wel maar kon er met zijn verstand niet bij, dat iemand dit vertelde bij het schilderij, dat hij aanschouwde als onderdeel van zijn jeugdige…

Waar wortels knagen en water kabbelt Waar schoonheid behagelijk siert Waar vroeger nu is en vandaag regeert Het is fijn in mijn stad te zijn Waar markten bruisen Schoonheid aanschouwend Torens nog echt zijn en mensen zo klein Mijn stad Mijn thuis Mijn spiegelbeeld Voor en na het slapengaan…

omweef jouw zachtheid in het dansgedwarrel van stervende bladeren aanschouw er leegte door het verbreken van tastbaar houvast omsluit het gloren in amper licht gevoel als een duistere kus die bekoren wil en berust gelaten waar kwetsen vervaagt dans het gedwarrel van stervende bladeren…

Diep-blauwe oceanen die al het bestaande ontluisteren van zijn donkerste weemoed die al het bestaande mooier maken Het wolkeloze zenit van het noorden en het zuiden elk leven voedend met een azuren gloed paarlemoeren rivieren die het lied aanschouwen der ontwaakten, nimmer bewust van de duistere nacht…

mijn tuin kent stenen vierkanten bij de vleet omgeven met kunstgras van een meter breed vanuit de serre aanschouw ik deze rijkdom doch ter volmaking zoek ik een zijden rododendron ik zet hem dan midden in mijn hof van beton hij staat dan in de schaduw, en gelijk mijn tuinkabouter uit de brandende zon…

Ooit ben ik mens Geweest op deze Aarde - maar nu De maan haar Zwaartekracht aanwendt En de bergen hier voor mij Vermorzelt, en terugbrengt Tot de ware proportie van Onaanzienlijke molshopen, Durf ik geen mens meer Te zijn, enkel nog Leven ben ik bij het Aanschouwen van zoveel groots Casa Vaccini, Lenno, (CO), Italie…

Ik weet niet hoe ik je noemen zal, Kind, zoon, diepstgevoelde eigenheid Die voor altijd verloren gaat - Die alleen geleefd heeft voor Je definitief verscheen, En al weer verdwenen was Voor het moment dat je het Levenslicht aanschouwen zou, Eigen, noem ik je, Gewoon eigen, Eigen voor mam en mij We houden van je, voor altijd,…

door stramme handen ontglipt mij de jeugd waar een hart jong gebleven het testament maakt van zijn leven en in vermoeide ogen dromen vervagen speels verlangen naar vervlogen tijden dit doorleefd gezicht aanschouwen mag dat toekomstdromen liggen verborgen in reikende handen van een kind…

De leegte van mijn bank aanschouw. En zelfs bij het teleshoppen of gaten in mijn deuren stoppen, denk ik steeds aan jou.…

Wil ze drijven in haar eigen bloemenbed het groene haar de rooskleurige sprekende ogen wil ze drinken onder dauw van meidoorn licht als lucht wolkendromen verzinnen wil ze liefde zingen in haar eindeloze land windzinderend aanschouwen de heldere blauwe lach eenvoudig als ze aangereikt gewoon leven in een uitgestrekte hand…

waar ijzige kringen bevroren water de rust van zacht gekabbel breekt kristallentranen als deken van wit deze verkleumde aarde toedekken wil zullen spelende kinderen hun droom beleven een levenszucht in dolle pret aanschouwen zij hun magische wensen feeëriek als winters tafereel…

hoger en hoger slaan de woedende golven door de Boca Inferno een duivels-aanschouw de bulderende kracht van wel duizend paarden werpen de schuimende zee tot ver in het blauw meeuwen verdrinken duiven slaan te pletter het gezicht van de schipper staat sober en grauw…

het druilt in de stad somber en alles is nat Op de kille vlakte van plas en steen hippen een kraai en duif rond een oliebol omzichtig gepik van deze twee en hoopvol dansen twee spreeuwen eromheen even sta ik stil en aanschouw het tafereel dan ga ik mijn weg als evenzoveel…

