Alle inzendingen over duister.

Zij zoeken in het duister, op weg naar de liefdeswet.…

Er draven massa’s merries door de nacht hun hoeven overstemmen lijkwitte kelken welke de akkers bedekken onder rode gloed van de huidig blijvende oorzaak het is alsof de paarden spreken: wij bewaken het gebeente van de rustende gestorvenen want onder de drukte heerst het meest stille der stilte witte kelken vangen het geluid van ons draven…

Drie rode letters branden 's nachts aan de fabriek: stilte, méér aandacht.…

de deur van het paviljoen gaat van het slot de kleine jongen onrustig hart waar is mama? gespitste oortjes waarom is het zo stil? tasten naar geluid kleine voeten schuifelen aarzelend het laatste stukje van zijn vogelvrije leven in stil opgesloten is mama boos? in zijn laatste kamer de moeder wacht uur na hartverscheurend…

We vierden onze liefde met danspassen danspassen in het duister Was er een toekomst? onze lichamen gehoorzaamden aan een ritme zonder zin en maakten nog de hoffelijke gebaren van een voorgoed onvoltooide affaire....…

Regen zie ik, mist en regen, grauwe mist en kille regen En de natte mensen lopen rustloos op de natte wegen. D'eeuw'ge veerman in zijn pontje vaart nog altijd op en neder Lange schuiten deinen langzaam en landziekig heen en weder. 'k Hoor een treurig orgel jamm'ren schorre joden klagend schreeuwen. Krijsend boven 't grijze water…

Het duister van de zomer vertelde je over een leven in digitale brieven officieel verzonden door het moraal van mensen in een keurslijf een ingeblikte zon en zwermen vogels rond de schemerlamp iedere avond voor de beeldbuis een vreemd en wild verlangen Soms stond je stil bij de schaduw die waanzin vertolkte dan was je even…

het moet schreeuwen om de wil te tonen gelukkig, aan elke voet vijf teentjes honger naar melk, honger naar meer de smaak van alles een kusje, een krasje kijk uit! niet teveel! leren lopen, leren fietsen zonder handen de heuvel af stoere jongens ferme knapen leren schrijven, leren schaken leren lezen maar begrijpen, ho maar. tienduizend…

als ik in het donker van de nacht in de diepte van mijn hart in het duister van mijn denken mijn dromen kwijtraak heb ik niets meer dan het donker van de nacht de diepte van mijn hart en het duister van mijn denken heb ik niets meer dat ik kwijtraak…

Lichtende vonken in een duistere nacht, maken de hemel helder door haar sterrenkracht. Lichtende vonken in een duister hart, verlichten de ziel als een hemelpracht.…

het koude het grille van de nacht, het duister kom ter wereld , eet en slaap trek en sterf leegte heerst de nacht het grille het diepe duister de hemel is licht geworden, de ogen zien niet de sterren stralen het duister beneden boven is het licht de mens is dood de gevangene is vrij…

Als schipbreuk weer een olieramp veroorzaakt En alle vogels en de vissen sterven. Als tankers weer het leefmilieu bederven En telkens weer de Spaanse kust vervuild raakt. Als tankvaart weer eens geldzucht is gebleken Wie kan er dán nog van Prestige spreken?…

doorheen het duister kwam het Licht te zweven de dood was niet echt werkelijkheid geweest in de ontluistering ontwaakte het nieuwe leven doorheen het duister kwam het Licht te zweven waaraan wij onze pijn en smarten mogen geven de Japanse kerselaar bloesemt tot een lentefeest doorheen het duister kwam het Licht te zweven de…

ik wil niet zweven boven woorden die als geschonken waterwijn valse noot tot vorm akkoorden zo gedwongen waarheid zijn ik wil niet hangen in de lucht van het stormmaal, dor en week gevallen als Gods eigen krijgers na zijn koude donderpreek voor zover ik zeker weet wil ik pennenstreek kwatrijnen vol van wendingen in lijnen terzinen met…

Aarzelend open ik mijn muil toon mijn lied in lichtgrijze damp grom mijn grieven tegen de lamp die helderheid brengt in beneveld gehuil Verknipt toon ik mijn schaduwkant als silhouet in blauw gelijst voor wie zielsverdriet naar boven krijst verkracht, enteerd en aangerand…

