Alle inzendingen over donzig

Donzige watten van stilte, zwijgend in ordelijke akkoorden die een menselijke kilte overstijgen geregen tot eigenzinnige verhalen verbouwd tot uitgeplozen woorden in stille gang nooit zullen zwijgen.…

de grassen fris en groen, met licht bedauwde sprieten, staan weelderig, met witte margrieten, in het kleurig bont, van korenblauw tot distelbol, zo donzig blond midden in het veld, in rozerood staat kruidig de zuring, op lange steel met bloemenpluim, daar rondom heen vliegt blauwig groen, doorzichtig een waterjuffer heel voorzichtig verderop…

schaduwen van de silhouetten worden gewogen om niet te verliezen, te spiegelen, te liefkozen, te haten in de gebleekte taal van maan en gebruinde zon, licht versterkt het gevoel van vingertoppen in elke stap sluipt de eenzaamheid naderbij onbelast in een weidse gebaren, verandert adem in koele regen, een geschenk van wolken, in een donzig…

het kind aait met een groezelig handje een dartel donzig lammetje het smoezelt in het gras met de koeien boe boe die tevreden loeien daarna roezemoest het kind met de schapen die vrolijk olijk blaten het geitje mè mè mekkert en springt in het rond bedelend om aandacht de paarden hinniken het kind hinnikt terug en loopt stapstappend…

Zie hoe het schittert, het schitterspreekt, schittertrompettert in de lucht in de donzige gonzige fijne satijne lucht -- dat droogzilvere opzwemmende water in dat rondomblauwe dronkkoude dronkdiepe water, 't is een zee bleek sprekend schuim een woordenmond in het ruim schreeuwende door de gonswind naar het hemelruim, dat streefwater, dat…

kleine bezoeker blijft nuchter, trotseert paniek en gefladder, hij pakt de witte kussensloop; en besluipt soepel en zachtjes de wit marmeren vensterbank, een fractie van een seconde, duurt de actie van dat joch, zoals iedere rampjournalist rapporteert aan zijn krant, zachtjes piepen, het linnen golft, maar de balkondeur is al open en het donzige…

Het Muiderslot zacht verlicht in warme nacht als spiegeling in water ervaren wij daar elkaar verblijven waar ons het wandelpad bracht voorbije Zuiderzee kijkt zichtbaar onzichtbaar onder blauwfluwelen nachtelijke deken gekropen gaat tedere bloesem in donzig intieme sfeer open.…

Neem me mee in je armen tot waar de maan de zon welterusten kuste Laat me even vliegen naar waar de sterren dromen aan de donkere hemel Wieg me op de vleugels van de nachtelijke paradijsvogel met donzige zachte verenpracht Laat me neerkijken op hen waar ik zoveel van houd Maar laat me ook even bij haar zijn die ik zo mis Heel even haar…

licht en donzig nu nog de zweem van een snor dat bij alles wat verandert jij vooral toch blijven mag mijn jongen vent en man die door zichzelf te blijven zijn dromen vervullen mag een fantastische verjaardag vol van plezier en spanning van elk moment genietend dat is wat ik jou graag wens vol geloof in wie jij mij bent van harte…

U te zien, is schoonheid zelve ontwaren, En, waar zij op donzige englen-schacht Nederstrijkt, om zeegnend rond te waren, Daar versterft de haat, en geurt de zomer-pracht Der liefde.... Donker oog, blijf dikwijls op mij staren!…

de kern binnendringt Jouw neusvleugels van was Zijn fraai uitgesneden Uitgestald achter beduimeld glas In een muffe zaal Waar ik gluur naar hun trilling Jouw vingers kruipen als kevers Onder mijn broekspijpen Verhit in eigen zweet Gesmolten in de tropen Het kriebelt Als een bange vlinder In de kom van mijn hand Jouw bekken is een donzig…

