Alle inzendingen over Impuls? Daarop staat geen maat.

Recensenten zwammen in weelde tussen de letters van de kunst Gij, die het alfabet verdeelde verleende hen daarbij een gunst liefde voor taal laat letters dansen snoert soms critici de mond schrift en pen krijgen nieuwe kansen zij sluiten een uniek verbond vermaledijd maar soms ook geliefd worden commentaren ontvangen af en toe is een woord…

Alles staat stil geluidloos kleurloos alleen jij bent te zien jij alleen ik alleen wij samen wachtend op wat komen gaat verschillende gedachten jij de jouwe ik de mijne zo verschillend wij zijn zo verschillend maar alles voelt zo vertrouwd en dat is waarom ik zo van je houd…

wakker worden op een zaterdagse lentemorgen met de zomer in je bol want het is immers al juni de zon straalt door het open venster de wind fluistert beloftevolle geheimen en je neuriet mee “You are not alone, I’ll be there” een tevreden glimlach kleurt wangen blozend je wordt warm van je kruintje tot je tenen als een hand je teder streelt…

Heb geen foto van je gemaakt jouw beeld staat in mijn ziel gegrift ontstaan in gelatenheid, ben ik in verlegenheid geraakt. Je knielde en telde lidtekens van een zwaar verleden, verteld door zandkorrels in het zand, ze gleden als waterige tijd door de dunne vingers van je hand.…

tweedehands de chocoladekoppen van de krant die honderdduizend keer voor de klandizie gedrukt zijn, overschreeuwen onze visie blinderen 't oor, verschrompelen de plant het tere twijgje dat zich opwaarts vecht als het zich voeden kan met waar en echt als zombies, zielloos, van onszelf beroofd gehersenspoeld door meningen, opinies is onze staat…

Je staat niet graag alleen. Een mens staat graag midden in het leven. Een mens behoort niet alleen te zijn. Plaatst zich graag centraal als een sociaal wezen. Niet iedereen kent dat dagelijks geluk om zich welkom te voelen in een meervoudig sociaal verband.…

zag door de takken met het licht haaks daarop vloog een vogel door de straten met een hoge hoed op…

Doch helaas één vraag; Daarop is het antwoord vaag “Wie is dat? Ben ik dat zelf?”…

alle vogels zijn nog geen nest begonnen dus daarop wachten we nu ic ndha thu…

Impuls van ongemak eigenheid van aversie wespennest van wanorde incasseringsvermogen Geloof in overlevingskracht verregaand masochisme ontsnapping aan comfort ongerijmde destructie verkruimeld verlangen Niet slapen die slaap die komt wel weer Zeldzame onwilligheid poel vol stinkende wanhoop ongeletterde woede ondermijnende verdelgingenergie…

de matheid van de dag breekt licht in donkere stukjes die samen nog wat vonken in verdwaalde plukjes zon geen droefheid maar een doffe pijn de uren niet meer weten er slechts fysiek te zijn ben dwalende in niemandsland waar geen arm de hand op steekt in groet men elkaar gewoon vergeet zonder enige impuls is zelfs geduld een schone…

Langzaam aan Veranderen de kleuren De stralende De felle Zij maken plaats Voor mat en grijs Het zonlicht taant De regen komt Weldra Begint de laatste reis Die reis Zal echter hoopvol zijn Er kan je niets gebeuren Het einddoel geeft Dat staat wel vast Een palet Vol nieuwe kleuren…

Een kip in het Brabantse Boomen kan daarop het antwoord wel dromen: ‘Het is nog een vraag of er - dat blijft vaag - een hij of een zij uit zal komen.’…

amos passeert pronkzuchtige borden met wapens en namen aflijvig hij neemt de maten op en tekent voor poorten een gaatje voor putten een punt de strenge wachters zijn gestorven het staat hem vrij te zijn toerist alleen maar ongeschoeid monstert hij het hemelhoog vertrek de schrijn voor wie hier hoort ----------------------------…

de wereld wil bedrogen worden Het zijn niet alleen 'de witte boorden' die bedriegen Het is jokken halve waarheden, leugens liegen... alsof 't gedrukt staat We zijn 'aan de maat' hoe...... nu terug te keren in Holland, klompenland waar alleen tulpen? de akkers..... achter de duinen kleuren.…

