Alle inzendingen over Blaadjes

Boompje, waar zijn al je blaadjes? Je bent zo kaal. Je was zo groen. Mis je de vogels, hun liedjes en praatjes? Blijf je zo leeg, het hele seizoen? In de lente was je zo mooi. Vol met blaadjes, bloesem en kleuren. Je had een volle groene tooi. Gaat dat straks opnieuw gebeuren? Word je dan weer een huis voor de dieren?…

Iedereen is op weg, ergens naar toe, iedereen heeft haast, zelfs de blaadjes op de weg, die hun weg naar beneden al dachten te vinden, ze dwarrelen en bij een forse windvlaag schieten ze er als een pijl vandoor, alsof ze worden achtervolgd, maar de enige die vat op hen heeft is de wind en zo lijkt het, dat zelfs de blaadjes haast hebben…

Aanslag en afval aangegroeid, takken en blaadjes aangewaaid, van hier en daar en overal. Van overal uit het heelal...…

avondzon streelt de bomen en enkel mos zwerft over de grond blaadjes dwarrelen verbergen het rood van de herfst sommige zijn wat kil en dor slenteren maar wat door de wind verspreiden het begin van een fijne lente…

Ab Klink rookt ook, maar enkel in zijn tuin Omdat hij dat niet binnenshuis wil doen, Maar door de rook verkleurt het frisse groen, Want kijk maar, alle blaadjes zijn al bruin. En ook de tuinman rookt gedwongen mee, Maar die vlucht als een haas naar het café.…

Dat de herfst zijn entree gemaakt heeft is wel duidelijk, niet alleen blazen veel mensen hun laatste adem uit, het lijkt wel, alsof die adem er tevens voor zorgt dat de blaadjes nog sneller naar beneden vallen dan gewoonlijk.…

Zij houdt het voor gezien dit seizoen heeft geen zin meer om te bloeien als regen drup voor drup dag na dag haar telkens komt vermoeien blaadjes slap verbleekt de kleur blijft enkel nog haar geur in onfatsoen…

Wiens leven zich Grotendeels in het Verborgene afspeelt, En kans ziet verse Blaadjes te snoepen Die zorgvuldig waren Opgekweekt Laat balorig een Zilverspoor achter Op de begane grond: Ze zullen potdorie Weten dat ik hier Geweest ben…

Ik debiteer mijn mening zonder schroom: Wind wordt gemaakt door blaadjes aan de boom.…

als de zon tranen laat dan regent ze op mijn gezicht de kleuren van de regenboog als een wilg tranen laat dan treurt hij op de aarde de blaadjes van de herfst als mijn hart tranen laat dan verdrink ik om jouw liefde die stilletjes openbloeit…

Hoe staat hij daar te pronken al is er nu geen zon; de blaadjes fier opgericht en wachtend. Rozerood als droomlied in de morgen en zonder groen, alleen maar tere tinten. Wachtend op wat komt:misschien straks sneeuw en buien, maar nu alleen de stilte van de morgen.…

Als ik kon uitdrukken in getallen hoeveel ik om je geef dan ga ik nu de blaadjes tellen die van de boom naar beneden vallen Als ik in woorden zeggen zou hoe intens veel ik van je hou dan zou ‘k de Dikke van Dale pakken en lezen tot ‘k er bij neer zou vallen.…

zwarte klei en noeste takken stoppelriet en wilgentenen langs de akkers weids en wit met hier en daar wat zilver van vogels in het verre als blaadjes in ‘t verschiet en door de wakken van een aangevroren vaart zakt de winterzon in ’t niet…

het geschreeuw is aan de wind gegeven de blaadjes vallen naar beneden, tranen van verdriet scheren over oceanen, maar de wonden helen niet gedachten zweven in een bel als een vlinder in het vrije moet je ons helaas verlaten als een ster in onze hemel…

De boom voor mijn raam is kaal, als een bladluis, de blaadjes liggen her en der verspreid over de grond. Een verdwaald achtergebleven blaadje, zal vast en zeker bij de volgende windvlaag naar beneden storten, terwijl die bladluis, zich vastklemt aan de stam!…

de theemeester zoekt zorgvuldig blaadjes uit in het gekookte water komt de essentie vrij van geur en smaak nauwlettend kijkt hij naar zijn welkome gast soms zijn tien druppels toereikend voor de dorst méer zal hij niet schenken…

De Avondster de mooiste van de sterren De pijnboom laat zijn blaadjes vallen, Ergens diep in het bos is een jongen, Druiven aan het eten van de bomen, In het meertje midden in het bos, Zit de jongen alleen en slaapt op het mos…

Zie te scherp Met mijn nieuwe Lenzen Zie de blaadjes Aan de bomen weer Het groen dat Levensecht bij Mij binnenkomt Maar ook de Schaduwen worden Haarscherp ontleed Te scherp zie ik De pijn die Langs mijn adem, Langs mijn leven gleed…

Blaadjes nog lichtgroen. Zand nog korrelig en zacht. Het stuifmeel op de straat gelegen. Moord en doodslag. Dat laat zich niet tekenen.…

De ogen roven het onverwachte Dat de striemen op de huid Met blaadjes kalmeert.…

het lijkt alsof geheime klanken klingelen in het verfijnde fluweel er is zoveel meer liefde verborgen in mijn hand als ik de blaadjes streel het frisse groen rondom beklemtoont het tere leven zoals ik het met de ander deel…

Zegen de groene blaadjes die het leven verrijken met de magische geur van karakter en een filosofisch vloeibaar goud.…

Neerbuigend in de ochtend hun blaadjes nog nat van de dauw, kijken ze uit naar de warmte, de zon en het hemelsblauw. Hun kopjes kijken omhoog, in alle kleuren van de regenboog. Ze zullen weer fier staan, met hun steeltjes recht, ze zijn zo lieflijk echt.…

de bloemen voor mij geplukt zijn onder mijn handen verdord de blaadjes glijden zonder ruis tussen mijn vingers het stampertje aarzelt naakt even strelend alsof het zich verontschuldigen wil fluisterend dat een stampertje alleen ook niet veel te bieden heeft zich dan verlegen vouwt en volgt…

Bij vliegtuiggeraas waaien gele blaadjes weg, tikken fijn en rap. Doornroosjes ballet klinkt door het huis: ik krijg trek in sterke koffie.…

De blaadjes vallen langzaam van de bomen De schemerlamp moet steeds iets vroeger aan De rookworst kan weer in de stamppot staan De tijd om bij de haard wat weg te dromen En de regering...ach nu geen misbaar Zoals gezegd...een zeer goed eikeljaar…

Neerbuigend in de ochtend hun blaadjes nog nat van de dauw, kijken ze uit naar de warmte, de zon en het hemelsblauw. Hun kopjes kijken omhoog, in alle kleuren van de regenboog. Ze zullen weer fier staan, met hun steeltjes recht, ze zijn zo lieflijk echt.…

Oranjerode tinten in de parken, En blaadjes van de boom in elke kleur. En ik word groen en geel van de terreur Van lui die niet handmatig willen harken. De buren bakken het behoorlijk bruin, Ik erger me dan blauw in onze tuin.…

Langs het pad van ooit gestrooide rozenblaadjes wordt laat-zomer in de grauwe herfst ontluikende lente paars getinte blaadjes tekenen doornloos prachtig het tafereel en met een glimlach bezie jij het ongekende verloren ooit…

Ik vind je zo prachtig je laat je blaadjes los je laat ze gaan De wind voert ze mee naar plekken die jij nooit zal zien Loslaten is een kracht Boom, hoe vind ik die kracht?…