Alle inzendingen over Stilstand

mijn gedachten broeden in meerkoet's takkennest gruwelijk metalen kleppersnavel bij mij achter waar tijd en water rimpelloos groen uit slaan waar ik mijzelf in de stilstand voeg zie dat pluisjes blaadjes kroosjes wel degelijk tergend traag richting rechts drijven je wordt belazerd als je niet stil staat…

het vliegtuig landt keihard met een schok stokt navenant in mijn schouders zonder enig excuus een onverschillig maar dagdagelijks gebeuren mijn droom rolt als een teerling op de landingsbaan verplicht met gordel aan tot bij de stilstand van het noest gedraai ik sluit mijn oog een arend stort zich onbeducht in zee ver achter…

Vanuit mist, intense stilte Duikt het weer op, hunkerend Is het er nog altijd Nadat jij dat van jou tot stilstand Bracht, was daar goddank de dichter Die het mijne in leven wilde houden Het bonzen, bonzen liet in lichterlaaie Zonder hem had het mijn bloed al lang Niet meer rondgepompt Daarom, hulde aan hem, mijn bezielde Defibrillator…

in voorjaarsregen ruist de smeltende sneeuw met vergeten stem een dichter met vier zijn eerste gedicht kwam pas met veertien jaar - een wond met roofies hoe heet kan je ze eten de korstjes op je lip bysshe een poging de mot is aangetrokken tot de morgenster naar het oude nest waar stilte geen stilstand is waait het raam open…

Ik zal naar je luisteren Wanneer je tot een zwijgen groeit Ik zal naar je vliegen Wanneer je tot een stilstand komt Ik zal aan je denken Wanneer je gedachten verstillen Ik zal uit je ontstaan Wanneer je de eenzaamheid bemint Maar nooit zal ik aarzelen Wanneer jij twijfelt Aan onze kruisende handen Ik zal naast je blijven liggen…

De trein kwam langzaam tot stilstand, door de donkere ruit van de coupe, zag ik een schim Een schim tussen vele anderen, een schim die mijn hart direct herkende. Ze stapte uit als in een droom; donker en statig Een droom die werkelijkheid was geworden…

ik zag je vingers trommelen herkende het ritme uit het lied ongeduld waar onopgelost nog regisseert wordt de schuldvraag vaak genegeerd blijft het spel de knikkers kleuren omdat de uitslag nooit overwinning zal geuren je nadert het slotakkoord en met een daverende klap is alles tot stilstand gebracht inzicht met spoed van het…

Geen ene plaats is nog te bereiken want het zicht is van mijn stilstand vlucht en klank versmelt tot onleesbaar gerucht. Jij, trilling in mijn vingers, maakt je haar los en schittering daalt neer, godsgebaar. Ik was er niet, weigerde, was niet klaar. Ik ben er nu, solitair en ik staar naar sterren van jouw beeld, voorbeeldig daar.…

een eerste gedicht verplicht de dichter tot zoveel meer poëzie als lichte vorm van dwang een gedicht blijft dikwijls maar slechts even hangen in de zeef van het collectieve geheugen om genoemd te blijven worden wordt er meer van je verwacht want bij stilstand zullen de anderen je voorbijstreven woorden vervliegen gedichten vervagen…

Al weet je nu wat is En niet wat komen gaat Geniet dan van het heden Want als het leven ooit tot stilstand komt Is dát het moment Waarop de dood zwijgend in zal treden Sta slechts Even stil En luister naar het leven Naar haar beweging En haar hoogste klanken Zij zullen jou de mooiste kleuren geven Want op dát moment Doet zij…

Als iemand uit het midden leeft dan hij, hij heft zijn lichaam op, zijn houten huid kan op zijn kop en op zijn achterbenen staan, hij boogt op stilstand en hij hoopt voor lijnrecht door te kunnen gaan. ------------------------------------------------ uit: 'Dierenalfabet, Het omliggend vee', 1978.…

een dolende op aarde, die een straf heeft uitgezeten. ik teken uit het hoofd de hersenschimmen, mij was meer beloofd ik wil niet klimmen, tel niet op, maar af een slinger die het punt passeert waarop geen twijfel is, geen 'lager' hij mindert vaart en stijgt steeds trager tot hij tot stilstand komt en niet meer keert wie heeft dit dan verzonnen…

jij wist het dromen nabij wuifde woorden toe in de schaduw van een kerk ik vroeg niet of jouw stappen, zoveel gedaan, schaterden om de stilstand of om het spiegelbeeldlicht dat in een echo verzonk langs smalle steegjes die samenstroomden als stadsvrienden in een volgend najaar hoe kon jij weten dat de kerk voor ons…

eens zal ik mijn oor te luister leggen op het harde staal me rusten de vogels zullen roepen de takken buigen, wuiven ik luister naar de verte het zingen dichterbij het landschap traag in stilstand zwijgt grijs in matte nevel het zingen zingt van warmte vol van rust en kalmte ik klink mijn angst aan bielzen en hou me verder stil.…

zodra luchten klaren, wolken in ruimte tuimelen wij over eilanden dwalen liefste, bewaak mijn dijken onze bladstille getijden; in leidzaam wederhoor, zo sereen weidse wijdte; streel het ogenblik, de stilstand van tijd het strijken over huidse haren schenk ons genade tem de eindeloze zuchtrivier dona nobis pacem…

nu de wind de takken buigt is dit geen vraag meer maar verdrongen stilstand bij gedempt licht en bijna gesloten oog een tint tussen nevel en zwart of anders een vorm van helder nog vóór de tijd van keuze en besluit maar voorbij het lichaam dat schaduw wierp een voeg tussen het nu en ons, hoe de wind is gaan liggen, samen vanuit een…

