Alle inzendingen over Voor wie ik liefheb

Als 'k aan een brief van wie ik liefheb, smul, Verleng door kleine hapjes ik 't onthaal: Mijn ogen likken zuinig ied're haal, Ied're misplaatste punt op, ied're krul; Met een gedachte aan mij, een glimlach, vul Ik 't wit tusschen twee letters, en 'k vertaal Een inktkladje als een half beschaamd signaal, Dat - als de pen - het hart…

Verbonden ben ik nu vooral met de Ene Vrouw die ik zielsdiep liefheb, ondanks onze verwijdering, De Ene God is net als Zij, op dezelfde manier aanwezig en dus ben ik zeer tevreden. Maar ik mis haar fysieke waarheid meer dan ooit, begrijp me goed, hoe mooi ook de spiritualiteit, het ontkent wel vaak de tastbare ontbrekingen.…

Als ik niet goed kijk Als ik niet goed spreek Als ik niet goed zwijg Als ik niet goed werk Als ik niet goed liefheb Niet goed slaap, noch waak. Wanneer ik niet mooi genoeg zing, noch fluit. Als ik niet goed zwem, drijf of dobber. Als ik niet genoeg loop, in de pas der wereld. Wanneer ik niet 'juist hoor'. Niet goed zie...…

En ten slotte: omkijken in verwondering naar mijn voetsporen voor een keer duidelijk zichtbaar in het land dat ik liefheb.…

ik kijk en blik stil naar buiten in het murw geslagen besef dat ik zeker dood zal gaan al wij de zee eenmaal raken het is geen nare droom meer als mij het echte leven sterft in het vangnet van de dood dat ik zo graag ontwijken wil ik wil en wilde niet doodgaan als een droom zo vervliegend ik wil niet zomaar doodgaan voor wie ik liefheb…

lucht allebei zuiver Zoveel verschillend En toch even mooi Drijvend en zwevend Lijkt het leven een hemel Teruggekeerd op aarde Lijkt mijn leven een kooi Mijn ziel stroomt van verlangen Naar water, zo warm Waarin ik wil drijven Omdat ze voelt zoals ik ben Maar veilig zwevend In de heldere lucht Is mijn thuis, wat ik liefheb…

maar mijn mythe is dat ik een gewone vrouw ben een moeder van twee die soms een gedicht schrijft voor wie ik liefheb en voor wie ik haat verbaasd, dat ondanks de stem die mij zachtjes riep ik vastgebonden blijf aan de tijd waarin ik leef op de mast van mijn eigen spookschip.…

wij en de tijd we hebben allebei met hem gevrijd de kinderen vaders moeders ondertussen de kleinkinderen ook al niet meer zo klein het nest is leeg in de oude boom maar groeien doen de jonge scheuten gekoesterd door het licht dat door de kale takken schijnt stilaan gestreden is de strijd maar de tijd ons toegewijd was…

Iedere marteling die jij ondergaat, voel ik iedere vernedering die jij verduurt, eet ik op iedere doodsbedreiging die jou wordt aangedaan, doen zij mij aan en dat zullen ze weten, want voor mij ben jij een zus die ik liefheb en dan komen er krachten vrij die zij voor onmogelijk houden, maar juist daarom hun toekomstige ondergang inluiden.…

de streek die ik liefheb is een klein lapje grond idyllisch gelegen tussen velden vol zonnebloemen en middeleeuwse dorpen onder blauw azuren hemel daar waar nog de druiven rijpend aan de zon hun wijnstok trossen groeien weelderig de kruiden naast velden geurend vol van knoflook en lavendel daar in la douce france vaandelt naast…

sterren doven uit ik sta in het duister en zie de wereld voor me er is geen armlengte of het altijd gedroomde, geen groet of zoen roert de wind er is volkomen stilte niets bestaat mompel ik hardop, ook niet de huizen die uit het zwarte vallen, dakloos en ondoorkruist zelfs geen ramen met groot gemis ik schrik van mijn eigen…

