Alle inzendingen over aangeraakt

Binnenin zit een pit puur en blank nog nooit aangeraakt Tot de betovering van de stiltes rond het beeld wordt doorbroken en als schaduwen voorbij flitsen de zoveelste slapeloze nacht haar opslorpt. Droombeelden zijn verboden....…

de aangeboden hand toont openheid vingers om te geven je lach straalt blijheid over samen eten ogen spiegelen zon in blauwe lucht vol zomerse verlangens zacht speelt licht in bruine tint over je gave wangen heb je lippen aangeraakt de hemel proeven staat helaas niet op de kaart…

in de stil gebleven lucht bewoog iets niet vanzelf, niet zonder kleine voortgezette trillingen door tijd en de glans van weergaloze weerschijn uit kortstondig licht gevangen, kleurrijk tussen bladeren en een oud gebaar aangeraakt door zachte adem gleed een klein kristal tot aan een ander, tikte tinkelend en daar opende geluid een…

als je even meeloopt vertel ik over de weg de meeste stenen zijn omgedoopt, dat is wat ik zeg nadat ik ze heb aangeraakt zijn ze niet meer als voorheen wat meer versleten, dieper naakt, het karakter hebben ze nog wel gemeen zo zal de kim, in de verte nabij, geen echt wonder meer kennen daarheen liggen ook aangetasten, voorbij het moment…

Ik heb de liefde geproefd even had zij mij aangeraakt door de korte tijd beproefd verdween zij, amper ontwaakt ik wilde dat heftige gevoel koesteren en bewaren zelfs een hart zonder smoel beleeft soms gouden jaren verloren zonder verliezen heeft elke roos een doorn nooit kun je daarvoor kiezen nimmer bezeten, toch verloren…

Aangeraakt. Kleine twijfelingen bloeien als winterrozen op mijn bevroren lippen. De tijd smeekt. Mijn hart slaat over. Ik tel mijn uren en sluip uit een huiverende stilte.…

hemelbloemen haasten zich en pakken samen als een groot boeket over het baken van onze stad waar gedachten innig en stilzwijgend bovenwinds meevaren daar wordt liefde aangeraakt en vloeit jouw tijd geruisloos over in die van mij waar seconden in gelijke tred volmaakt geschiedenis schrijven ogenblikkend in de kleur van het hart levend…

Ontploffing van emoties door verlies van datgene wat dierbaar is Verloren in diepe oceanen waar de romantiek het donkerst is maar ook het meest intens Door geweten betast Door gevoel aangeraakt Voel de drukkende massa die ons illusies voorhoudt Immer beklemd zal ons het dromen niet geleerd worden Omringd door de grootste illusie…

en als je er nog bij rookt dan krijg je een knappe ouwe kop alcohol holt uit van binnen maar je hebt wel een plek waar je jezelf neer zet en je ogen kringen een tafel, niet aangeraakt emoties verdringen geflest, verzaakt ontkurkt, ontdopd, ontgoocheld de zwarte nacht bracht mij thuis en ik nam er nog eentje morgen wacht de glasbak…

achter uitgestrekte stilte verscholen in diepe wateren liggen woorden die aangeraakt door zachte wind een tipje van de sluier lichten waar leisteen grijs tussen ochtendgloren en avondrood zich even van zijn koperen kant laat zien ontbloten woorden slechts een fractie van het mysterie zo voelbaar dat zij verwaaien in de grootsheid…

Half verdwaald, Weggerukt uit Dromenland op deze Ernstig vroege dag Die toch bol staat Van de overvloedige Zonneschijn, open Ik half in slaap De bijkeukendeur - Nadenkend hoe ik Deze keer mijn Fiets uit het Hok naar buiten tillen zal Word ik op ooghoogte Bijna aangeraakt door Een van de tortels Die om onze woning Huizen…

Want dat wat staat, kan gelezen, worden aangeraakt, begrepen en door tweeden worden eigengemaakt. De interpreten doen hun heilzaam werk. Als maden vreten zij zich door het pasgestorven lichaam opdat het nieuwe wordt gevoed.…

Aangeraakt en betast geweest. Maar nooit echt geleefd. Nooit echt vrij geweest. Maar ik ben vrij. Ik ben ik. Mijn hele leven lang. Heb ik geleefd? Ja, in de letterlijke zin. Maar niet met mijn hele ik. Met maar een deel. Te weinig moed. Te bang om te leven. En afgunstig op hen die wel leven.…

De ochtend ontwaakt door nevelig licht ben ik aangeraakt mijn blik is gericht op het wolkenland waarachter ik mijn schepen verbrand kleine deeltjes as,door de wind verjaagd, stukjes verleden verdwijnen vertraagd, tot zwarte stipjes... aan de horizon als in een film die langzaam vervaagd nu ik zie ze nog staan maar kom ze denk ik nooit meer…