Ik hoef dit zonlicht niet, ik wil duister, het droeve donker waar ik in kan gaan, jouw stille ruis vol dichterlijke luister.…

zwart zwangerde de nacht zijn onverwacht donkere boodschap waar stilte onheilspellend klonk warmte drukte zijn eigen dekmantel nog knipperde de laatste straatlantaarn zijn eenzaam licht tegen de blinde muur raffelden schoenen een hoge hakkentoon op de natte klinkers van de ongelijke stoep in een verschrikte oogopslag werd…

De nacht is duister donker gefluister De nacht is stilte geluidloze kilte De nacht is maanlijk lichtpuntig bekijk De nacht is zwart kleurloos hard De nacht is Ongeloofelijk Werelds koninkrijk Maar dat maakt allicht niet uit Want de nacht is slechts een plek waar De morgen weer kan komen…

In een opwelling van creativiteit Boetseer ik een realiteit Een duister, donker continent Waar iedereen me als een god erkent Drijvend op een heet lavaspoor Zwemmend tussen scholen witte haaien Rennend tussen horden tijgers Scherpe zee-egels aaiend Een zwart land, zonder zon, zonder maan Een land zonder vreugde, zonder vrede Geen hoop, veel…

we brallen wat en we laten het gewoon staan kennen is een groot woord er was een hand die ene keer het was duister in die kisten veluwe dient als militair gebied vingers spreken niet over streken je weet wel van die persoonlijke dingen riemen spraken wel boekdelen daar mee was het gezegd over die dingen die plaats vinden tussen anderen…

De hemel heeft zijn licht gelaat Gehuld in zwarte nacht, Maar ruisend door het duister gaat Een schijnsel, vreemd en zacht.…

leven als een eenzaam mens een lichaam dat vervaagt woorden eens uitgesproken de ziel die het verdraagt onzichtbaar voor de mensen toch zichtbaar voor hun haat leven in het duister alsof je niet bestaat zijn zoals de wind toch gebonden aan het leven liefde ooit gegeven haat gekregen de liefde nooit beantwoord nooit bestaan ik heb…

Een tijdje begaf ik me in het duister, maar sinds ik jou heb leren kennen, fleurde en kleurde alles weer op, aan het nieuwe geluk moest ik even wennen. Alles leek geheel te kloppen, maar alle schijn bedriegt, je doet het om mij niet te kwetsen, bang dat je mijn vriendschap verliest.…

Opnieuw omgeven door duister, krijg ik het weer voor de kiezen, hoe is het mogelijk, dat ik zo heb kunnen verliezen, Gevallen als dat ik ben, hartzeer dat ik jou heb gegeven, sta jij toch weer voor me klaar, wil je me nog altijd in vertrouwen nemen.…

in het duister sta ik sta ik en kijk en kijk ik ik vraag me af hoe voelt de warmte van de zon hoe voelt de warmte van de zon achter de karmijnrode heuvels…

handverwarmend schouwspel de vlammenzee verlicht haar gezichtje blozend rood Op de noordpool echter blijft het even duister en vreet de sneeuw de wangen van de eskimo aan…

Ze was maar een klein meisje Bang en aleen Altijd in het duister En nooit liefde om haar heen Zo'n slecht leven, Op haar jonge jaar Ze zat altijd naar liefde te streven Maar iedereen negeerde haar Ze zat in het licht Nog een laatste keer Ze liet al haar angsten varen En toen was ze er niet meer…

Raam is gebroken nu schijnt de maan zijn koude stralen recht naar binnen snijdende sikkel heult met het duister kerft in het denken tot de dageraad dan verrijst de zon bestraalt met warmte het duister weer weg tot een volgende nacht…

Maar dan bij het ontwaken, telkens weer Doet de werkelijkheid zo zeer Dan weet ik: jij bent zover hiervandaan en tast ik verder in het duister.. nietswetend over jou bestaan…

Aan het oost baadt de trans Schoon als ooit dan in glans En zullen de vog'len haar prijzen, Die na 't duister steeds lacht - Maar wanneer na mijn nacht, Wanneer zal mijn zon weer verrijzen?…