De wind die krols het water streelt dan met mijn donzig haar wat speelt brengt koelte in een licht gesuis van golvenzang en zilt geruis.…

in zuiver witte kristallen oneindig, doorschijnend glas, valt stille sneeuw, dwarrelend op de adem van de wind, zacht, uitdagend, maagdelijk wit, bedekt de sneeuw geil glinsterende olievlekken van meedogenloos asfalt, de sneeuw verbergt het vuil van de gewone straten, met donzig wit, bedekt zij alles wat ik vergat, verbijsterend mooi, de stilte…

water zich maar verspreidt het zachte zand zo licht dat 't stuift, verwaait een sjokken slechts en op het harde zand, is het lopen licht, schelpen, mesjes onschuld kraken onder schoenen, strandlopers rennen vóór een golf en keren vlug weer voor een worm terug meeuwen als vrouwen krijsen in de lucht, schreeuwen als mannen op de markt donzige…

omdat hij sterk trekt, soms mijn hond We kunnen honden danken, zei ik: Ze laten ons lopen Hij zei: We kunnen veel bedenken waarvoor we ze zouden danken Gisteren was hij jarig, negen geworden Moeder zwaan en donzigs dichtbij Vier halsjes staken plots uit dons Veel geel en groen Iemand met tekst op trui: vrijheid Aan trui gaf 'k compliment…

DRINGBAAR DE BEZOCHTE GESPLETEN ORGANEN, ZIJN nooit meer beschermd door dit donzig kleed wurgden wij de koude ZIJ ADEM: DOOD BIJ DE GEBOORTE. eindeloos is het paren desondanks…

Na negen maanden was het daar, een ukkie van een paar uur oud, je had wat donzige plukjes haar nee, het zag allemaal helemaal niet fout. Je lag bij mama, zoals het hoort, iedereen in de ban, elkeen was bekoord, je werd in een klaarstaand bedje neergelegd, nee alles was geheel niet slecht.…

Het is waarom zang en muziek bekoort, Maar marmer mij verschrikt en witte kleur, Ik rode rozen liefheb en de geur Van blinkend fruit en verf van donzig ooft. Het is waarom een meisje een man belooft Te stoven in haar armen en verlangt Naar 't warme mooie huw'lijksuur, ze dankt Hem voor zijn liefde, of hij anders kon.…

Het is waarom zang en muziek bekoort, Maar marmer mij verschrikt en witte kleur, Ik rode rozen liefheb en de geur Van blinkend fruit en verf van donzig ooft. Het is waarom een meisje een man belooft Te stoven in haar armen en verlangt Naar ’t warme mooie huw’lijksuur, ze dankt Hem voor zijn liefde, of hij anders kon.…

In die ene minuscule trilling ontglipte uit jouw zachte donzige lijfje een diepe zucht. Het licht aanschouwend kwam je eerste schreeuw en in één adem hapte je naar levens-lucht. Jouw zachte kleine roze lippen vormden in volmaaktheid een frêle trage geeuw.…

wind spelen met mijn haren en zet me schrap Een oneindig lang geel lint kronkelt door de groene vlakken versierd met vee Het brengt mensen naar allerlei bestemmingen, maar ik reis niet mee Ik reis mijn eigen droom achterna en deze bestemming is in mijn hart gesloten Mijn ogen dwalen naar boven, want er wordt gefloten Met kraaloogjes en een donzig…

ik zoog de lente in mijn hart en zong de hele laan daar, op de kruising trof ik plots een aardig meisje aan zij nam mij mee naar ‘t groene gras, wees op een bloempje schoon, ik had zoiets nog nooit gezien het was heel ongewoon de bloemkroon die zich opende toonde haar rozig hart met rond een heel klein stampertje het donzig meeldraad…

De gouden maan Drijft droomrig in een wolk, blond van haar glans, Door 't blauw, zo blauw als maar één enkle maal De zee was, kalm, toen Afrodites lijf In goudschelp stijgend als die maanschijf rond Een kring van lichtend schuim om 't ranke bootje Deed glinstren, als dat wolkje donzig-teer... Zong daar de nachtegaal?…

Doldrieste Dirk dramde door, doorkruiste de donzige doch dorre Duitse dopheide. ‘Durchgehen, Du! ’ dirigeerde de dominante Duitse dwingend. De dijenkletsende dakdekker deed dat dermate doortastend, dat de Dordtse dijken daverden. De degelijke Dordtse Dom dreunde. Dorothea’s Duitse derrière deinde dankzij de Dubbeldamse dekhengst.…

Het is waarom zang en muziek bekoort, Maar marmer mij verschrikt en witte kleur, Ik roode rozen liefheb en den geur Van blinkend fruit en verf van donzig ooft. Het is waarom een meisje een man belooft Te stoven in haar armen en verlangt Naar 't warme mooie huw'lijksuur, ze dankt Hem voor zijn liefde, of hij anders kon.…