Alle inzendingen over eigen stem

Een stem riep mijn naam zag niemand staan toch wist ik welke weg te nemen terug in het verleden waar schemer nog altijd strijdt het opnieuw doorleven de schaduw weerstaan dan alles achter laten ballast weg om door te gaan die stem bracht me ook terug plots braken wolken open waardoor het zonlicht scheen toen besefte ik dat schaduw voorgoed…

Zelfs in een fluistering hoor ik haar leven zelfs in het donker hoor ik haar stem.…

Wij hebben heus de mooiste proefballonnen! Wij bieden echter echte rookgordijnen! Wij laten strakjes jullie zorg verdwijnen! Wij hebben nog wat luchtbellen verzonnen! Dus landgenoten, nou niet verder mauwen Op ons kunt u met groot vertrouwen bouwen!…

Ik heb een stem na veel ronddolen voel ik me niet langer verloren de mensen in de tram keren zich om als ik binnenkom ik heb een stem.…

ze belt ze praat langzaam ze zegt niet heel veel maar het is haar stem die ik altijd wil horen…

En dan hou ik van haar als zij dat zegt met haar stem en zij van mij.…

wie machtigt mijn stem wanneer ik het rode potlood ter vondeling leg en het papier ontdoe van de achtergebleven schors mijn stem geaard in positieve zin schraagt gestaag het gedrag gade van de kunstreizigers om me heen, ik verleg geen activiteit, en weiger de graadmeter te wezen voor Neerlands hoop blanco schuift het mij toebedachte scherp…

En toch heb je altijd die stem gehoord van de vergeten mensen en verloren gegane idealen. Wolf noch schaap was je op het schaduwfeest van jouw ademland met een stem die niet langer mocht spreken dan de stilte tussen de zinnen.…

Hoor je diepste stem volg z’n wijze woorden wees een met hem en erken hij wijst de weg naar onbekende oorden waarin ik nog zoiets als paradijs herken je ware echte stem schat z’n waarde in heb vol vertrouwen in hem en wat ik hiermee win is dat hij mij toont wie ik werkelijk ben…

Zij is de Stem van en voor 't platteland Waar veen geen smeulend vuur meer is maar brand Oostvaardersplassen zet zij naar haar hand Voor woningbouw tot Urk en Swifterbant En dwars door Zeeuwse schorren, Friese slikken Tot in Den Haag de bom barst... hoor hem tikken!…

Wolken laten de zon zwijgen het graf ligt stil onder de regen het grafschrift nauwelijks leesbaar durf ik te lezen in mijn eenzaamheid het rouwproces voltooit zich in aanvaarden dat je er niet meer bent maar jouw stem altijd hoorbaar in het diepst van mijn gedachten waarschijnlijk duidelijker dan ooit vertelt me dat de stilte heilzaam…

jouw stem in verlangen oneindig zacht alles blijft hangen tolt om mij heen een streling van woorden geschreeuw uit het hart fluisterende liefde weergalmt in de nacht en het duister breekt verzucht in dromen de stilte verloor haar eigenheid ontwaakt in mijn armen koester haar zacht de stem in verlangen fluistert heel zacht…

in haar spiegel woont een stem ik voel me ellendig zegt ze het kan altijd erger zegt de stem kijk om je heen zie de ellende van zovelen luister naar de verhalen van mensen in nood kijk naar het nieuws en huiver dat is heel erg maar je eigen pijn en verdriet voel je het meest zegt ze verdriet en pijn horen bij de mensheid…

stem de dirigent die ook het eigene van hun muziek erkent met ogen en woorden hield je hen in toom het was de toon die jazz deed spreken in eindeloos lang samenspel zonder gebreken…

Warme schouders streelde ik die aan iemand anders behoorden Vreemde lippen beminde ik die niet de hare waren Een bekende stem hoorde ik die zomaar haar eigen kon zijn Vreemd ging ik vannacht maar alleen in mijn dromen…

Haar stem, zoals ze vroeger riep. Dat ik dát uit mijn herinnering putten kan. Want ik ging wel eens zwerven, ver weg bij haar vandaan. Genietend van het leven om mij heen, haar stem kon mij bereiken, al riep ze slechts mijn naam. Ik ben nu zelfs al ouder, al ouder dan dat zij toen was.…