Gedachten die niet wachten zoveel woorden willen worden dopamine, verre oorden bijtend op je lip zinnen, spelen, lange nachten wakker liggen, vol verlangen dromen, denken, dageraad maanzinnig leven, aangeraakt zinnespelen, langzaam delen voelen, afstand - toch dichtbij dat jij dan weer zo goed begrijpt en ik weer voel wat jij…

zwaar verkrampt mijn naam wanneer de nacht zich openlegt murw aangeraakt en de droom voorbij het schreeuwen van koud maanlicht het klokgelui voorspelt mijn dood halsstarrig weergalmend wanneer echo’s graaien naar wazige wolken die onbeheerst doch stil de waanzin in mijn hoofd verspreiden ik stop mijn oren dicht met handen…

op het ritme van jouw slaap komen mijn gedachten dichterbij intenser, nu de nacht zijn zwartheid tot fluwelig droomt jouw aangeraakte huid me zegt dat warmte schroomt ik vraag jouw handen rond mijn lijf jouw adem in de mijne tongen legen kussen tussen bloot hard verlangen laat de laatste nood in wakker rood verdwijnen…

Het niets versmelt zich met de sprookjesprins En wordt ook door begeerte aangeraakt. Nu, niet verliefd, maar toch wel enigszins. Het niets komt uit de slaap en de begeerte Uit niets. Verschrikkelijk zijn deze drie. De zon is dof, de wereld omgekeerd, Er zit een haarscheur in de harmonie.…

onzichtbaar als een sluipschutter worden de mensen benaderd om dan aangeraakt te worden gelijk kleintjes tikkertje spelen met een onverhoedse handdruk een zoen of een kus op de wang als het niet met een niesbui is de samenleving raakt ontredderd door gezaaide verbijstering en angst waar het monster niemand ontziend onder de leden van…

de sluier rondom mijn geest aan de afgrond waarin ik ben geweest Maar deze donkere kleuren ontleden alle smart Zij ontsluiten het zuiverste licht Haar gedeeltelijk verschijnen Alle pijn gaat verdwijnen Door haar vage gestalte een nieuw leven gesticht Raden naar hoe zij is in het echt heeft de bevroren zee in mij gekraakt mijn verbeelding aangeraakt…

wat in een mensenleven is er mooier dan de liefde die onzichtbaar voor het oog als één ziel onweerstaanbaar in twee lichamen huist die onuitgesproken dat zegt wat zich niet spreken laat omdat er geen woorden zijn die in stilte de ander aangeraakt hem of er-dicht voor Valentijnsdag | 14 februari 2019 weet te intenderen ik heb je nodig…

ik pak de zon en stapel wolken tot een open rood gordijn geef mij je warmte zonders sluiers, mijn huid zal liefde voor je zijn je lach kleurt als de wind zijn spel met bladeren speelt ik zie de zomer vonken in je ogen omdat je mijn verlangen deelt we zijn de herfst voorbijgelopen, hebben zacht de winter aangeraakt in het ochtendgloren…

vergoten en de wijsheid zijn keerzij toonde en de liefde mij er beloonde met een kus Waarop ik verviel in vreugde en vragen stelde over de talen waarin verhalen zich de ronde deden Toen ik alleen en reeds vergeten, niets meer van het al begreep Ik was geraakt en niet instaat ook maar een taal te spreken, omdat de liefde mijn had aangeraakt…

Als een engel uit de hemel kwam je binnen in mijn leven liet je me zien wat liefde is wist je me vertrouwen te geven Als een engel uit de hemel heb je mij gelukkig gemaakt door jou en je prachtige zoon is mijn hart liefdevol aangeraakt Als een engel uit de hemel kan ik bij jou altijd schuilen als het allemaal teveel wordt mag ik op…

als ik drijf op de schaduw van heden en het mij voelbaar ontbreekt aan gerief maakt het ademen diepe sneden roept de rust en komt de nacht als een dief niet dat ik door het sterven ben aangeraakt of vast de wakken tel voor morgen, door deze of gene word gelaakt neen, de ziel is gedwongen verborgen toch bouw ik op oude stenen zij vormen…

Eerst vond ik het eng, maar hij heeft me nog nooit aangeraakt. Soms probeer ik stiekem te kijken, maar dan verschijnt hij net zo stiekem als ik. Hij lijkt op mij. Dezelfde neus, dezelfde haren, dezelfde ogen, dezelfde mond. Hij is er altijd en toch voel ik me alleen.…

Iedere snaar trilt van verlangen zwart en wit dansen geluk elke toon wordt warm gevangen in de klanken van een heerlijk stuk Na de harde zware noten als requiem op papier gezet vliegen vleugels onverdroten door elk refrein en ieder couplet Met de dood als laatste halte het pedaal nog eenmaal aangeraakt krijgt het opus magnum gestalte…

nog voel ik waar jij het paradijs voor de laatste keer hebt aangeraakt je hand een goddelijk touche heeft gemaakt in de bron die alle leven raakt begiftigd met vitaliteit en inherente kracht geladen met een explosieve lach jouw beeld veranderde op slag omdat inzicht een extravagante verbondenheid gaf mystieke lading en magische…

ik dicht jou alle manen van de melkweg toe mijn hart lokt sterren naar boven nu ik me herinner waar ik jou voor het eerst heb aangeraakt waar ik zei ik zie je graag jij dicht me alle woorden van poëten toe in diepe zuchten van dromerij nu jij me draagt op het lichte tij van heden en verleden waar jij zegt ik zie je…

hoe die zon langs me heen gaat nu jij op dit pad bent gaan lopen en jouw schaduw mij door dag één ook in het avondlicht doet fascineren hoe wolken troostend voortbewegen voor mij wanneer ik al je vingers bescheiden heb aangeraakt en niet alleen dat dat een kaars zo kan branden terwijl de wind vaak heeft tegengewerkt zelfs achter mijn…