Alle inzendingen over Oeverloze taal

met taal zeg je iets bijen zoemen rond water kijk in de keel van wie het zegt naar de gebaren de armen en de handen bedenk wat taal is je weet het eigenlijk niet maar als ze maar even naar jou kijkt zie je haar ogen en bijna haar lippen die iets zeggen wie weet alles…

ik hoef er niet over na te denken taal gaat diep in m'n gedachten nog voor ik iets gezegd heb bijna alles in m'n gedachten is taal, ook al zoek ik naar woorden die iemand van mij wil horen maar nooit hoort omdat ik ze niet zeg terwijl ze er zijn los van alles behalve van de taal…

als ik denk: ik zwerf door de taal dan is de taal een landschap en ik ben de vrolijke voetganger maar als in dat landschap enorme zwarte wolken zich samenpakken, weet ik opeens: de taal zwerft door mij en ik ben zelf het landschap in afwachting van de storm…

Het is wolvenweer versleten en eenzaam hangen de daagse woorden in de ruimte ze spreken marteltaal de heuvel ligt er bloot bij een gulzig slagveld - dat levens en dromen wegvreet - verliest z'n laatste pluimen begraven in lange schaduwen zoek ik naar het serene nu elders thuis wordt met een huivering wordt de doodsklokken de taal…

de taal hapert op elk moment is er een kleine fout een verkeerde spelling een paar letters die er gewoon niet zijn maar de taal is niet eens spelling het is iets anders niet eens grammatica alle werkwoorden zijn onregelmatig althans uit ons diepe verleden ver voor de regel -de en -te het kofschip is jong en mooi maar mist alles…

neem een plaatje van een koe of zo daaronder schrijf je dan 'koe' maar iemand anders zou schrijven 'vache' en zo nog tientallen woorden voor die .... je denkt simpel 'koe' of gewoon 'vache' wat ook een koe is maar ook niet althans het woord is niet hetzelfde we kunnen hetzelfde zeggen met andere woorden,maar is…

Maar nu de taal waarmee de mens het doen moet ik het maken het lichaam dat in zonlicht de kracht krijgt van honger en in de gebalde vuist van oorlog en liefde zichzelf afkluift zingend de taal het gratis theater van de ontkenning, levend en buiten de dodende stromende tijd die de ogen vertroebelt het kijken schoonspoelt. ---…

Ik moest denken aan het antwoord dat Tal eens gaf toen men hem vroeg of hij wel eens wat anders deed dan schaken 'Ja'. 'Wat dan?' - ‘Denken aan schaken.’ Die bezetenheid heb ik nooit kunnen opbrengen, zelfs niet voor de poëzie.…

Zoek in u-zelf de Taal, en ken u-zelf in haar: Haar spiegel is ons Al, haar uitdruk 't menslijk waar. 1822.…

Wanneer ogen de taal van de mond spreken zal het vloeken verdwijnen!…

Toch blijft de taal onbetaalbaar en moeten we er mee verder. Zwijgen is ooit wel beter maar niet voor altijd.…

het is als de taal van jou die niet weet waar ze is die zich verbergt in een doos en sluimert in de open lucht het is als de taal van jou die niet weet wie ze is die ontvouwt noch stroomt zwijgt en versteent die niet meer spreken kan…

We noemen het dan taal. Een verzameling klanken, maar niet voor allemaal. Zoveel mensen en zoveel talen. Zovele woorden en allemaal anders. Zij denken in hun eigen taal. Ik ging er een paar leren, maar toch niet helemaal. De woorden wel, maar niet hun strekking, die leer je alleen maar in je moedertaal.…

Ben ik in taal niet goed ondergelegd? Want ik besef me best “wie schrijf zal blijven” Door jouw heb ik dit zomaar neergepend Bedankt heer Overweg: me compliment…

Schrijven, slecht of goed is een daad van helden- en heldinnenmoed die een mens beklijven doet zodat je als je voor je afgrond staat niet met heel je hebben en je houden gaat tot stof, tot taal maar niet totaal vergaat.…

zij wil het zachte niet storen schrijft alleen in de palm van haar hand ze noemt geen naam zij schildert schoonheid en gevaar wolken boven een immer verlaten zee tot de witte vogels komen zij schrijft in het naakte licht taal en teken als vogels die in krullende wolken hun frasen schrijven…

