Alle inzendingen over Het spoor is niet me

Zelfs aarde, hemel, ruimte, sterrengruis verdwijnen als ik ander’ sporen kies : de superlijn naar mijn geliefdes’ huis, de godentrein, geen ticket, geen valies.…

NS Nu Snap ik je Na Sneeuw Nog Steeds Niet Sneller Natte Sporen Nieuwe Stellen en No Silence Nieuw Station Nee Stupide Nieuwe Seinen en No Sorry Nee heel Spijtig, ook Na Stuifsneeuw volgt Nul Service Niet meer Starten Nimmer Stoppen Nooit meer Slapen Nee, wat Stom…

De dag van morgen tiert 't menselijk ras welig op zwart-witte bodem Polyfone neerslag van stof en landende mensen is de fotograaf van onze melkweg die sporen blijven langer hangen dan de tijd Ergens in 'n krater krioelt het van humane robots of andersom die op zoek zijn naar sporen van De dag van morgen…

hij werpt zijn schaduw op het spoor schrikt van het koude ijzer en één seconde wijzer maar voor hoelang..?…

Getrokken door het spoor van de tijd, vermalen in de maalstroom van het leven, kijk ik achter mij en ben verbaasd over de velen met mij.…

Hij was vertrokken met de noorderzon Zij verliet het eindstation En liet tussen de rails een spoor van tranen achter ...…

Starend, omhoog naar twinkelende sterren in het enorme uitspansel, zag ik een vallende ster in een kortstondig lichtend spoor. Na een seconde was hij verdwenen. Het spoor dat kan leiden naar de plek waar hij belandde is uitgewist. Straalt zijn licht mogelijk straks onder dit gedicht?…

in de sporen van de traagheid lijkt het zo eenvoudig: een tuin met een uil zwanen op het zwarte water tekens in het zand wind in ritselende struiken een vogel met langzame slag wolken van witte watten schelpengeruis onder voeten tijdloze stappen een rollende knikker over de stoep volg de sporen van de traagheid het lijkt…

Hij gaat er steeds in sneltreinvaart vandoor, dus van de dief ontbreekt nog ieder spoor.…

weet dat zij mij in haar aards zuchten verder dan ooit laat gaan zoveel wereldrijker in eigen sporen naar mezelf terugleidt…

ik slam zonder rem ik krijs en gil vrede is wat ik wil ik spoor ik spoor en dender door langs paal en perk vuur vrede sterk ik schiet met taal woorden als staal ik denk vooruit niet achterom het woord het woord is mijn enige bom ik raas en tier ingehouden op papier een pen en mijn vel zijn een slagveld duel…

Terwijl 't in mijn hoofd speelde, dat ik als ridder, goed voor een spoor zorgen moet. Of waren jullie het juist die me ridderlijk op 't goeie spoor brengen, met deze plant, die nu in mijn tuin huist om zijn leven te lengen.…

Leven kan een lust zijn maar soms is het een last 't kan soms aardig wezen soms loop je op de tast Doe dan maar een jubeltje trap een middenvoor wees eens een duveltje rij eens naast het gebaande spoor Wordt een vrije denker weg de protocollen Heerlijk zo'n eigen hoofd Laat daar nooit mee sollen Te lang liep ik op gebaande sporen…

Op een boerenbedrijf nabij Goor Komt een grote tunnel voor 't spoor De boer was al bang Voor een overgang Maar hij gaat er nu onderdoor…

voortdrijven op de wind los weg van het bestaan dat onderlangs verglijdt slechts een spiegeling als spoor van presentie…

heb de tijden in je spoorboekje iets aangepast zodat je wat meer tijd hebt voor de juiste overstap naar het goede spoor ik zal er staan…

hij glijdt weg bijna ongemerkt zonder sporen van herinnering geen besef van dan alleen nu telt heel even…

Traag glijdend omringd door duister Berust ik zuchtend in het feit Dat de tijd zijn sporen nalaat Is dit dan vertraagzaamheid…

wanneer men mij straks op de hielen zit en anderen rijden in mijn spoor dan heb ik altijd nog één troost ik ging ze net iets voor…

onderweg van Rotterdam naar Amsterdam terwijl de trein over sporen van verleden raasde…

De rimpelingen en de sporen, de verten in de horizon verloren het steeds veranderende van 't strand, de zee, dat neemt het oog, de lens voortdurend mee Ze zijn daarom zo blij als 't zand er vers en eventjes gaaf uitziet dat laaft het oog, biedt rust, een overvloed van vree…

nooit ergens zoveel in onbruik geraakte stukjes spoor gezien als onlangs in Frankrijk restanten van idyllisch gelegen lijntjes van weleer waarover moeder natuur zich met liefde ontfermt sporen van oxidatie op vermoeide rails geven kleur aan woelige geschiedenis van jaren her...…

Wandelend door het bos, zag ik de sporen van Fazant en Vos, in de sneeuw waren ze gebleven, met sporen van meer leven. De sneeuw door de zon beschenen, was ’s avonds weer verdwenen, de herfstkleuren waren teruggekeerd, de natuur had weer een nieuw schilderij gecreëerd.…

Het dwarrelend bewegen nam snel toe, de natuur sloot mij onontkoombaar in, het pad sneeuwde met dikke vlokken dicht, het spoor liep dood.…

glijdend over een ongeschreven vel probeer ik sporen achter te laten vereeuwiging in het niets verheldering of slechts vervuiling maar niets gebeurt…

Ik heb de deur gesloten het gebaande pad verlaten een nieuwe weg een andere koers mijn voetstappen trekken een vers spoor…

Een voetstap een spoor een vooruitgang Een ijsberg een gletsjer een waterval Een penseel een letter een woord Een gedachte een begrip een antwoord…

Langs het spoor een verdwaalde veter Ook een jas, in donkerrood, Oh, wat was hij dood...…

Een postduif uit het Drentsche Wijster die was het spoor helemaal bijster bezorgde geen post toen hij werd gelost maar zong op het dak als een lijster.…

Op zoek naar sporen wil hij God verhoren : "Maar schenk mij eerst je beste cognac !"…