Alle inzendingen over dood OR rozen OR verdriet

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Flakkerend het kaarslicht haar oogjes tranenvol druppend op haar roze dij ze veegt ze nietsziend weg schokkend nietig is haar borst zo frèle, lief en mooi verdrietig streel ik haar vragend kijkt ze me aan maak je morgen mijn pop?…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Vergeten alle wezens, alle dingen, het verdriet, ook die lach. Niets is er nog van dat alles, maar men plant zich voort. De adem gaat door evenals vulva en fallus, mens van vlees en bloed. Roze en lichtblauwe kaartjes en de witte zwart omrand. Geboorte en dood een vicieuze circel, een leven lang.…

die grenzenloos zal zijn verlost van donkere, angstige nachten naar Liefde vrij van elke dood en pijn…

Tussen sterven en onze doden, van wie we menen dat we zijn, worden we opnieuw geboren. Voorbij onbegrepen verdriet, groeien pasgeboren jaren, die hemeldragend trillen. In bevlogen gedichten. In snaren van violen, die elke dag weer, te horen zijn. Er bestaan nabije werelden.…

Het tere roze van de bloesem dekt nog niet al mijn verlangen maar ik wil niet blijven hangen bij wat achter ligt, bij de pijn en dood en stilte maar 'k mag leven omdat Gij leeft, voorgoed, Alleluia!…

Het is maar zelden dat de dood met mij speelt daar het leven van mij geniet. Intens geluk en verdriet sieren mijn aanwezigheid en met de dood kan ik nu niet leven.…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

, mijn organen en de rest, mijn wanhoop, verdriet en angst voor het onverdraaglijke Laat me in de wolken lopen Laat het bloesems blijven regenen…

Vandaag zijn de rozen voor een bijzondere vrouw, om haar daarmee te zeggen hetgeen niet uit valt te leggen. Vandaag, lieve moeder, zijn de rozen voor jou!…

Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze liefde blijft áltijd bestaan. FLAUWEKUL. Als rozen niét verwelken, dan zou dat úniek zijn. Als schépen niet vergaan, zou er geen "verloop" zijn. Dat liefde niet "voor altijd" is, hoeft niet te worden uitgelegd. Daarmee is álles in dit rijmpje toch écht wel weerlegd?!…

Als bloedkoraal zo rood Druppels Als tranen op de blaadjes Glijden langzaam omlaag Zacht op moeder aarde Zonnestralen Op moeder aarde Zullen deze druppels van tranen Verzachten en verdampen Dan bloeien deze rozen Als bloedkoraal zo rood En wijken de blaadjes En leggen hun hartjes bloot…

Mijn rozenboog, bijna twee meter hoog, met het dode hout op zijn lijf, snakt naar de nieuwe bloemen, want hij weet met het ongemak geen blijf. Hij tuurt naar de zon, tussen de wolken, zoekt naar warmte, maar het zijn regendruppels, die de lucht bevolken.…

Ooit Droomde ik Van een bloem Verlegen in mijn handen geduwd Nu Nog snel voor het vertrek een kus van mijn lief mijn lief En een heel boeket Rode rozen, rode rozen Met een fluister in mijn oor Ik houd van je. Ik houd van je.…

Dat kleine meisje, helemaal vooraan, met die rozen in haar handen, is zij wellicht de dochter? Nu staan ze eindelijk stil, bij het open graf, en prevelen hun gebeden. Het meisje stapt naar voren, dapper, sterk en vastberaden, en ze legt, liefdevol, haar rozen op de kist.…

in de schaduw van je wimpers rust je blik op mij vroege vlinders boven onze hoofden door de pergola heen giet een blauwe hemel de dag in repen een teder spel van zon en schaduw valt uit onze handen op de grond uiteen langs okergele zuilen nippen jonge rozen met gave lippen aan het prille licht…

nu uit de tuin de rozen verdwenen zijn kale stelen en doornen grijnzen boven het bladertapijt alles ruikt naar vergankelijkheid zoals vochtig mos veert onder je voet en moddergrijs glijdt trekt de tijd zich in zichzelf terug schijnt maanlicht warmer dan de naakte winterzon…

En vierentwintig rozen wie mens is weent daarbij dat is Valerius de Saedeleer in de sneeuw met uitzicht op een boerderij…

Vlij hier u neder, zalig dwalensmoe, Dat ik mijn tuin zijn bloemenpraal ontsteel En op uw hoofd mijn rozen reegnen doe.…

aan de hand die rozen schenkt hangt altijd wat rozengeur…

de foto van het roze lint dat vastgestikt nog net de tepel zichtbaar laat schokt diep volmaakte borst nu wel verminkt maar waar, dacht ik, wanneer er niets meer is hecht je in hemelsnaam dan nog het lint…

een koude wind waait langs mijn hart dat onbeschermd, wat hulpeloos zich openstelt een vlaag van venijn splijt de warmte die liefde heet, rukt de onschuld uit haar voegen tussen rozen en zoete geur kleurt als belofte, zacht een woord van waarheid de blauwe lucht belooft warmte verlicht mijn hart en heelt…

Ik krijg unieke rozen zeg ik dit jaar ik knipte ze kort in maart ach dacht ik was het maar waar…

Meer dan een eclat een onomwonden wonder een bed van rozen…

Dit is oktober stokrozelaars die het nog wagen rozen te dragen als waren het trofeeën fris gesculpteerd waar dauw aan kleeft…

Ze plukte de laatste rozen in haar tuin de innerlijke schoonheid van de bladeren raakten haar wezen. Toch... door het plukken van de rozen gebeurde het, dat licht, kleur, liefde en geur van die late rozen haar meer bewust maakte, van leven zoals die ene late roos.…

Raak elkaars hart Schilder het in de mooiste kleuren Niet in wit en niet in zwart Blijf groeien en bloeien Als rozen Die geuren Leef, geniet en Laat elkaar Altijd blozen…

Lekker opschieten met elkaar, best mogelijk, dromen en hopen Me in blauwe blazer hullend en rode rozen dansend aankopen. Is het voor jou dan zo moeilijk of te pijnlijk .... jouw verontschuldigingen aan te bieden.....…

Ze zijn echt nog, onder ons ik weet het zeker ze zijn lijfelijk weg, maar daar houdt het dan op, ik kocht een bosje rozen, want tja daar was het mensje en ik, gewoon dol op. En zo staan de rozen, prachtig te zijn komen mooi uit, een beetje zonneschijn dan ineens: een schrik, wat gebeurd er nou?…