Alle inzendingen over Gaza OR tranen OR vuur

___________________________________ Al-Shifra is een groot ziekenhuis dat sinds de noodgedwongen evacuatie in het noorden van Gaza tevens dient als schuilplaats voor duizenden vluchtelingen.…

soms is je blik als een kaarsendoder die mijn liefde onmiddellijk moet smoren mijn liefde als vlammen die likten langs zwartgeblakerd metselwerk tranen vechten zich een weg maar het vuur blijft heftig branden het vuur van nooit gedachte kansen ik heb getracht het te blussen waarom probeer jij het niet niet met water maar met tienduizend…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Een schijnbaar vlammend vuur van passie, Koud van diepbedroefde trots, Tranen biggelend door brandend verlangen, IJskoud vallend op de dorre aarde, Tot as verworden onder een warme deken...…

fossiele resten van de wonden aan mijn ziel als scherpgekante stenen wachtend op de balsem der erosie ijskristallen snakkend naar het vuur dat ik zelf niet stoken kan gletsjer die geen waterval kan zijn ongeschreide tranen doen het meeste pijn…

Laat nog een beetje van jou over in mijn beleving der ziel. Laat nog een beetje van jouw liefde heersen over de haat en wrok jegens mij. Laat dan, ons in onze diepste kwaadste uren nader komen. Laat het hart achter en ook de boze geest, maar ja laat dan een beetje van de wereld over... over voor ons, wij twee, uiteen en toch dicht in elkaars…

God, als je nog ergens bent Waarom? God als je werkelijk lief hebt Waarom? God als je van alle leven houdt Waarom? God als je almachtig bent Waarom? Waarom wordt onschuld wreed vermoord, krijten moeders in asresten van een oorlog de namen van hun zonen? Waarom scheurt haat met geslepen klauwen de hemel open wijzen vlammen omhoog bloeddoorlopen…

bommen vallen fluitend naar hun einde; de ontploffing, en smoren duizendmaal de kreten temidden van een brandende wereld een wereld zo heet dat zelfs het leed zou smelten…

Tranen die je niet vergoot ongeslepen diamant fonkel tussen je regels smidse vuur waar jij je liefde smeedde vanzelfsprekend blies jij adem uit iedere porie van je huid.…

sterf ik tijd die ik niet kan grijpen gedachte steeds levendiger bewegingen die ik niet kan volgen liefde die niet waar is maar soms zo simpel een mens tranen in het evenwichtige vuur van goed en kwaad…

schud je de haast uit je hoofd vergiet je blauwgroene tranen vind je de angel van de pijn sta je in vuur en vlam verpak je de glans van de parel stroom je samen met de stilte raak je onderweg alles kwijt…

mist verdriet in tranen verdwenen ik wil springen maar ben verlamd ik wil voelen maar ben beschonken ik wil ademen maar ben verkrampt verdriet in tranen verdronken zij is mij ontnomen vuur had haar verbrand zo plotseling gekomen liefde in tranen verdampt.…

Met de naderende Israëlische grondoorlog in Gaza: 2 x Texel, 2 miljoen inwoners maakt de Vredesduif een vrij val; was er vroeger nog een sprankje hoop heden wordt die hoop een spektakel van hel Laten we vooral de Vredesduif opvangen voordat ie valt en vergaat laten we vooral blijven hopen niet op een hemel maar op een wereld van de toekomst…

De bron van mijn gedachten lijkt op een oerknal vanuit het vuur. Iets is ooit begonnen, opdat jij en ik zouden zijn. Op al mijn vragen naar het heilig vuur klinkt een stilte, diep vanuit mijn brein. Het land achter de spiegel is verborgen maar de branding zingt, als een fluistering, een traan, een licht, als opgetild.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Vandaag wordt het Olympisch vuur ontstoken Wat dan op reis gaat door nogal wat landen En daarbij heel de tijd moet blijven branden Of wordt er nog een stokje voor gestoken? Want als de storm in Tibet zo blijft razen Zou dat de vlam wel eens kunnen uitblazen…

Met de hand over zijn hart werden de dagen glad gestreken een lang gekoesterde wens doorstroomt zijn oude lijf zijn vuist milder geworden ondersteunt in mindere tijden de levendige beelden in het hoofd alle droombeloftes ten spijt doen zijn verstilde hart aanwakkeren tot levenslust als wapen tegen eenzaamheid.…

het kloppend verlangen neemt bezit van zijn lid... de smid in hem weet dat het ijzer heet is…

Ik schaakte speels een pink hief toen lief hand en mij omhoog naar van uit het vuur zo heet langs de trappen van Terug.…

ik las vannacht een man als een rijstevloei van rizla frappant transparant stak ik hem aan tot muiterij en hij verging bij de vierde regel.…

Het vuur in de relatie, is niet het vuur aan de schenen. In 't vuur van het gesprek is het woord in vlammen opgegaan, de rook als een pluim achterlatend.…

raak me niet aan zelfs je schaduw heeft mijn huis verteerd mijn eiland brandt erbarmingsloos op dit uur raak me niet aan ik schoffel al eeuwen as uit het vuur.…

krijtwitte muren geraniums in de zon vuur op je lippen…

Ach mijn geliefde in je berghang heerst chaos woedt brand cipressen als toortsen dorpen verschroeid omsingeld door vuur je aarde gloeit ach waarom sloeg het boze weer toe je bergdorpen ijlen verkoold en doodmoe…

Een vuur van koper een vlaag van brons een woud van beuken breed voor ons…

Het vuur laat zich niet vangen de nacht rust in haar handen lilalinten strijken door de nacht een onzichtbare schaduw houdt de wacht. Daarachter ligt de wereld open.…

vraag alles wat je maar wil hier is mijn schreeuw niet die van haat niet die van pijn ergens was het toch ook fijn weet je nog op dat strand helemaal aan de andere kant ogen als koraal een lichaam waar de zee omheen sloeg nooit heb ik genoeg en jij ook niet zoals de wind altijd waait zoals een dichter altijd schrijft zoals ons lijf vuur…

Weet iemand me te vertellen, of ik alleen ben in mijn vuur, te vragen om een aai, een compliment een arm over mijn schouder, of vraag ik teveel loop met mijn hoofd tegen een muur Van onbegrip?…

Want vanzelfsprekendheid is taboe in liefde en oorlog Dus is een blaasbalg soms hard nodig om het vuur te doen oplaaien.…

letters zwart en vol schrijven spelen met vuur op de fragiele muur tussen jou en mij ik laat me drijven in de vlammen angst kan me niet verlammen als ik zacht de sterren van onze nacht hoor zingen stralend fel kom lief kom snel we springen nu…