inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 2.107):

Ik ruik de adem van de dood

Ik ruik de adem van de dood,
de aasgrauwe adem van de dood;
zij dringt door tot diep in mijn ziel,
Ik ben verlaten in deze uren van nood,
deze uren van schreeuwend-stille nood;
zij knagen tergend
aan mijn langzaam draaiend levenswiel.

Ik zie mijn leven voor mij staan,
voel de leugen van mijn existentie
en het bedrog van het daag’lijks verdergaan.
Hijgend had ik alles willen bekennen:
hoe de dagen in elkaar vervloeiden,
hoe pijn mij soms verteerde,
hoe diep ik ben gezonken
en ten slotte aan alles ben gaan wennen.
Maar ik zit klevend vastgezogen
in het gore slijk van mijn bestaan.
Slurpend sluit zich het moeras van angst;
ik kan niets meer zeggen…

Ik ruik de adem van de dood,
de aasgrauwe adem van de dood,
die mijn droom aan hoop-vervlogen stukken reet.
Ik zou nog eenmaal willen smeken,
voor ik achterover in de leegte val,
sterf… en mezelf verlies.
Ik ruik de adem van de dood,
de verlosser van mijn levensboeien,
die mijn vuur nu doven gaat.

Schrijver: Lodewijk
Inzender: Nelleke, 24 maart 2003


Geplaatst in de categorie: overlijden

1.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 1.765

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)