Alle inzendingen over Vertering

(hoe lang nog) Willem Drees 'k houd U in ere Want U zorgde er toch voor Dat 'k mijn pilsje kan verteren Wijl ik een sigaartje smoor Willem Drees ‘k houd U in ere Want ik heb een sneetje brood En iets om er op te smeren Nee, ik sterf geen hongerdood Willem Drees 'k houd U in ere Want nu op mijn ouwedag Ga ik netjes in de kleren…

Boos op de wereld Op pijn en op verdriet Boos op het leven Op alles mij gegeven Want ik lust het verdomme niet Ik wil het niet vreten Ik kots het eruit Als diarree gescheten Komt het mijn lichaam uit Misselijk van de oorlog In 't klein en in het groot Ellende niet te verteren De grote en kleine dood Hou alle troep maar bij je WANT…

Wie haar schaafde, smeedde wil geen gras, wil knol, verteerbaar blad. Metaal klemt hout. Ooit breken zij hun eden. Haar meester stoot. Zij steekt, zij doodt. Al wat het duister zoekt wordt naar het licht geheven. Zij spreidt een brokkelig bed voor oogstbaar leven. ----------------------------- uit: 'Taalmachine', 2001.…

herinnering je liegt jij bent een onverbeterlijke leugenaar je barst de scherven vliegen om mij heen romantische onwaarheid smaakvolle saus over inhoud die moeilijk verteerbaar consumeerbaar is zo leek het zo was het niet verraderlijke glimlach nept oprecht verdriet verdachte glans tranen in de wacht ze kijkt me aan nog altijd onweerstaanbaar…

in de open haard knetteren zacht vlammende verhalen zie vele emoties opvliegen in tal van vreemde talen nog speelt jong hout de hoofdrol in het vuur zij laaien heftig op spatten vonkenregens uit hun jeugdig blok verteren snel naar smeulend gloeien in nawoorden die boeien geschiedenis is in rook opgegaan maar hun memoires…

hij verraadde zijn vriend deed hem de laatste groet bij fakkellicht in de tuin nog een keer voelde hij de man van Nazareth keek schuw langs hem heen hoorde het zachte verwijt dat zijn ziel zou verteren zijn lichaam zou breken de gekruisigde stierf omgeven door spotters vrienden familie en moordenaars heb erbarmen met de verrader…

vervullen breeduit bij het tafelen door hoogdravende gedachten zoals van ouds aan de noodzaak tot spreiding van hogere waarden zoals eerbied en nederigheid voor onze meerdere op aarde of aan de prioriteit voor ruimtelijke ordening van zwervers en mohammedanen vermits ze zich tijdig bekeren tot verlichting en lijdelijkheid vooral geen pot verteren…

Darmen, die voedsel voor ons verteren. Longen, die zuurstof uit adem filteren. Zenuwen, die ons brein bedienen. Zielen, die ons inspireren. Geesten, die ons bewust doen zijn. Alles en nog wat meer zijn wij. Mensen regeren al wat leeft. Mensen zijn heersers. Mensen zijn machtig. Zijn wij dat?…

De steden die de heren beheren, zijn steden die de heren verteren, en de dames die de heren vereren gaan als letters met elkaar verzweren: het krast en het kraakt in ’t vuur der heren. Het heeft hun wereld al verbeurd verklaard: hun tijd zit strop, het is in haar bedaard.…

Aanblik van trouweloze ogen, in laaghartige kwelling, met een glimlach die veinsde, een hart genoegelijk onderwierp, aan valse en zilte emotie's, verteren zoetzwevende gedachten, verhullen lustere wolken, in duister gehuld met zwart agaat, ontkiemen verfoeilijke tastzinnen, die onbarmhartig toeslaan, om de bespotting van liefde, in lijdende…

onze taal eens ruim en doorzichtig nu kleurloos en kaal sterft aan ondergrondse vertering nu wankelt hij op droge grond in het spel van de vrije wind die gonst van hoon en misverstand vergeefs tastend naar vegetatie verdwijnen onherbergzame passages in wolken van stof klauter in je zonnewagen verlaat dit kale land rijd in…

Als de wereld vergaat in een inferno ontstoken door blinde haat zal ik niets merken negeer ik de lijken en brandende kerken Het hellevuur zal mij niet deren of mijn ziel ooit kunnen verteren Mijn mooie wereld is reeds vergaan Geen vaste grond meer om op te staan Die verdoemde dag sloot ik je dode ogen en kuste je bleke lach…

onder het brandend oog van de koperen ploert in alles verterende hitte wordt een kind geboren gewikkeld in doeken ligt hij op de lemen vloer geen wijzen, os of ezel komen hem begroeten verstoten door haar clan legt zijn verkrachte moeder haar verminkte lijf vleugellam naast hem zij slaapt met dode ogen zingt zelfs geen wiegelied…

Hij is tot moorden zelfs in staat, wanneer het om religie gaat die hij niet kan verteren. Het dier is echter niet bereid te vechten in een godsdienststrijd: de mens kan van hem leren!…

niet in stilte wanneer ik alleen ben in de nacht, deze donkere nacht er is weliswaar een zwijgen dat zicht toont aan de horizon maar er zijn meeslepende twijfels die zich ladderzat verschansen in de muziek onder mijn bed en ik denk vaak aan jou die niet zwijgen kan met altijd een mening over alles en niets waar ik mijn onmacht niet verteer…

