Alle inzendingen over dood OR afscheid OR God

Afscheid door dood Is niet definitief Het stopt 't aardse leven Maar... Geloof me mijn lief Straks zijn wij weer samen En hebben wij rust Ik zal je dan kussen Zoals ik nooit heb gekust…

Heen zonder afscheid en nooit weer te vinden — 'Dood' heet men u, mij eenzaam jaren reeds; Blijde onafscheid'lijk trouwe vrinden — Heet ons mijn eigen hart, zo zonnig leeft ge er steeds!…

Zij stijgt de trappen van de tempel welke zwijgzaam buigen voor de last die amper op de frêle schouders past en haar doet knielen op de drempel Zij heft zijn beelt’nis naar de goden bidt om hun koestering voor de ziel van haar geliefde die plots ontviel en zich schaarde onder vele doden Zij heeft geen afscheid kunnen nemen zijn droef vaarwel…

En in het laatste hoofdstuk van ons leven Moeten we afscheid nemen van het bestaan Met ons aardse leven is het dan gedaan Het boek is uit en alles is volgeschreven. Maar in het Boek der Boeken staat te lezen Dat de dood gelukkig niet het allerlaatste is Want we mogen geloven in de verrijzenis En dat we bij God in de hemel mogen wezen.…

En in het laatste hoofdstuk van ons leven Moeten we afscheid nemen van het bestaan Met ons aardse leven is het dan gedaan Het boek is uit en alles is volgeschreven. Maar in het Boek der Boeken staat te lezen Dat de dood gelukkig niet het allerlaatste is Want we mogen geloven in de verrijzenis En dat we bij God in de hemel mogen wezen.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Terwijl in tijd het koude lichaam stolt tot lijk, neem ik voor altijd afscheid van de dode.…

Het is stil vandaag bij de uitvaart velen kunnen pas achteraf afscheid nemen van de doden alleen de vogels blijven zingen als eerbetoon voor het leven de lente kwam en ging maar de zomer overwon…

Er was geen stervensangst geen pijn, God heeft hem zomaar weggenomen, Zijn engelen zijn stil gekomen. Geen groet geen afscheid mocht er zijn. Nu staan wij bij zijn planken woning, Zien voor het laatst zijn lief gezicht, Waarop een glans van vreugde ligt, Omdat hij zomaar 'thuis' mocht komen.…

Het is niet waar, dat ik ieder kan genezen, dat kan god zelfs niet. God is een oude grijze wijze en tevens een jonge baby. God gaat aldoor dood en wordt aldoor geboren en is die die is. God eet een stroopwafeltje, geniet het hele gedoe.…

Ook God ging dood, gelijk een mens en heel zijn leven bleek een leugen. Niet zijns dan was de schepping eigen, maar hij niets dan een vroeger wens. Niets meer dan ooit door mens geschapen, een langzaam vergeten waanidee. En God ging dood, maar zeer tevree, want God had nog een laatste wapen.…

God heeft hem zomaar weggenomen. Zijn engelen zijn stil gekomen, geen groet geen afscheid mocht er zijn. Nu staan we bij zijn planken woning zien voor 't laatst zijn lief gezicht, waarop een glans van vreugde ligt omdat hij "zomaar" Thuis mocht komen.…

Dit is vast en zeker God's werk, u was gewoon nog niet aan de beurt....…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

en dan is er de nacht waarvan je niet dacht dat het er eens van moest komen afscheid, dag dromen sterven slapend zo vaak geoefend, ik ga er wel voor wakend voor de dood en morgen ben ik er weer misschien ook wel niet neem het mij niet kwalijk…

Tussen geboorte en dood wordt het leven geleefd in liefde, ontdekking, onthulling en ontrafeling bezongen in onze innerlijke wereld om uiteindelijk van dit aardse bestaan afscheid te nemen in tijdloosheid te gaan en herinneringen worden geboren…

