Alle inzendingen over Opstanding

De striemende wind Splijt mijn brein Ratio in de lucht Gedachten op wolken Isothermen als wichelroede Doezelend op de thermiek Van mijn gevoel Regen geselt het sentiment De huid doorweekt Infiltratie tot het skelet De diepste krenking Letselschade Afbrokkelende koraalbank Zon aan de hemel Aarzelende oogopslag Stramme ledematen…

Ik geef mij aan U over met een gebroken hart en hoor bijna opstandig aan hetgeen mij zo verwart. O Heer, hoe groot is Uw genade U leidt mij rein tot God de Vader.…

Brechtje Blaasbalg slingert heen en weer tussen kwaad bloed en koudvuurspoor ze zal geraakt worden door de knoet van het luid klappend volk zij rekent niet meer in dagen of nachten tot de oogst aan haar voeten ligt zal zij wagen om dit godvergeten land van man en macht te ontschragen het vuur in haar ogen ontvlamt de gerst vogels verschrikken…

Slapend schik ik mij naar het lichaam van mijn inmiddels geliefde. Haar kin tussen mijn schouderbladen. Overdag blijf ik tegendraads. Kerf ik mijn voorhoofd tot wijdvertakte webben als zij iets vraagt. Wellen mijn woorden op in haar ooghoeken. Schuif ik de nacht van mij af als een slecht boek. Ik scheid wat van de wijn is en wat van mij schenk…

o ja die dood die ons steeds weer komt verrassen als je er niet verdacht op bent zijn het niet op hol geslagen cellen dan is het wel een bumperklever of een mes op tafel bij een dolgedraaide afgewezene we zitten er mee in onze maag want van vakantie wil hij niet weten die taaie onkwetsbare Hein vooral als hij jong leven neemt is hij onsympathiek…

Konings Kind Heilig Gods Lam Zoon van de Vader Zoon van Maria Pleegzoon van Jozef zeker, zeker geen lammetje geen moetje geen doetje geen mietje geen macho maar mensenkind van het meest zuivere soort uit-einde-lijk leidde ons lijden Zijn lijden Zijn handen Zijn voeten Zijn borst Zijn hangen Zijn kruis Zijn sterven maar, maar Zijn opstanding…

De koning zwaaide verward en begreep het volk niet, die boe-den naar hem en hij dacht dat dat vreugde was dat het lieve volk tentoonspreidde. Het was koud en ademwolkjes verlieten de koning die heftig riep en zwaaide zoals gezegd. Dat hij snel zou worden afgezet en onthoofd daar dacht hij geen seconde over na – op de grond zou wat later…

Langzaam ontrukt de dag zich aan de nacht. En in de hof, die ogenschijnlijk was verlaten, onthult de dageraad een troep soldaten, verlangend naar het einde van de wacht. Hun silhouetten in het vroege ochtendlicht – dat dra het kille duister zal verteren – mogen nog even de historie domineren. Daarna verdwijnen zij voorgoed uit het gezicht.…

Tussen dood & leven ligt de stilte van het wit Ijzig stil valt de sneeuw uit de hemel op Stille Zaterdag 2013 Maar de grote witte vlokken zijn aan de verliezende hand zoals ook steeds de dood van het leven Nog een nachtje slapen en dan is de Heer waarlijk opgestaan! nog wat meer nachtjes slapen en het weer gaat zeker omslaan!…

Dàt moet je wel en dàt mag je beslist niet wordt mij almaar voor de voeten gegooid Het lijkt verdikkie wel of ik word bespied omdat alles wat ik zeg, wordt nagevlooid Geen rotzooi op je kamer maken, hoor ik ik ben evenwel toch diegene die erin leeft Als mama komt acteert ze slecht: Stoor ik en ja, dan knik ik eenvoudig heel beleefd Ik ben…

de nacht was koud het graf gesloten met een steen nog waakten zij de vrouwen uit zijn groep discipelen maar in het grijze ochtendlicht ontwaarden zij een lege tombe witte waden toonden vormen van zijn gehavend lijf maar hij was opgestaan en naar de mens gegaan zijn boodschap sprak in alle talen bemin elkander in genade…

‘Neemt niemand de telefoon op?’ wat is er eigenlijk mis met flessenpost aangezien overzeese dromen smoren in een ongewilde noodstop ik ben aan een dampige broodtrommel ontsproten maar de kruimels achtervolgen alle geluiden in stilte niettemin ben ik op weg, heb ik mijn land ontsloten twaalf uur slaat de klok, de dag is doormidden gebroken…

Het boek Openbaring toont een gitzwarte zon een bloedrode maan waarbij sterren van de hemel vallen angstwekkend kondigt zich de dag des oordeels aan engelen blazen zelfbewust dienstbaar op bazuinen de tonen beduiden dat men bereid moet zijn op het grote gebeuren maar niet omhoog kijken in alle rust het werk van zaaien planten arbeiden…

Ze kijkt beduusd rond bukt en strekt haar hand ze wil plukken maar het lukt haar niet een onzichtbare macht verlamt haar hand de adem vertraagt en stokt in stuifmeel ze hoort een gedempte stem kleurrijk ruisen de onuitgesproken mare verbloemt niets het open veld juicht lenig vleit ze haar frêle lijf tussen paradijselijke tinten…

