Alle inzendingen over Vorst

waar schuilt zij mijn rijpvorstin tussen wit gewelf waarop ik zie? waar kuilt zij haar wangen of misschien de koude grond? waar ruilt zij schone kilte wrakbaar in haar tred naar lente waar behuilt zij als dooi haar wegsmelt naar een nieuwe tijd wit naar groene schors laat haar transparant in mijn handen sterven overgaan in…

Hoe het wintert En kraakt zo helder Strakblauwe luchten Boven witte daken De vogels, zij vluchten Weg van nog flinter Dun ijs op 't water Mensen verzuchten En de zucht Die zij slaken Spreekt verlangen Naar behaaglijk Ooit, ja en later Zij wetten de schaats Een blij verheugen Op wolkig dampende adem Rode neuzen en oren Blozend warme…

O, dan zijn wij vorsten!…

Nu pas zie ik dat ijsbloemen op het glas door koude lucht met een zucht in schitterende verschijningsvormen prijken we zullen vandaag niet naar buiten maar naar binnen kijken hoe lichtstralen een poging doen die bloemen te ontdooien als sneeuw voor de zon uit zelfbehoud voor later vormen ze een regenbui ééngeworden met alle…

Deze morgen was heel rein van vorst Niet vermoeid van leed van leven En ziet 't maagdelijke buiten 't Kwam onze ogen bij de wilgen weer tegen. Met een stem van lichte sneeuw Ontsnapte zelf een geeuw. Die het moment van nog even nadromen drijft Een gedachte in de juiste baan beschrijft.…

De vorst hecht zich aan het vensterglas. Tot bloemen vormt het zich.... IJsbloemen, met lange stelen. Koud als ijs, ijsbloemen. Het geeft me nu een koud gevoel. Eenzaam, ongeborgenheid.... Vroeger als kind,zag ik dezelfde bloemen als iets moois! Wel koud, maar toch ook warm. Moeder, die voor alles zorgde, ook in de koude wintertijd.…

ik dans langs de schuine kant van licht dat gebroken is door de eerste kou in rijp en vorst de lucht strakt helder in een ijzige noordooster in tinteling kleurt huid van blauw naar rood de wereld in het wit is scheppings groot…

waar vroeger lente binnen kwam tocht nu de kou trekt langs onze warme plekjes verkilt wat ik vertrouw zacht streel ik je bloemen op het raam de ranke stelen maar snel valt er een traan daarna nog velen de kristallen in je ogen zijn gedoofd je hart bevroren ons lieve samenzijn is voorgoed verloren…

De een aanbidt de vorst met sneeuw en ijs. De ander vindt bij hete zon weer baat. Weerkundig is dit land een paradijs! Een ander lacht, wanneer de lucht bewolkt is. Kortom: voor elk wat wils is ons klimaat! Geen wonder, dat het land zo dicht bevolkt is.…

Wanneer het ook maar even heeft gevroren Wil ik ze zien, de mannen in hun jekker Die met een meetlat en een Black en Dekker Wat gaten in zo'n slootje staan te boren Dus Friezen, ook al vriest het nog maar net Haal vast eens zo'n Rayonhoofd uit het vet!…

stromen spinsels vernevelen in witte wieven druppen langs lentetakken naar de grond in de schoot van een smachtende aarde die verdroogt in de schrale noord ooster weer hebben mijn handen de kou niet verjaagd die de bloesem met weken vertraagt zie hoe het leven in knoppen verwelkt zonder dat het ooit vruchten draagt…

ze bloeit de heldere hemel geeft nog wat respijt maar in de kou van schemering raakt zij haar kleuren kwijt het hart bevriest in ijzig raken van de wind bladeren krullen in het wiegend kraken van de stam onder een volle maan laat zij in eerste vorst haar oogst aan leven gaan…

In ochtendadem fronsen landerijen stil verwonderd om het lege van hun schoot aardedonker rust verkillend onder rijpen nevelsluiers drijven droef over de vorens van de velden dauw beroert haar ogen vol begrijpen…

Stap nooit in Fyratreinen voor een reis, Want Fyra kan uw reisplezier vergallen. Er zou maar zo een sneeuwbui kunnen vallen, En van die sneeuw maakt Fyra blokjes ijs. We weten nu, na wekenlang geklooi: Perfecte trein, alleen bij dikke dooi.…