Ik kom graag bij mijn 'eige' bij mijn 'eige', eigen ik ik kan het heel goed vinden met mijn 'eige', eigen ik Maar 't allerliefst ben ik me 'eige' bij jou, ook een 'eige', eigen ik jij leeft altijd in mijn eigen met een lach en met een snik Dus ieder eigen en ook samen het ultieme wat liefde biedt door steeds ruimte te geven…

in haar spiegel woont een stem ik voel me ellendig zegt ze het kan altijd erger zegt de stem kijk om je heen zie de ellende van zovelen luister naar de verhalen van mensen in nood kijk naar het nieuws en huiver dat is heel erg maar je eigen pijn en verdriet voel je het meest zegt ze verdriet en pijn horen bij de mensheid…

Ik zweefde door mijn eigen wereld: de schaduw van een levende, die niets om zich heen opmerkte, als een onzichtbaar kleed voorgoed verborgen. De toekomst was weggelopen uit mijn dromen; fragmenten, zo kaal en eentonig als de stem van de winter.…

als avondritueel leest mijn liefje voor zijn stem rondt de dag áf, voor het slapengaan ik luister naar gedichten met eigen melodie of een mooi kinderboek met spannend avontuur mijn armen wachten hem na het sluiten van het boek…

Ik weet dat de winterkou mijn keel beslopen heeft, dat aan elk lied een randje rouw kleeft , liep te vaak aan mijn stem voorbij, dan werd moeilijk ademhalen voor het wezen dat met mij leeft, zonder eind, met eigen wil, wat vervoering brengen zou verzamel ik ontroering, toch spreekt het zich niet uit,en Chrysostomos besloten heeft…

Maar alsof het zand in mijn eigen keel glijdt kan ik mijn stem niet bevrijden. Stil word ik levend begraven door mijn eigen gedachten.…

Ik kan niet blijven lieveling, de dood ontbood mij tot zijn kring; vergeef mij dat ik achterlaat wat ik zozeer heb liefgehad: mijn huis, mijn stad, mijn kleine straat en u mijn eigen hart, ik hoor een lied een grote stem. - zijt gij dan niet van mij? . . . . . . van hem.…

Stem die klinkt Als uit de eeuwigheid Snaren die doen wat Jouw gevoel wil laten horen En klanken voortbrengen Vanuit de hemelse gerechtigheid - Mijn handen open gevouwen Naar de muziek en naar jouw stem Doorleef ik mijn eigen Geestelijke pijn met Rillingen over mijn lijf Als jij Starry, Starry Night zingt voor hem Die het…

Waar ik in een woordeloos gesprek luister naar de stem van mijn eigen ziel.…

De grote zanger zwijgt, maar wie nog horen kan, luistere naar zijn stem. De wijze dichter schreef, maar wie nog lezen kan, leze zijn gedichten. De grote ziener zag, maar wie nog kan kijken, ziet. Wie voluit durft te leven, dooft zijn eigen vlam.…

Je stem vervaagd langzaam Je woorden vallen zachtjes neer Op het zachte mos waar wij zaten Aan de oever van mijn meer Je schaduw vlucht voor me weg Mijn handen grijpen in het niets Starend naar de oever van mijn meer Zie ik alleen mijn eigen fiets…

De enige die jou bij me bracht Was toch, mijn eigen verkilde hart…

via nieuwe stem, naam, geluid in visie. Ik ben deze ziel die vroeg ging opstaan: ze wachtte niet op wat komen ging maar legde haar eigen weg uit. Ik ben de schavuit met groeiende toewijding. Ik ben Petra, zij die bevestiging vond in het eigen hoofd zo zij haar roeping had beloofd. Ik ben zij.…

Meisje zonder tranen Meisje zonder lach Meisje zonder woorden zonder stem, zonder gezag Meisje zonder liefde Meisje zonder doel Meisje zonder hoop zonder geloof, zonder gevoel Meisje zonder streven sta niet langs de kant Wees in jouw eigen leven niet meer de figurant…