Het lijkt nog koud De weg voor je Het laat je goud Smelten Rivieren meanderende je tegemoet Kabbelend traag Waren we nog hier En daar waar gezichten Vervaagde…

Gij zijt de volheid van de leegte, de tegenpool van wat ik ken, de bron uit wie het alles stroomt, van alle schoonheid het geheim, de oeverloze, luide stilte.…

met de dolk in de rug liet ik me kantelen over de leuning van de brug het koele water weigerde de schroeiende pijn te stillen en het besef van je verraad te smoren in oeverloze vergetelheid gelaten liet ik me zinken: verdrinken is een zachte dood op het dieptepunt en tegen beter weten in ben ik beginnen zwemmen, maar…

In berusting van verlies voelt het liefhebben als groeien in verdriet waar men de hoogste toppen van het leven wil bestijgen het dal van tranen ziet waar kluchten witte meeuwen in schier onbewolkte luchten blauw woorden van oeverloze liefde schreeuwen verder laten dragen hemelhoog in dagen van stille berusting zullen woorden zwijgen…

Het nachtduister ademt stille heimwee dansend rond jouw intieme gewoonte sterren zien kansen in jouw oeverloze kus nabij het zaaisel van dwaze dromen oefen je in lussen en plussen proef je de aard van het geluk en in de beweging van het proberen in taak van denkend verder leren blijf je een beginneling zonder ervaring maar wijs genoeg…

het kan ons ticket uit haar uitzicht-bodemloze diepe dal zijn Als we voor de nacht de luwte niet achter ons kunnen laten vrees ik dat onze zielen altijd soulmates blijven tot het einde op de oeverloze zee tot waar Ritambhara stagneert…

Hij is een jager die het goede moment kent, weet wanneer het in een winkel druk is, want hij leeft van oeverloze verhalen, dus nog mooier als de kassa stuk is en hij zich in de rij langer kan onderdompelen in een binnenzee van geluid en misschien wel even verdwijnt in andermans huid; dagen waarop hij meer dan anders beleeft, blij naar…

In de schaamteloze tijd beleden wij onze berouwvolle zonde zonder woorden wij nestelden ons schuldloos in de zachte, vochtige flanken van een fonkelende nacht wij dronken en lachten moordden en verkrachtten zongen en vonden vochtig onze monden Sodom en Gomorra naakt stortte ik naar beneden in een oeverloze, bodemloze droom jou…

Herinner me oeverloze liefde onstuimige lijven aan de kust schaduwen van treurwilgen blauwe reigers loerend naar lust midden in de vakantiezomer de zwanennacht onze nachtelijke oertooi zelfgemaakte liefdeswapens van eenvoud verstrooide ratio in regenjassen toen de maan achter een wolk dreef zoals dromen wolken manen doen schuilen nam…

je hebt me alle tinten van verdriet getoond die nu vergrauwd zijn tot het oeverloze grijs waarin verwachting is gestold tot dunne ijsgang op het brakke braaksel van mijn ziel.…

Ik sprak die taal vroeger ook De taal die ze op dat plein spreken, De taal van al die pleinen De pleinen overal ter wereld Waar we spraken in de taal van het verzet, de stenen, de opstand de revolutie, de vrijheid, Die sprak ik ook, die taal Dat sprak ik, vroeger de taal van het plein Nu spreek ik de taal van de angst De taal van het…

Levende taal Verandering Wat is er tegen? Men leeft Men verandert Gelijk de taal - Leve de taal!…

Het eindeloze oeverloze navelstaarderig gemier Van onze wereldleiders magnocraten in Davos Een inside crowd, een club van heren, die maakt ons pas boos Want vliegen naar een Alpenland voor sneeuw en skiplezier Dat schiet niet op, noch biedt het troost met koolzuurgrapjes en hun 'proost'!…

een week zoals ervoor en ik dacht, dat was het weer hier dringt het licht niet door al blinkt het boven keer op keer we worden omringd door gekken zei Gerrit en de gekken kwamen dromden samen om het tumult en schreven met virtuele namen vijfduizend volgers in een rij rapen woorden en lullen mee tot de nacht de zinnen dempt van deze oeverloze…