Helder zie ik door het tuinkamerraam de onvrede die mijn roetzwarte geest voedt, het glas dat mij afsnijdt van de lente: buiten het voorjaar, binnen een strenge vorst, met zicht op ontluikend groen de vraag of de dooi ooit nog op mijn hart een aanval doet.…

een vale wind veegt het scharlakenrood de mantel uit al afgezet met hermelijn vervaagt haar regenvol venijn en dansen schaapjeswolken hun ivoren wit aan hoge luchten nog kraken wielen onder volle oogst hun dagenlange zuchten maar het scharlakenrood zal snel de wereld onder een strenge vorst doen rusten…

En plots verscheen er onze Zonnekoning Hij straalde van zijn eigen wielerkennis Intussen won er zomaar ene Dennis Die kreeg een gele trui als dé beloning Ik hoorde onze vorst nog zachtjes vragen Moet hij een trúi in deze hitte dragen?…

blauw strakt de hemel in noordoostenwind zie de rietkraag wuiven hoor schaatsen schuiven ruggen diep gebogen in gedogen tegenwind langs het wak waar je de vogels vindt ben gestopt heb mijn maal gedeeld zij waren met zo veel in samen overwinteren ben ik gegaan nog wakken zij in overleef…

morgen wit de wereld zich opnieuw vlokken stillen in hun spel dragen traagheid dwarrelen nog wel voordat de grond ze rusten laat poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt in kristallijn speelt vorst…

een laatst sneeuwgordijn rafelt losse plukjes hagelt kleine stukjes in smeltend samenzijn de noordooster klaart de lucht en na een aard uitstralen kunnen we de schaatsen halen wij zijn niet uitgeblust laten snelheid ons plezier bepalen op sloten en kanalen met koek en zopie in de rust eindelijk gaat de vorst de erfenis inschalen…

Bevangen door de vorst, rinkelen sprieten bij een zuchtje wind, en kleurt de winter bleek van schrik.…

weer gevoeld je handen lieten me het uitzicht zien verdwaalde rotsen en een schrale boom zijn takken door de wind verwezen helling is de tegentijd regen loogt tot soberheid rondt de rots in windgetij dwingt de berg zich te kleinen leven jaagt in ijle lucht vrijt haar kale strijd onder de blote hemel sterren zien de vorst…

geen maan kale takken doden herfst en zomer nog warmt de grond met oogsttapijt de winter komend je vorstte uit het donker het wit nog slapend lichtte op in winterlicht de zon ontwakend mijn koning winter kom zacht naderbij ik heb je sporen al gezien en neem de macht het is zo lang geleden verover dit jaar dan misschien…

En veelal na de eerste vorst- periode denkt menig weldoener dan misschien, dat zo'n kleine schoonheid in de natuur niet gemaakt is voor een winters lijden.…

Boven hoog in zijn horst zit de buizerd als een dominante vorst. Kom bij voor- keur niet te dichtbij, want dreiging maakt een soort poesje in deze roof- vogel vrij. Zij kijkt met turende blik om haar heen; miauwt dan blazend, wanneer zij valt als een baksteen om haar prooi met huid en haar te kunnen verschalken.…

poedersneeuw verzoet de kou ijzend waaien winden uit het strakkend blauw hun bloemen in doorzichtig zwart uitgestrekt wit rondgevlekt in kristallijn speelt vorst met licht en straalt intens zijn kou speldenprikt in zwart weerkaatst de twinkelende glinstering van duizend sterren in de nacht…

De vorst houdt nog even aan.…

De fijne kop bloeit als een knop dicht aan de waaier van ogen, die bont en rond tot op de grond sierlijk is uitgebogen; en als een vorst zwelt hem de borst, groen en wiss'lend van glansen, geheven koen, als fier blazoen tegen der zonne lansen.…

Er zitten korstjes op het water De vorst heerst, verstold De hemel vond tijd om de bodem te witten Wind krabt verbeten zijn windwakken open Waar het water in kabbelt als edel blauw bloed De zomer is afgelegd, het jonge leven gedood Kuit werd tot vis, het dons is verveerd Nu wachten op ooit, nieuwe nesten verwaren Zelfs de neerslag te moe…

tussen ruisende regenradarpluimen van zachte en milde pluviaanse origine uit het zuidwesten der Schwarzwalder schinken De lage Niederlanden liggen voor apengapen te wachten op middernacht en wat zich hoog boven de randstedelijke daken en provinciale vetmesterijen der vaarzen afspeelt Van de Vaalserberg tot de spits van de Dom rukt de Vorst…