Alle inzendingen over Verdriet OR Wanhoop

Verdriet zo intens, verdient echt geen mens!…

De zon schijnt Maar ik voel zwart Iedereen lacht Maar ik word getart Getart Door verdriet Langs buiten Zie je het niet Het is mijn masker Ik zoek de kracht Ik lig ervan wakker In de nacht De nacht Duurt lang Het zoeken naar woorden maakt me bang Ik zoek licht Tevergeefs Want vanbinnen Zit ik dicht…

Papa Ik wil zo graag met je praten Maar je bent er niet Over de kleine dingen des levens Leuke anekdotes Over jouw kleindochter, Jouw lieve deugniet Over hoezeer we je missen Hoe je in alles bij ons bent Over ons verdriet Over de schone dingen Je zou al glimlachend knikken En zwijgend genieten Ik weet dat je ons op de een of andere…

Als het verdriet te diep is Als de tranen niet meer komen Dan denk ik in mezelf, De tijd heeft de pijn doen intomen Maar niets is minder waar Ik lig te woelen, En kan geen slaap vatten Net daarin sluipt het gevaar Als de eerste vogels ontwaken En de onmacht is aan het kolken Als de ochtendzon schijnt over de daken Dan zoek ik jou in…

De dagen worden lichter maar ik word zwart het is hier donker koud en bar Ik werd gekatapulteerd naar het verleden het is terug dof hier in het heden Ik wil er uit maar zit zo vast het zit op slot het is een last Ik wil wel huilen maar het komt er niet uit alles is locked het zit onder mijn huid Het zijn emoties die het daglicht…

Niets is gewoon vandaag. Niets is vanzelfsprekend. Niets lijkt op wat het is. Vanmorgen werd ik uitgeslapen wakker. Mijn virus werd vannacht verslagen. Fris en uitgeslapen sta ik op. Deze dag voelt weer als een nieuw begin. Blootsvoets loop ik door het bedauwde gras. De dageraad voel ik door mijn longen stromen. Dankbaar voel ik me,…

vlekken op het deken tevergeefs tracht ze haar tranen weg te vegen en hem die van haar jeugd geniet eeuwig ontevreden duwt hij haar hoofd tussen zijn benen papa alsjeblieft ik kan het niet wanhopig blijft ze pogen nog even flink het is zo over ze slikt en stikt in een wereld vol verdriet…

Haar zoon en vele anderen Vermist Ze weet, gist Laveert Haar tranen tussen hoop en vrees Diep is de wanhoop die ik in haar gebroken ogen lees Verdriet om het wrede lot en angst is elke minuut wachten 't zwartste langst…

mensen die in stilte willen wonen, zonder wanhoop van dat zonderlinge, eenzame, van dat leed omdat ze de dood steeds horen fluisteren met die fluisterende stem die iedereen kent.…

Het dromen begint angstaanjagend in een verborgen wereld waar zwijgende vogels de hemellucht verkennen terwijl je eenzaam uit jouw schaduw stapt niets meer over van de glorie en het geluk stilte neemt je mee naar nieuw dieptes waar het de heimwee is die nu dicteert in de nachtelijke uren van verdriet en wanhoop.…

Mijn angst is groot, verdriet nog groter. Waar gaat het met de wereld heen? Mijn hart doet pijn, mijn handen trillen. Wanhopig, radeloos, alleen. Toekomst verloren, hoop vervlogen. Waar moet het met de wereld heen? Verdeeldheid zaaien is tranen oogsten. De onderwerping, is zo gemeen!…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

dode letters in wanhoop in schaduw van vernietiging gevoed in korrels van rampspoed in golven van verdriet tanende liefde gehoond uit één gereten schoonheid weggetrokken in vensters van gevangenschap littekens in gespierde pijn liefde gekooid in droefheid trillend in blinde vingers aan rakend , maar net niet…

sterk zijn is stralen zelfs als je niet gelukkig bent sterk zijn is glimlachen terwijl je zou willen huilen sterk zijn is kalm blijven ook ten tijde van wanhoop sterk zijn is steun geven terwijl je zelf steun nodig hebt sterk zijn is iemand troosten ook al ben je verdrietig sterk zijn is de moed hebben om met iemand iets goed te maken.…

Woedend trap ik tegen schelpen stamp de golven uit de zee krijs de meeuwen uit de hemel gil wanhopig, neem me mee wil de duinen wel verscheuren voel mijn ongekende kracht stamp de kuilen tot een berg wil niet meer teder, niet meer zacht ram de woorden uit mijn strot gebaar verdriet en immense pijn bid wanhopig tot een God voel me verloren…

