Alle inzendingen over Vloeiende

Mag ik verzen met je vormen, asgrauw, stinkend als ajuin, maar ook vloeiend, méér vertellend tot de dag en zon weer schijnt? Mag ik verzen met je vormen, verzenstruik met bloementooi, verzen die de tranen smelten? Vogel zing, je bent zo mooi!…

Jij bewoog mij daar het huis te bouwen met een dagelijkse krant en een dichteres op het dak en ze sprak daar over het weer over de oorlog en eindelijk vrede tussen ooievaars en zomerregen liefde ze de kinderen en mijn wiegend lied nam ze op in haar vloeiend repertoire vol speelse zomer woordenzinnen zag ik het dak vaak als de hoogste…

nooit heb jij de scherpte van het mes gevoeld waarmee dag en nacht gescheiden wordt lijkt een vloeiend overgaan waarbij donker en het licht elkaar in schemering verstaan hoe bot is het ontwaken als de werkelijkheid jou met zijn scheermes snijdt en jij al aangeslagen de dag moet gaan verdragen schrijnend over heel het lijf…

de kale rots smelt aan mijn handen spreekt vloeiend over haar ontstaan de eeuwen lijken ongemerkt aan haar voorbij te zijn gegaan zij kent de oude talen heeft generaties lang zien vechten voor hun toekomstidealen majestueus verheft zij zich in de woestijn met aan de voet een lichte pijn daar verbrokkelen haar lagen door erosie…

vloeiende lijnen in woorden rijgen zich in mijn hoofd aanéén als een bewegend stilleven van lijven: armen, benen, borsten, billen… maar net als ik ze vangen wil en omvormen tot letters op papier vervagen de lijnen en is er alleen nog de herinnering aan iets dat niet was maar toch, even zó mooi… als de droeve klanken van een bandoneon die…

Ringelende fietsbellen vrolijke stemmen rijkelijk vloeiende wijn en klaterend gelach toch is het stil doodstil op deze zomerse dag in het Vondelpark muziek galmt maar mist mijn hart jouw aarzeling is eindeloos toch blijf ik de toorts dragen voor jou geef nooit op lief zolang de zon ondergaat hier in ‘t…

in een verschrikkelijk ogenblik op een onheilspellend uur sloeg ik - blind van woede- de Friese staartklok van de muur daarna veegde ik resoluut met mijn linker mouw - in een vloeiende beweging- de antieke pendule van de schouw nu lig ik gebonden op een bed mij onnoemelijk te vervelen soms opent een wrede zuster het raam als een beiaardier…

het buffet gedekt plots een keffend keeshondje valt in de vijver in grote chaos schilder je een gouden streep met duizend kleuren een gloeiende huid vloeiend uit honderd kwasten op armlengte - de baby's zingen met macht over leven en dood tegen gefilmd licht een kromme spijker en de eeuwig wrede vrede van vlindervleugels…

ik schepte zand maar het bleef niet kleven in mijn hand wilde details uit het leven vorm geven zij rulden weg op het strand heb met de zee gesproken zij heeft haar water vergoten rijk aan herinnering in een vloeiend decor onder zon en wind kreeg mijn visioen zijn gestalte tot het tij keerde de golven zich weerden de creaties wisten…

Je blote huid glanst Dauw van het gras Markeert het aardse Waar je lag Een lege plek Je raakt me aan Woorden kleden me uit Het maanlicht op mijn huid Glanzende stralen Slaan dof kapot op de aarde Ik verlang Hunker naar de middenweg Een lege plek op aarde Een vloeiende beweging van de maandag Samen verenigd…

Voorzichtige aanraking, tedere streling, speels verkennend voelen, raakpunten zoeken; naakte huid op huid, overal vingers, lippen, als liefde en lust innig verstrengelen; grenzen vallen weg, jij en ik versmelten in èèn vloeiende beweging tot èèn kloppend hart. En de engel zag dat het goed was.…

beeld in tegenlicht en trillende lucht vaag en vlekkerig stroperig vloeiend boten als blokjes dansend op zee water golft en deint spiegelt het zonlicht vleugels slaan boven fonteinen vlammen likken aan dorre halmen eenzame zanger raakt mij diep met sonore stem en stemmige tekst…

Als ik mijn ogen sluit en fluisterend zing lijkt het alsof mijn woorden wegzweven De beslagen ruit waarop ik je naam schrijf houdt de letters vast, heel even Het transparante woord vervaagt als tranen naar benee stromen Een zacht vloeiende rivier Zo vaak, zo stil gevraagd zelfs om het wonder gesméékt ....Was jij maar hier…

je woorden stromen als lieflijke beekjes bloemen begroetend langs zonnekant ingetogen bij eb vloeiend terugglijdend van het zacht glooiend strand striemend tegen rotsen met storm in je stem bulderend breken de golven ongetemd ik hoor je wel laat het water ongestoord stromen wacht op het spatten van jouw kleurige bel…

je blik keek lichte wolken in een heldere lucht je stem stak op in een aflandig koude wind ik zag de bui al hangen in de strakheid van je kin letters neergepend in schaduwwoorden druppels vloeiend op papier zinnen bliksemden strofen donderden jouw gedicht tot onweer hier je klaarde op in blauwe ogen toen je lach was doorgebroken…

wuivende wind zoemzindert traag trillend de tropische trance terug meeuwen miauwen als kirrende kauwen bevlogen hun vloeiende vlucht bijen die brommen met fris gesis en slurpen de bloeiende blommen kakelend kwakende kikkers bekijven, beklijven, als bronstige schapen bulderend donderen de bolders rotsig ribbelend bergaf…