Ben ik de rook waarin ik op zal gaan, de as die straks alles zal verteren. Nee mevrouw. Nee meneer. Sigaren zijn niet goed of slecht. Een mooie sigaar, dat bent u zelf. Vuur, rook en as. Dat bent u! Zo verloopt ook uw eigen leven. Aandachtig roken is meditatie. Sigaren roken is genieten.…

Een stralend blauwe lucht Een opgeluchte zucht Een bloementuin vol rozen Geluk om van te blozen Een droom om in te blijven Een gedicht om zelf te schrijven Een gedachte om te verliezen De vrijheid om te kiezen Een huis om aan te hechten Een gezin om voor te vechten Een vent om te verwennen Land om te verkennen Geld om te verteren…

na haar keuze werd het anders nooit meer dezelfde woorden want verdriet zou haar verteren haar verstoten en dan vermoorden het bloed door haar weggeschonken zoals een plechtig levensoffer zou haar wellicht weten te vinden met de ontkenning van haar slachtoffer vandaag in het hier en nu boet zij dag aan dag genoeg in haar la het mes altijd…

na haar keuze werd het anders nooit meer dezelfde woorden want verdriet zou haar verteren haar verstoten en dan vermoorden het bloed door haar weggeschonken zoals een plechtig levensoffer zou haar wellicht weten te vinden met de ontkenning van haar slachtoffer vandaag in het hier en nu boet zij dag aan dag genoeg in haar la het mes altijd…

Ik rook dus ik verteer alle foute moleculen word sterk en recycle alles wat mij ontzet. Ik rook dus ik heb sfeer steek kaarsen op voor jou lig aan je voeten en dans de Vitus en de wals.…

de koeien langs de weg liggen rustig te verteren wat er nog te wachten staat herkauwen kalm van maag tot maag overleverde verhalen opkomsten en rampen een zichzelf blijven herhalen bedaarde ogen ongericht zien in waar ondergaan om draait wimpers luiken dit verdiepte zicht terwijl zo nu en dan een harde staart een glanzende blauwe…

Met darmen die voedsel verteren. Met anussen die resten lossen. Met breinen die helder denken kunnen. Die onwetend denken dat we weten. Elk mens verdient het. Het voordeel van de twijfel.…

vingers zonder handen ze graaien en ze woelen bepalen wat ik schrijf tasten naar gedachten die ik liever nog laat wachten raken aan emoties die ik liever niet ontbloot zie halen alles overhoop wat reeds geordend is waarmee de dagen zijn gevuld in het stille leven van geduld jij hebt de hand in de chaos die ontbrandt het vuur zal mij verteren…

Verteer maar ik breng je nog wat ----------------------------- uit: 'Jaagpad', 2003…

Op de vroege lentemorgen terwijl het bad mij wakker spat dreunt de wereld op mijn mat en dompelt mij in aardse zorgen Ik lees van veel verterend vuur van dode-mensen-landen van weggeslagen stranden ook van menig stervensuur Vol blaren, derdegraads verbrand krult mijn hart zich huilend krom wil ik schreeuwen, maar blijf stom door de koppen…

Je kijkt me aan In een duister woud Blijf even staan Het voelt niet vertrouwd Schichtig is je blik Het fototoestel zegt klik Heb je nogmaals bekeken Het was al bezweken Sterk verweerd en liggend op de grond Alsof er een monster in bevond Je bent aan het vergaan Je leven was aangenaam De tijd van verwering is gekomen Vertering heeft…

Daar waar alles eindigt in troosteloos geheel waar zengend zonlicht leven doet sterven wachten zij gelaten opeen en eenzaam Verkrampt strekkend verdroogde benen niets verdragen moet gevoel is niet meer dood waard selectief wachtend op verteer Daar eindelijk verlossing verschroeide benen dragen elke schrede gegeven straf resten…

Zij aan zij staan ze wachtend op de stoep vlak bij de halte van lijn zeven de een ziet er verpaupert uit de ander puilt het leven beiden geuren kwalijke vertering een paar is snel te zien maar steelse blikken kleven aan het grijze en het groen ik schaam me voor ze als ik hen daar zo verlaten zie wetend dat zij innerlijk aan mij…

De bollenvelden spelen geen leentjebuur bij Mondriaan Het duin wordt groen en het strand kakelbont van de paviljoenen Met een trekker sleept hij schelpen uit zee - beulen hoeft niet meer Blad na blad sluiten de bomen buiten mijn vergezicht Kastanjetakken laten hun groene handjes wapperen Ze verteren opgeslagen krachten - takken…

Wee mij, nu 't besef van boete mij omstrengelt als een knel, nu 'k het morgenrood niet zien wil om de werkelijkheid te weren, nu mijn wereld is gekrompen tot een troosteloze cel, nu dat spijt en schuldgevoelens al wat rest van mij verteren. Wee mij, nu de poorten sluiten...…