Pilaren van rust Als groene ornamenten verschenen Het maakt je natuurbewust Bij het strekken van je benen Hun zachte wuiven in de wind Robuuste vormen aanschouwen Door het gemoed bemind En zij, straks, hun bladeren weer openvouwen Het lieflijk deinen En vogels verschijnen Als pilaren van trots Als natuurlijke rots…

stilletjes slingert de weg voor hen uit daar waar antwoorden verborgen blijven in het groenigst gras dat men zorgvuldig uitkamde in de hoop dat ligt verraad verleidelijk op de loer (doch trap er niet in) aanschouw degenen die jullie voorgingen, ijlings hun weg vervolgden over de brug van vergetelheid het wachten duurt…

Eeuwig verdriet probeer Ik onder ogen te zien, Niet weg te duwen, Maar een plaats te geven Waar ik bij moet kunnen Als ik het niet langer Harden kan - zo wil ik Jouw verlies, kind, beschouwen - Aanschouw ik het beeld dat ik Zo hartverscheurend lief had - Ik merk dat het schouwen Alleen al een afstand schept Tot mijn diepste verdriet…

Een dag was geen dag De nacht was er altijd Het is de reis Zegt iemand Een reis naar niets Een reis zonder monumenten Geen bezienswaardigheden Geen attracties Zo leeg ook mijn hoofd Een schaduw op haar gezicht dat ik niet zie Het werpt de grauwsluier van mij af Toont alle schoonheid die innerlijk verdampt was Ik kan ze nu aanschouwen…

op mijn wandelroute kijkt mij wantrouwend aan al gauw wordt mij duidelijk waarom ik dit zo voel ik loop een stukje verder blik even achterom en zie hij neemt een hapje van de daar liggende drol met afgrijzen aanschouw ik het en verbaas mij steeds opnieuw wat vogels zoal eten en nog smakelijk vinden bovendien…

mag ik een traan aanschouwen in geborgenheid waar dromend verlangen verscholen lag gehuild in sombere tijden verloor liefde haar glans duistere nachten heersten onze dromendans waar grijs en kleur dansen door elkaar dromen weer herleven in tranen die ik bewaar…

Waar land geleidelijk in water overgaat en je in zompige poelen het ontstaan van leven waant waar tussen de groen- en grijstinten van het wilgenhout de modder glinstert als de avond valt kun je onverwacht een rimpeling in het water zien en mits onbeweeglijk, een dier aanschouwen die in alles rust uitstraalt.…

de tijd rekt dagen laat seizoenen op elkaar van mijn jeugd naar ouddom rijken zo grijs haar de wind doet strijken tot een stil verloren herfst gebaar aanschouw ik jaren voor de kachel vonken starend naar veel meer vlammen die niet willen doven die mij nog in groei beloven naar een zomers roodvol wederkeer…

Haar hals draait zich zo dat zij soepel het water tussen diep en ondiep kan aanschouwen een plaats waar bevlogen uitrust en twijgjes het zwijgen verdiepen bijt hij zijn tanden bloot het klappen geeft lentegeluid maar eenzaam waakt zij naast de nekslag verloren, eer nieuw leven ontwaakte…

Amsterdam bij nacht het is een pracht de grachten verlicht een machtig gezicht de oude gebouwen zo mooi om te aanschouwen ik geniet van Amsterdam waar ik als klein meisje ter wereld kwam nu woon ik aan het IJ pontje varen als een vogel zo vrij Amsterdam wat ben je mooi (ondanks de rommelige rotzooi).…

geboeid zit ik te kijken, naar jou jij die je hoofd buigt over datgene wat essentieel is -matters of the heart- in inkt geschreven herleven gesloten ogen de woorden genietend aanschouw ik hoe jouw zorgen langzaam verdwijnen wanneer jij mij jouw mooiste glimlach geeft…

telkens wanneer ik kijk zien mijn ogen jou en weten dat er geen vrouw zichtbaarder is in tederheid vloeibare vormen verlaten uitgewaaid de liefdeswind die als parels jouw bloem in ochtendnevel verfrissen schoonheid is niets zonder jouw gelaat te aanschouwen mijn hart bemint je met vuur die aarzeling verzengt in liefde…