Ik houd jou tegen het licht, bekijk de lijnen van grijs naar zwart, vloeiend vormen zij negatief in een flits zie ik ogen vol liefde als een waas zinnen raken, glanzend is de afdruk, mistig de weergave, verkreukeld door verkrampte handen ga jij weer in mijn tas, die ja, waar gedachten schuilen in de vakjes, naast dat ene ...…

de adem van de lentezon verwarmt de kille aarde doet ’t prille groen weifelen en het hoefblad schitteren de rivier is vloeiend zilver spiegelend naar de horizon boven het trage glimmen ontvlieden grauwwitte ganzen hun gezamenlijk spiegelbeeld ze reizen over de einder naar de grote groene stilte de eindeloze toendra waar de zon niet…

ik vier het lichtjesfeest met een reis naar boven dans vlammetjes wieg op warmte vloeiend omhoog in ontvouwen voel ik vertrouwen hun handen in groet het is heerlijk ze bij me te houden spiritueel samen doet goed familie en vrienden weer daar bij elkaar dat ervaren is bijna volmaakt ben zachtjes geland toen de lichtjes waren…

Vanaf de nek een vloeiende Beweging naar mijn billen maar Stopt nog net En laat zien de golvende lijnen van het schouderblad En ook links een schouderblad en die andere rechts Zacht maar aanwezig En sterk is Schouders en rug die hebben gedragen De pijn van al die jaren komt hier bijeen Tezamen op een plek die ik wel kan voelen Maar…

ik hoorde het klokje van de verre abdij zag muren in warmte trillen tegen het silhouet van de toren nabij goud golfde koren onder een warme wind eindeloze zomers zijn hier geboren waar koeien vloeiend hun rust herkauwen het vogel concert nadert zijn einde monniken gaan in stiltegebed hun brevier kent de regels gesprekken…

zie je vloeiend bloed als geruststelling voor de beelden in je hoofd of voel je -net als ik- woede omdat waar jij voor staat met bloed wordt weggevaagd he jij jouw haat mijn woede hoe moeten wij -in Gods of Allah's naam- hoe moeten wij samen verder gaan?…

kapot gemaakt vloeiende gedachten snerpende angst scheur in een wit blad verwrongen stroom van pijn druppels verdriet warm vocht uit een koud hard beschadigd leven vol eenzaamheid schreeuw zonder geluid rode tranen over je eigen huid leeggestroomd en langzaam gaat alles wet blijft er alleen nog stilte en een litteken…

geloofd geprezen zij onze hoog ontwikkelde beschaving waar zij gloedvol kolkend voorziet in vloeiende laving door groene wezens van oudsher bekend van mythen sagen eeuwen met succes ontkend door hele legers hypocrieten wij doelen op verse aanwas van gretig gulzige grieten met klassieken vrij opgevoed in niet te staven oplagen…

, wordt mijn reddingshoed hoger dan de jouwe de vloeiende ongerijmdheden slaan uitgedroogd terug in mijn poreuze poriën ik win altijd deze koers van veranderlijke vochtigheidsdatum…

hoorde jouw naam zacht vloeiend stromen mijn hoofd en lijf doorweekt vanuit het vroeger nu jij die nooit afwezig was schrijft nu hallo en liefs de grootste liefde onze liefde heeft ons gevormd tot wat we zijn en wij zinnen begrepen voor ze uitgesproken waren genoeg aan enkele woorden echte liefde kent begrijpt meer dan taal meer…

nog een zin een samengesteld woord dat groter is dan bijvoorbeeld een schaduw van een vogel waarin een lichaam zich getild weet hoog boven de branding door drift bewogen een meeuw misschien die zichzelf in de traagheid van de zon zoekt en in de einder zakt golf over golf is er nog iets al is het maar even dat in ons hart past, vloeiend…

ik zie je kind op kind de lange genenrij waarin jij eindelijk bestemming vindt nog zorgen handen voor generatieslang verbanden maar eigen zijn is weer je lach die krult naar foto's uit heden en een lang verleden je eerste vloeiend spreken zonder woorden en ogen die nog hemelen pas uit de warme schoot in jouw uitverkoren is…

zie het als een teken aan de wand niet onderhuids, maar open en bloot soms mistig en vaag, in weke kleuren vertakt, de armen wijd gespreid zilver, zacht, wakend of slaapnevelend water zie het niet als een proeve, het lukt geheid speels en vloeiend, wat kan er gebeuren tussen vroege jeugd en verre dood neemt zomaar een pad mij bij de hand…

dan weer stroef hoe jij naar buiten brengt wat bijzonder binnen voelt vreugdevol ervaren wij jouw doen en jouw laten vloeiend, staccato of chaotisch precies zoals bij jou past vreugdevol vieren wij jouw kunst van aansluiting groots en meeslepend of klein juist en ingetogen vreugdevol dansen wij allen of samen onze wens voor jou…