Is het niet anders, een impuls, nog Net niet handelen.…

In een impuls grijpt een voetganger haar stang, geroep… hij tilt haar met fiets en al terug op de stoep. Rakelings schuurt de bus langs haar wang, het valt niemand op in het gedrang maar míjn hart stroomt vol, ik kleur er van want die spontane redder is míjn man.…

Het bruiste in ons vaderland van leven, Maar ‘gansch het raderwerk’ staat drie week stil, Corona maakt een wereld van verschil. Van alles wordt nu dwingend voorgeschreven. Daarom haal ik die prent van Albert Hahn Na honderd jaren uit het stof vandaan.…

De kinderopvang is hier om te schreien: De stopcontacten zijn niet afgedekt, Het is niet schoon, het klimrek is defect En er is zelfs geen klei om mee te kleien. Maar thuis is het ook saai, vies en onveilig. Zo'n kinderopvang is daarbij nog heilig.…

Herfst laat z'n koude adem over aarde gaan Maakt ruim baan voor koning Winter Aarde minder op met zon dan maan Bomen ontdaan van al z'n blad van alle luister Zelfs tot gefluister niet langer in staat Herft neemt winter al de maat krijgt ijskoude vingers.…

je voelen zonder aanraking enkel een blik die mij met de kracht van een elektrische impuls meer liefde en warmte schenkt dan lichamelijke passie ooit je zachte stem die zingt van verlangen in een melodie van hunkering naar liefde elke vezel van mijn lichaam meer en dieper streelt dan een hand ooit reiken zal het houden van nooit…

Ik laat me meevaren door zuchten van de kust in een brief, in een fles, in een zee, in een wereld, vol herrie, met daarop dit gedicht. Ik ben doof.…

ik loop al dagen in mijzelf te praten conversaties met nieuw gemaakte maten ben niet langer meer verlaten alle straten zijn als mijn staten gekte is nu de baas en mijn wapen wijsheid is mij onsnapt en mijn geweten is als een voortdurende grap lachend bij elke stap ik ben nu weg van de realiteit gekte is mijn nieuwe identiteit mensen wijzen…

Een oude uil droomde op zijn tak terwijl najaarswolken opdoemden Vier dragers met hun donker pak die zich enkel verdrietig noemden Een donkere kist, daarop ’t kleed en letters die van hemels spraken Uit niets bleek de wanhoopskreet waarom ‘t meisje af moest haken De stilte, die haast te snijden was beheerste volkomen de atmosfeer Weggegleden…

Een oude uil droomde op zijn tak terwijl najaarswolken opdoemden Vier dragers met het donkere pak die zich enkel verdrietig noemden Een donkere kist, daarop ’t kleed en letters die van hemels spraken Uit niets bleek die wanhoopskreet waarom ‘t meisje af moest haken De stilte, die haast te snijden was beheerste volkomen de atmosfeer Weggegleden…

Soms waan ik, dat mijn leven hoger gaat Dan ’t vlak bestaan van wie er rond mij zijn, En dat ik sta in voller, schoner schijn Van levenslicht dan wie er naast mij staat. Soms waan ik, dat ik groter levensdaad Volvoeren zal, en dat langs hoger lijn Mijn leven loopt, dat met véél rijker maat Ik ’t leven meet dan andrer maten zijn.…

het leven als een optelsom bij elke tel worden we ouder en voelt het leven wat vertrouwder tot de uitkomst aan de streep daarop heeft de mens geen greep…

Slechts één minieme stap naar voren en dan staat hij in de vuurlinie hoe bonkt het hart en trilt die knie geen deur in zijn ivoren toren die opendraait naar de geschonden mens het bloed vloeit over de betonnen grens Verbrijzelde ogen staren hem aan een smekende blik treft zijn gelaat verlatenheid waar geen maat op staat een laatste wenk,…

Oh ik weet, soms wil je gillen, zonder geluid en dat is dom, want aan de zijkant zou ik willen dat je gehoor geeft aan die impuls, maar kom, Perfectie in dit leven is iets wat niet bestaat en dat is dan meteen de reden dat ik je in je waarde laat!…

Ik ben al donateur De trein was weer eens laat Helaas, ik heb geen tijd Ja echt, het is mijn maat Twee glaasjes maar per dag Ik was een beetje ziek Dat heb ik nooit gezegd Ja echt, het is antiek Dat staat je erg leuk Ik heb een allergie Die bladen lees ik niet Nee echt, ik ben niet bi Je had me moeten zien Ik heb niets met die griet…