Conclusio: Stilstand leidt achteruitgang in, o ja. Het is als omgang met een voze deerne wier wellust u verlamt en die daarna uw levenssap uitzuigt voor eigen nering.…

geroezemoes de testosteronen omhoog komen wist aan de tonen wie er binnen was zag de ogen blinken en in het rood van de gezichten las je al het broedsel van nieuwe gedichten ze animeerde het positieve op ieder gebied had altijd vertrouwen in cultuur en avant-garde muziek zij bezat de lach die beweging bracht in wat door stilstand…

de dood van mijn dochter is een rode draad zijn laffe daad -toen hij haar nam kwam onverwacht; mijn gram voor altijd durend na zoveel dagen nog haar geest in duizend meisjes zien blond en lang geschouderd bovendien verwaait door mijn verlaten zien tot goud ik voel me oud als ik haar jeugd in stilstand weet het glas is koud, maar…

op deze loodwitte dag wist ik niets te schrijven op tafel lag alleen een witboek boek van stilstand gebroken wit vlekkeloze overgave aan het grote verdwijnen ontkomen aan schrijven in het boek van niemand en alleman vandaag trek ik slechts met kalk een lijn op de muur rond jouw lichaam je gaat op reis witte raven kom…

in elke celdeling schuilt een kans op een nieuw levenslot; gewoon een speling in een ogenblik verveling van een achteloze God ieder lichaam wordt langzamerhand tot chemische fabriek waarin een kruimel stof kan leiden tot fatale stilstand van het mechaniek elke ademhaling voegt heel banaal een nieuwe regel toe aan het verhaal dat…

soms tocht leegte door de dagen schraalt schaduw alle kleur tot grijs willen gewrichten zich niet soepel richten eisen jaren eindelijk hun prijs doelloos draaien uren monotoon van slag tijd verstoft en scheidt geen koren meer van kaf inertie loze stilstand op het randje van verval wachtend op ontlading of implosie tot een nieuw…

ik heb schaduw losgemaakt van mijn bewegen kwam mezelf te vaak tegen waar rust verblijven weinig inspannend maakt zie ik eindelijk mijn evenbeeld weer staan het kaatst de contouren van heden zonder overigens in controversiële details te treden op deze zomer zonnewende puzzelt mijn geluk want stilstand en bewegen komen nu nauwelijks…

het liefst kanalen maken Aan bocht en kronkel een broertje ........dood De snelheid van water willen we afremmen zelfs tot stilstand brengen Dijken worden hier baken zover het oog,bloot reiken kan Van water en loop raken we verwonderd ....in de ban nu willen we de stroom oversteken kijken of dit met het pontveer kan…

Mens, bewoner van het laagland Strikt zich houdend aan de klok Geldwolf, sporter, beeldbuiskok Kaars ben je die te snel opbrandt Arm, je spreek- en redeneertrant Oppervlakkig of vol wrok Mens, bewoner van het laagland Die zich onnadenkend voortplant Nooit naar Toverbergen trok Kerven telde in zijn stok Niet kwam tot tijdloze stilstand Mens…

mag het een onsje meer zijn een glas water bij het avondmaal een dorpsplein in nog ruwe stilstand pasgeboren, evenredig aan toekomst lukraak, lik op stuk, zoals verzilveren van late middaguren, niet te vergeten een gedicht, zodat flarden ziel zich laten nalezen, een vrachtwagen met panne, op de meest ondenkbare plek, verre reizen die…

Hun gebaren in de stilstand stremmen zonder spijt om hun bewegen, vroeger bron van nijd. Strijkt het haar lichaam aan, zijn woord wordt glas: het ziet wat komt, wat is, en wat er was. Het jaagt zich uit de verzen die het maakt en 't leeft in haar, zijn woord is pad noch pas: zij zijn voorbij waar tong de lippen raakt.…

uitgeschreven 't verraadt vervuilt om 'm heen ziet liever de korf aan gemuild dagen slijten ook zonder sprekend spook laat hem zijn onvergank'lijk zijn in stilte van den verlaten buitenwijk waar men met auto's plat rijdt naar de pleinen van de supermarkt waar de mensen bulderen met honden zonder zakje in het parkje in stilstand…

Scherpe messen Trekken lange groeven In het net herstelde ijs Zij dansen om elkander Tot een besluit Van weggeworpen Lutz Harmonisch zwevend zorgt zij voor Wervelingen in de lucht De landing zo ver weg Opnieuw wordt gezocht naar Innige omhelzing In de dodenspiraal Stilte en stilstand Terwijl haar gezicht Teder tegen zijn borst…

Hier binnen is de wereld tot stilstand gekomen hier binnen liggen de stervende dromen alles is bedorven zelfs de woorden zijn gestorven hier binnen staat alles stil niet omdat ik dat wil maar ik lig hier verlamd mijn woorden liggen verarmd daar buiten gaat alles snel daar buiten weten anderen het wel weten hoe te leven en hoe dit te omschrijven…