Achter een vaal gordijntje staat een oude vrouw met een geranium in haar hand.…

de nacht sloot met een steen het graf waar hij gewassen en gebalsemd lag een lichaam op de witte lakens verlaten door de ziel die zich in handen van de vader gaf de vroege morgen zag de steen verrold het doodsbed leeg verschrikte vrouwen in geween maar hij verscheen aan volgelingen en getrouwen vroeg hen zijn boodschap van naastenliefde…

grote geesten hebben het geklaard in gelijkheid hebben man en vrouw de eenheidsmens gebaard geen onderscheid in opvoeding en open seksmoraal de vrije keus en oude hoeksteen staan al tijdenlang diametraal vlaggen vaandels en gebalde vuisten dwingen tot nieuw leiderschap maar dat pad is al zo vaak belopen wordt de mensheid het nooit…

Voor volgend jaar heb ik nu al de cast Pilatus lijkt een klusje voor Fred Teeven Maria wil ik Mona Keijzer geven En Judas is een rol die Zalm goed past Als Jezus zou ik Samsom graag aanwijzen Hij moet dan wel eerst uit de dood herrijzen…

rolde stenen weg voor het graf waar in de witte doeken lagen was tijdelijk begraven op het linnen dat een afdruk van jouw wereld schreef hebt gegeven om in drie-eenheid weer te leven vader zoon en geest de witte doeken spreken in tal van preken met pasen heb ik al jouw verrijzenis gevierd…

Kind van mijn bloed zoek genezing en herstel In vrijheid die gebonden is aan de bootsman En zijn woord " Hij zegt " Ik ben de opstanding En het leven; bij deze bron dit heldere water Vind mijn nageslacht elkaar steeds weer terug Zachte wind verjaagt de donderende wolken Als het voelt alsof je onder deze angst en pijn Bedolven bent " zegt…

vrouwen droegen zijn baar en legden hem voorzichtig in witte doeken op de verhoogde rots ook na hun verzorging gaven zijn verwondingen nog hun afdrukken zij fluisterden in voelbaar gewijde stilte rolden met vereende krachten de afsluitsteen in de nauwe nis en gingen ieder bedrukt hun weegs met de afspraak om de volgende…

Gek licht Ik hoor het zonlicht Het spreekt tegen mijn gezicht Ik lig hier maar wat Maar niet zomaar wat Het is niet alleen maar licht Ik lig gestrekt, zingend door mijn huid Ik zing zacht, beantwoord het licht Ik lijk wel compleet gek Zingend tegen een licht Dat ik hier lig, dat is waar Ik ken alleen maar dit licht Het is gek Dat licht…

De eerste paasdag. Zon schijnt hier zowaar! Het voelt erg vroeg: 't werd zomertijd vannacht. De koffie pruttelt langzaam door. Ik wacht. De tafel is gedekt, ontbijt staat klaar. We kunnen nu volop genieten gaan mits ook de Heer op tijd is opgestaan.…

jij hebt ooit mijn gezicht beschreven door met je vingers leven te voelen van het visuele het plaatje herinnering in de teruggang naar het pril begin van de eerste keer later dan ooit de transitie van voelen en herinnering naar woorden die in taal met elkaar communiceerden om alle emoties te synchroniseren naar een gezamenlijk…

we reden in een busje de vrijheid tegemoet tegen de gedachte in “braaf de regels volgen” daar kon ik niet mee leven daar wou ik niet voor gaan hing heel lang op de claxon vluchtte hier ver vandaan geen wet kan mij beletten te denken wat ik wil de vrije keuze is mijn route waar ik zwaar aan til ik neem mijn eigen bochten soms zijn…

Opnieuw laten we de weg bepalen door vreeskwezels en aartsverraders Het zijn de zotte botte bijltjesdagen waarvoor wij de straat opgaan om ons uit te leven in hoe stadgenoten onder onze neuzen doodgaan Als wij er aar voor mogen betalen Terreur door onze voorouders bedreven die iets schoons iets smerigs maakten, onderdanig zich an hol vertoon…

hij gooide stenen schreeuwde onverstaanbare kreten wierp zich onbeheerst in een strijd waarvan hij dacht dat het de zijne was nog had de tijger zijn klauwen gespreid maar de ongelimiteerde drift raakte er uit geschrokken en getroffen door verdwaalde brokken de stoet begon gezicht te krijgen gebutst en bebloed probeerden zij…

De glans van mijn pijn bederft de eetwaar En de hoop die spartelt in het achterhuis De opstand is te vroeg uitgebroken De meineed nog te vers en onversneden De schildwachten steken de rivier over Het hout is droog, de takken scherp De rovers weigeren zich over te geven Uit hun handen valt een lege vaas Het was midden november en het water…

Ze vergeet ’t heet dement alles ze leeft bij de dag telkens weer ze wordt opstandig soms en dat komt omdat ze af en toe heel eventjes zich herinnert dat ’t ooit anders was ze dementeert, vegeteert op zichzelf geagiteerd reageert ze maar soms lichten haar ogen op, alleen worden die lichtpuntjes steeds minder.…

naarmate water stijgt lucht al donkerder dreigt zie ik graag haren langer groeien en onkruid weliger bloeien niet meer knippen wieden of maaien nu is het tijd krachten te sparen opstandig lange manen klittende gewassen laat ze zijn als chaosbeeld vrije natuur weerstaat en heelt…