Alle inzendingen over Zee OR Nacht OR Hulpeloosheid

witborrelend zog bruist weg in het ijle verstervend in schuim onder windstille zeilen gekraak en geklots een zeezilte streling wiegende lichtjes een meeuw op de reling goudgeel gegangmaakt door rimpelend klater rijzen de sterren uit ’t donkerend water…

Je warmt het zand ik til het hoog de zee ontstaat bulderend als de nacht haar deken slaat meeuwen in hun slaap zuiverheid smaakt naakt ik lief jou bij het opengaan…

de warmte valt schijnend uit de nacht de ochtend daagt uit want de zon is er weer maar keer op keer struikelt zij over de drempel van de zee de kim stoomt haar klaar de dag is gedaan…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

hulpeloos gevangen in een web van verlangen wil schreeuwen vechten slaan me even laten gaan daar is alleen oorverdovend die stilte van een onbegrepen kilte…

Eenzaam liep jij ons huis voorbij in de nacht. Ik hoorde jouw gehaaste stappen op het voetpad keek niet op, werkte gewoon door. Hoe kon ik weten wie jij was? Waarom doolde jij zo laat nog rond? Werd je in het donker ergens opgewacht? Man of vrouw, wie zal het zeggen? Je blijft een raadsel.…

zuur Waar de mensen zijn gebleven in die allerkoudste nacht toen de aarde zich deed beven over al het hemels leven dat met waanzin werd verdreven door de allerstoutste kracht Aan de zee nog wil ik vragen wat zij die nacht heeft gehoord toen het vuur met woeste vlagen door de duivel werd gedragen maar de zee liet zich niet dagen want…

als vader schreit huilt de kinderziel hulpeloos als het kind huilt troost moeder zijn geschrei als moeder schreit brengt het gehuil het gezin bijeen…

van de poëet ongehinderd in het hoge blauw spreid mijn armen hulpeloos en zie hoe het ei zich opent het baart een ongestreken vers…

wat je kan overkomen een ziel verlaat een heel klein lichaam hulpeloos door het noodlot weggenomen het leed zal ooit slijten...heel, heel langzaam…

Een woeste windvlaag zo onverwacht, zo hevig weg is het sprietje…

Het boetekleed dat je mij toewierp om de wonden die jij toebracht te bedekken kon niet verhullen de poel van verdriet waarin jij hulpeloos stond te wachten ik had geen wang meer om toe te keren.…

Een lief, hulpeloos wezentje, nog zo klein.. Jij had hier op aarde ons kindje moeten zijn. Voor altijd in ons hart...…

Donker gat met blauwe randen ik kan alleen nog spartelen in deze oceaan; hulpeloos gemaakt door de warmte van de beweging voel ik mij opgeworpen op golven van verlegenheid, neergegleden in dalen van genegenheid…

het boetekleed dat jij mij toewierp om de wonden die jij toebracht te bedekken kon nietverhullen de poel van verdriet waarin jij hulpeloos stond te wachten ik had geen wang meer om toe te keren.…

Mijn vriendin vertelde me in de nacht dat zij tot op heden nog steeds wordt verkracht door haar geliefde stiefpapa en onder het toeziend oog van haar lieve mama Haar gezicht staat hard en strak om het minste geringste gaat zij uit haar dak knokt zij om te overleven alhoewel ze vaak op had willen geven Mijn vriendin vertelde me in de nacht…

Ik dein mee In een zee van Liefde Dat is de Goddelijke kracht Ik koester me In een zee van Liefde Hier is geen dag En ook geen nacht Ik dans mee In een zee van Liefde Hier is geen haat En ook geen macht Kon ik hier altijd maar vertoeven Zou ik maar niet meer naar de wereld hoeven Maar ik heb nog wel eens iets verzaakt zodoende…

Bij Rainer Maria Rilke's "Lied vom Meer" Oeroud gewaai van zee, zeewind bij nacht Jij gaat naar geen die waakt of zien zal hoe Oeroud gewaai van zee, zeewind bij nacht Jou te weerstaan! Oeroud gewaai van zee Jij gaat naar geen die waakt of zien zal hoe Versteend is van louter ruimte rijten Jou te weerstaan!…

een brandend vuur de zee, vooral de zee draagt wensenbootjes mee een strand verlaten de einder wacht het licht zo puur een fonkelmaan in stille gloed waakt over de nacht.…

Ik dein mee In een zee van Liefde, Dat is de Goddelijke Kracht Ik dein mee In een zee van Liefde Hier is geen dag En ook geen nacht Ik dein mee In een zee van Liefde Hier is geen haat En ook geen macht Kon ik hier altijd Maar vertoeven Zou ik maar niet meer Naar de wereld hoeven Maar ik heb nog wel eens Iets verzaakt Zodoende…

de nacht bevrijdt de dag maar als de zee de zon omhelst keert zij terug in zijn armen…

kind kijkt toe hulpeloos naar al het krijsende geween en vlucht weg onder een zachte dons van wonderlijke stilte een vermoeide haat die in een oud lijf nooit meer overgaat…

Zij aan zij liggen de herinneringen Waar lege oogkassen hulpeloos Vol afschuw Op de ondergaande zon gericht Verbrijzelde kaken Schreeuwen in stilte Opnieuw kleuren zij Allen rood…

De zee ademt dag en nacht. Opwaarts in verschillende golven komen ze aan land. Ongelofelijk, de zee…… Diepgaand. Licht deinende golven geven het contrast tussen, die woelige hemel en de kalme zee weer. Fascinerend hoe de zon zijn glinstering weerspiegelt.…

Een mystiek geval de avondval waarin zon verdwijnt in zee Neemt je mee door eb en vloed door elke golf zelfs huizenhoge zee Terwijl nacht op is komen dagen.…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

[Haiku] Eindeloze nacht boven een zee vol zeilen waarin maanlicht bolt.…

Als de dag de nacht ontmoet neemt de stilte je mee naar een zee van dromen die zacht zijn en zoet…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Daarom en niet omdat het hulpeloos zou zijn verzorgen wij het trouw, vereren het als god. Tot het de dood ontdekt en een der onzen wordt. ------------------------ uit: 'Hora incerta',1993.…