Ik herinner mij jou. Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

god had moeten weten, dat ik niet zonder jou kon. dat bij jouw dood, mijn besef begon. god had moeten weten, dat ik kapot zou gaan aan verdriet, dat jij, het mooiste wat hij mij gestuurd had, mij veel te snel verliet god had moeten weten, dat je voor mij alles was, dat je zo veel op mij leek, maar dat besef ik nu pas....…

De goede god is beter dan een slechte, maar toch een raadsel. Al die ellende is moeilijk te rijmen met een goede god. Soms denk ik: dood zijn is beter dan te leven in die ellende. Er zijn momenten van zalige verrukking, dus het bestaat echt. Maar of dit nu echt god is, of een liefhebbende mens?…

En nog steeds kreunt het geheim van de liefde in de bitterzoete spelonken van mijn winnaarshart; Een jongeling met weemoedige ogen samen die momenten van opperste smart en er was bliksem in de nacht alsof de goden ons bezochten in onze lustige ijver de afgrond nabij een afscheid zonder afscheidsbrieven alleen het liefdesgeheim bleef bij…

opgesloten in mijn aftakelende lichaam moe en verdrietig van mijn eigen lijden gulle eindigheid in besloten ruimte verloren vrienden van vroeger hoop op bevrijding van bezetting van pijn en verdriet in overvloed nu wachtend op een stem uit de toekomst afscheid van achterblijvers in een dode ruimte mijn kracht is weggeëbd en uitgeput…

De tijd is de aarzelende stof van momenten die niet beginnen en blijven op de plekken waar niemand kijkt of zoekt naar wat niet meer is dan een venijnige stilte die alles laat stollen en de dood ongeduldig laat fluisteren. Tot het licht voorgoed afscheid neemt van haar ogen.…

Terwijl in tijd het koude lichaam stolt tot lijk neem ik voor eeuwig afscheid van de dode naast de kist prijkt een oude foto welke lijkt ten allen tijde leven- diger dan de dode wiens vingers blauw gebogen zijn tot een misleidend vredig tafereel vroom gevouwen handen die de dood omvatten alsof niet elke laatste ademtocht een…

En jij die haar ogen sloot; Afscheid nemen kon je nog niet; Ze keek zo tevreden; Hoe mooi ze in het avondlicht lag; Nog één nacht met haar; Nu in een doodse stilte; De rest kwam wel de volgende dag…

Duister is dieper dan de dood, hier komen alle eeuwen samen, Gods kind'ren krijgen nieuwe namen in helder wit uit vloeiend rood, de hemel geeft het levend brood na duister dieper dan de dood.…

Ik ruik de adem van de dood, de aasgrauwe adem van de dood; zij dringt door tot diep in mijn ziel, Ik ben verlaten in deze uren van nood, deze uren van schreeuwend-stille nood; zij knagen tergend aan mijn langzaam draaiend levenswiel.…

Ze stond al ingeschreven bij het grote woonaanbod de dood nam haar leven maar zij mag wonen bij GOD. Voor altijd verlost zijn van hevige pijnen voor eeuwig bij Hem zijn en bij de Zijnen. 't Verdriet is aanwezig het gemis nog niet daar van alles houd hen nu bezig ze kijken nog één keer naar haar.…

Ooit, op een dag, zal ik je weer zien. Zou je dan lachen, of huilen, misschien? Ooit op een morgen, zal ik weer naast je staan. Zouden we dan misschien weer samen verder gaan? Ooit zal ik weer samen zijn met jou, en lieverd, dan hou ik nog steeds van jou. Maar nu zijn er tranen, veel pijn, en een hoop verdriet. Want jij lieverd,…

Als de dood nú was gekomen had ik hem begroet als een jongere broer, die Twist en Shout wil horen als ik de Negende Symfonie van Mahler op heb staan; en met een glimlach had ik aan de dood mijn plaats afgestaan, en was ik licht, zo licht gestorven, och, zoals het bevroren oppervlak van sneeuw zich breken laat.…