Alle inzendingen over Scherven

muren absorberen al wat binnenskamers leeft pas als de spiegel breekt geven ze woorden vrij waarbij vertrokken gezichten in niet te lijmen scherven achterblijven…

lome lijntjes rond de slapen Ik ken de kuiltjes en de schaduw de gouden glans en ook de bron van tranen die het zo polijstten Ik zag fluwelen ogen nimmer ruw ook niet toen de storm begon en alle meeuwen angstig krijsten Het mozaïek van jouw gelaat met tedere groefjes, zachte nerven alleen ik weet dat het bestaat uit duizenden gevonden scherven…

Toch wens ik ons samen aan de afwas, een gebroken kop waarom we lachten kan misschien lijmen wat eens was, anders koop ik wel nieuwe huisraad, een mens kan niet blijven wachten, de vaatdoek hang ik aan de draad en onze scherven raap ik samen, ondertussen open jij de ramen.…

verder moet ik gaan, vergeten wat voorbij is, zonder wrok, haat of verdrietig zijn met scherven en stukken opnieuw beginnen…

de oudheidkundige met een neus voor wat bijzonder is schoolt het meisje bij en amos keert de ogen af van poppenspel naar koperslak glanzend in de morgenzon hij propt zijn zakken vol met aardewerken scherven hij slingert slakken over ‘t veld terwijl de man en het meisje krimpen op de horizon Zonneleen 38 zie www.abelstaring.tk…

de man houdt zich niet meer in met een verwoestende trap versplintert hij de deur het raam gaat er aan weg met dat bord de vazen vliegen door de lucht scherfgekraak onder de voeten kleurenposters scheurend afgerukt de wand beschreven: de groeten het zijn de díngen die pijn lijden plaatsvervangend voor schimmen uit een slecht verwerkt…

Vergeten is sterven doch hard en pijnlijk dringen beelden en geluid gestadig door uit een ver en nabij verleden vastgenageld in het heden is de stem die ik verloor hoor spreken en zacht zingen zie ik heel en ook de scherven Door mij trekt de historie van een vroeg gevallen leven onherstelbare averij aan mijn schip het open water roept…

omzichtig zet ik een kroon van scherven op en lijk bestand vlij me bloot in de vijzel het stampt en draait met stoten met open ogen maakt het onzichtbare krassen als het schrijnt en sijpelt dan pas diggelen; bijeenvegen; hard worden; zacht zijn…

op de vlucht versterkt de huilbui van moeder schiet dan door naar broodbezorger met eerste tarvo kort licht De Toekomst op pa’s vieze overalls de koude melkthee in literfles de moffen aan het stuur schijnwerper op een verlicht raam herkenbare schreeuw verliefdheid uitend de lamp springt uit elkaar in de duisternis snijd ik me aan de scherven…

Voor mij ligt een veld bezaaid met koude, scherpe stukken Herinneringen aan toen aan hoe het vroeger was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Ik laat me vallen moedeloos tussen alle scherven van dat wat ooit geweest is van alles wat ooit was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Vang jij me…

Ik dronk op de liefde gouden bergen glinsterende torens je zei nooit wat je dacht ongeboren woorden in je ogen geschreven te prematuur om te bestaan een luchtkasteel aan gruzelementen ik lijm de scherven hef het glas op wat nooit was drink en vier het leven…

scherven onhoorbaar door wilder breken van de laatste muren om ons hart..…

Versplinterd ligt het op de aarde ooit was het van doorzichtige waarde Een druppel kleeft rood aan de punt ooit onderdeel van onverdund…

voorbij de nalatenschap te streven, wordt alles in scherven en getallen herschreven, die de dag heeft laten vallen.…

Blindelings tast ik langs de wereldwand En stoot mijzelf gelijk een vaas aan scherven.…

Ze diept blank aardewerk op Uit het teiltje. Zo is ze begaan Met de voortgang van orde En reikt me een schaal toe: dat liefde Als de onze van eenvoud kon worden. Dan in een glimp op het wentelen, Het gezicht waaruit ik mij ontspin: Een Romeinse neus en gifzwarte ogen. Voorts het plafond, beneden in licht, Waarop zich zwarte vliegen bewegen…

Verlies het geluk dat druppelend jouw scherven zonder pijn wakker maakt in de droom die je geduldig tekent. Want je bent de schim die niets verzamelt maar zijn schaduw zoekt.…

De volle rugzak pak ik uit en gooi de inhoud in de was Jouw was, wit, bont en blauw Mijn adem neemt verlangde ruimte In mij een viool, de snaren vol passie door een maestro beroerd Ik ben muziek, mijn lichaam een odeon Dan valt het stil Brekend geluid Schellen gevallen van ogen die weer wonen in een wereld van licht en vergezichten De scherven…

het glas heeft in kristal van haar scherven verteld hoe sierlijk lijnen bogen licht braken in de zon toen evenwicht nog transparant de kleuren schitterde van kunst de val in het ongrijpbaar zijn gebroken tot de laatste lijn in tonen die op marmer nog probeerden als kristal te resoneren…

Boven een tafel waar ruzies zijn bijgelegd hangt een scheve lamp…

Misschien is het zo bedoeld dat de vaas de hand op zich af zingt zodat de hand niet kan weerstaan, hoewel de hand weet dat hij slaat en in de vaas al scherven zingen voor ze zijn ontstaan. Waarom zou de hand verlangen naar een vaas die, als een hals, zich uitstrekt naar de hand die haar wil slaan?…

Begin de dag nooit met de scherven van gisteren want deze snijden in je handen en je hart. Ze maken je bitter en vol wrok en houden je vast in het verleden. Begin de dag liever met de bloemen van vandaag die geuren in je neus en je ziel. Deze maken je blij en vol hoop om te laten groeien in het heden.…

je prijs voor jaren zekerheid betaalt de dood met grijs en hoopt de hemel ooit te erven met de scherven van een graf in dubbel glas…

In de scherven buiten bij het raam ligt soms zijn gezicht alsof een zelfportret zich door de modder blufte, door zichzelf ontworpen ligt hij in de zon te schitteren. -------------------------------------- uit 'De afstand tot' (1976)…

overvloedig het middaglicht een stilstaand geluk van glas schittert in kleine scherven ergens ver weg ligt verdriet te sterven ------------------------------------- uit: 'Verdraagzaam de tijd', 1992.…

Tezamen met jouw beeld vielen jouw woorden in scherven voor mijn voeten. Ik heb ze opgeraapt en ze geregen tot een keten van gedachten die ik jou schrijven noch vertellen zal, want er zijn grenzen.…

Ik zeg je Klinkers En mede Zo ik gooi Woorden Toe en hoe Ik zeg je Klinkers En mede Zo ik bak Stenen Scherven Ik zeg je Klinkers En mede Zo ik doe Letters Niet…

Hij was iemand van vroeger Had een ribbenkast van staal Liep in honger en kou Zonder zichzelf te breken Maakte geen enkel geluid Hij was overal waar scherven lagen Hij lijmde het licht…

verstild de scherven in de tijd…

schijnbaar achteloos maar wel in het gelid staan zij in de hoek van mijn keuken zonder inhoud binnenkort aan scherven de toekomst is glashelder ik heb ze soldaat gemaakt leger dan leeg tot op de laatste druppel…