Ram de letters uit mijn vingers pers de woorden uit mijn strot ben op zoek naar enig houvast bid wanhopig tot een God wil niet wakker, wil niet slapen droom alleen maar terug in tijd wil niet weten, wil niet denken raak vertrouwen plotsklaps kwijt kijk de dagen naar het voorjaar pluk alleen maar stil verdriet slik gedachten naar het einde…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

Dwaallichten, zwalkend als dolende zielen, zochten wanhopig hun weg naar de winst, de glans van het brons spoelde weg van hun hielen - de schim van hun trots meegevoerd door de wind.…

Alles zie ik in jouw ogen je pijn,wanhoop en verdriet ik wou dat ik je kon helpen maar spiegels praten niet... Glazen woorden op het puntje van m'n tong die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong woorden als glas zo breekbaar gebroken in m'n mond voor eeuwig onuitspreekbaar omdat ik de moed niet vond…

verdriet krijgt geen tijd chaos en wanhoop in verwilderde ogen hoe broos het bestaan hoe leeg is bezit haiti is van de kaart zoals de hele wereld nederig erkennen van onmacht haalt in de mens het beste en het slechtste boven…

Na dierbaar komt ontroostbaar En daarna een diep gat Waar weinig al teveel is Een handeling snel zat Als waarden zijn vervallen En normen niet bestaan Gevoel bestaat uit leegte Waar wanhoop toe zal slaan Als moed is opgeven En niets van nut nog ziet Spreek je dan nog wel van leven Als je wegteert van verdriet…

Ik staar in het water Een bevroren gelaat Tranen als ijspegels Voor troost nu te laat Ik staar in het water Spiegel van mijn zijn Verwoestend en kil De schaduw van pijn Ik staar in het water Aura vol met verdriet Voel enkel nog leegte Ik ben er en toch niet Ik staar in het water Laat mijn leven varen Golven van wanhoop Die de dood…

geen mens die de wanhoop in je wezen vermoedt wie telt de tranen in de nacht van een wereld onder een wolk zwart van het verdriet van miljoenen, miljarden zolang je functioneert fabriceert taken vervult en verwachte antwoorden geeft kraait geen haan naar het gat in je hart blijft het verborgen achter het rookgordijn dat je optrekt…

Rampzalige spiegeling Stuitert voor mij uit Mijn stappen gaan voort Mijn lichaam wordt onttreden Armen schreeuwen houvast Zich vastklampend Aan strohalmen Rustig wiegend aan de waterkant Het rimpelende watervlak Overdenkt mijn daden Ik hoef alleen maar Te verzinken…

grenzen vervagen groeiend onbehagen uiterlijk stoer en sterk sleept hij zich naar het werk verdronken in zijn verdriet hij voelt het niet herinneringen verdwijnen verlies van de zijnen zoekend in zijn hart raakt hij steeds meer verward verdronken in zijn verdriet waarom o waarom zag ik het niet?…

Niets dan pijn is wat ik voel Niets wat ik kan doven Alle lichten zijn al uit Ben het droevig masker gebleken Van de zwarte gal zijn bruid Huilend strijk ik glad de deken Dom te hopen op de dag Klein om niets te willen voelen Nu ik zie wat ik toen zag Steek ik niets meer onder stoelen Ik ben de vleesgeworden wanhoop Ik ben het lege…

In weerspiegelde reflectie Als door een bliksemstraal getroffen Het voltrokken, het prestigieuze 3e uur Een hand verbonden en verstrengeld Strakker en strakker aangetrokken Het koord rondom mijn hals 3 maal na de bekoorde slagen galmend vanuit de verte daar naar waar ik heen tracht te gaan en waar ze dan voor mij luiden In weerspiegelde…

Als zo'n verdriet uw leven klieft dat wanhoop u bijkans doet zwichten en u zich niet meer op kunt richten zoek dan die ene door u geliefd om uw duisternis te verlichten, die ziet hoe zeer u bent gegriefd.…

Verborgen achter blonde haren een longdrinkglas tussen de lippen zat ze roerloos op haar stoel verzonken in stille gedachten naar een onzichtbaar iets te staren da as van haar sigaret te tippen haar ogen zoekend naar gevoel een hulpeloos wanhopig wachten zo zag ik haar achter het raam een hand als steun onder haar kaken moest de harde pijn…