Het is waarom zang en muziek bekoort, Maar marmer mij verschrikt en witte kleur, Ik rode rozen liefheb en de geur Van blinkend fruit en verf van donzig ooft. Het is waarom een meisje een man belooft Te stoven in haar armen en verlangt Naar 't warme mooie huw'lijksuur, ze dankt Hem voor zijn liefde, of hij anders kon.…

Het is waarom zang en muziek bekoort, Maar marmer mij verschrikt en witte kleur, Ik rode rozen liefheb en de geur Van blinkend fruit en verf van donzig ooft. Het is waarom een meisje een man belooft Te stoven in haar armen en verlangt Naar ’t warme mooie huw’lijksuur, ze dankt Hem voor zijn liefde, of hij anders kon.…

afgetrokken Uren tussen seconden op de klokken Niet zelden egoïstisch lang verveeld Als ik 80 ben Een zwijgende God heb ontmoet Hem inzake de waarheid heb verhoord Op momenten de stilte vermoord Een pact met de duivel in mijn eigen bloed Als ik 80 ben Mijn grote liefde lang geleden vond Die ene, mijn buitengewone lotsbestemming Zij die ik liefheb…

onvoorwaardelijk de liefde die hen eens samenbracht scheen door zonovergoten in hun zo gelukkige jaren naast ook ruzie en venijn die weer verdieping bracht waar eens het samenzijn onvoorstelbaar genot was kroop langzaam kruipend als het einde van de dag bij een zonsondergang schim en schaduw binnen het fundament knagend met duistere…

Ik wil nog één keer dromen dat ik liefheb. Kom, sta op! Volg me!…

En heel veel relaties Die mij heel veel leerden Trek ik conclusies Geef ik het toe Nu weet ik beter Door schade en schande Gepokt en gemazeld In mijn puinhoop van tijd Geleerd mij te uiten Om dingen te noemen Geleerd van mijn fouten Waar ik mee moet leven Ze zullen er blijven Daarvoor toon ik spijt Nu durf ik te zeggen Dat ik je liefheb…

Je begon weer te twijfelen of de afstand niet te groot de treinen op tijd zouden rijden de zon wel op zou komen en ondergaan waarna de maan zich manifesteerde de aarde daarin ook een rol speelde. Dat je niet begreep waarom juist ik jou geheel vervulde. Daarom weg kon blijven met een vliegend tapijtje bij de hand en duizend en één dromen…

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

Ik ben op zoek naar mezelf en ik ben zo moeilijk te vinden. Het is zo frustrerend. Ik kan me er zo over opwinden. Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

Negeren, negeren, negeren... tot haar hersens exploderen! Kan een man een vrouw erger kwetsen, dan haar ziel te bezeren en haar daarna stráál te negeren? Vertel het mij maar ...…

Iedere dag moet zij zichzelf bijeenrapen. Moed verzamelen en zichzelf toespreken dat dít het gevolg is van haar keuzes. Accepteren hoe ánderen het ervaren; als een moeder haar pubers "achterlaat", op de plaats die hun thuis is en zichzelf losweekt uit hun dagelijks leven... Mensen zouden eens voorzichtig moeten kunnen kijken…

De huid drukt door de naald als een afgespleten plint die toch weer tegen de muur vol gaten aan wordt getyft, losgeslagen met momenten en streken van kwasten en granaten. Het vallen is als een ballingschap, als een tegen bezetenheid verbrand lijk en als de druk die stijgt tot voldoening en verwerping op het vlot van de afgunst. De ziekte…

Die avond ruim voor het schemeren toen de kalveren ons schuifelend naderden... Je gedachtenpauzes waren nooit veilig te lang, te grillig en aandoenlijk fragiel.. Te vroeg voor alcohol, dat kon zelfs dat hippe baardje niet loochenen Je relaas was schimmig en vertrouwd als de geur van jonge runderen. De maan, schuin boven het nagloeiende…

Geeft niet. Eigenlijk vind ik het fijn, hoe Moederdag dit jaar herleid is tot de essentie: De kinderen zelf als mooiste cadeau. Met hun bezoekje, bij sommige mama’s voor het eerst in weken. Met hun liefde en genegenheid, de schoonste dingen in het leven. Ik heb er meer van gekregen dan ik ooit had gedacht. Weliswaar, nu we toch bezig…