Alle inzendingen over eik OR leven OR einde

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Ik ken een allee met oude bomen eiken bijna honderd jaar te schoon om niet op zondagochtend er door te rijden met koets of ook te paard de tand des tjd heeft ook hier zijn sporen nagelaten de eksters zwijgen de eekhoorntjes leveren geen commentaar Vivaldi had er best zijn jaargetijden kunnen schrijven het zou de eiken veel deugd hebben…

De eik bracht het ver! Er ligt zelfs een vrucht van hem bij mijn vrouw in bed…

Liefde is als een eiken boom. Hij heeft minstens... 1000 jaar nodig om bewonderd te worden.…

Jonge eiken maken een bos ratelpopulieren een allee drie op de fiets kletsen…

De eik schudt nu al zijn bladeren met hernieuwde vitaliteit zijn aanblik verzacht. Lieve eik, ik zie dat wat je toont nu pas begrijp ik je verhaal... 'Zolang de zon zijn stralen neerstrijkt op de aarde, is er hoop voor ons allemaal.'…

in het landschap van de zachte huid ontwaart voor mij nieuw leven de bast van de oude blauwe eik opent zich als een jonge maagd om zonlicht smachtend te verweven met een roep die om bevruchting vraagt en doet niet anders dan wordt opgedragen door de ringen van zijn bestaand verleden maar zich ook opent voor geleedpotigen…

Rust hier maar uit mama op deze zachte aarde die zachter voor je zal zijn dan je leven ooit kon zijn of geweest is nu zwarte, kale stammen ten hemel reiken nu vroege tulpen aarzelend hun bloemen tonen nu een nieuw seizoen begint regen zal je dorst lessen de eik zal je beschutten rust hier maar uit mama op deze zachte aarde.....…

Evenzeer een eik, erfgenaam in vader’s lijn verbonden zilver. Heelal biedt ruimte om te kiezen - langs maansknoop in eigen leven: vast te houden aan het oude web dat nu werkt en te blijven zijn óf een berk te worden en nieuwe werelden in zelf op te bouwen…

In de begingroene lente zat, Een eik zijn knoppen uit te schudden, Zijn schorsachtige begingroene schubben, Barstten tegenstaandedat, De flauwgele zon gloeide evenmin, Ver onder haar stand te branden, Haar flauwgele oostelijke standen, Plantte hitte desalniettemin, De eik dronk zijn water gestaag, De zon kreeg een heldere kleur, Zo brachtten…

veel warme schapen twee vriendelijke honden gerijpte stilte onder een oeroude eik de kroon in winternevels…

Geworpen in het leven adem ik je lucht Als ik maar kon zweven ver weg van deze klucht Het is reeds lang beslist wat van ons zal komen Opvoorhand reeds gekist, vers voedsel voor de bomen Is wat ik droom geen realiteit?…

wat je moest doen Je was verbaasd en zei toen Dag kleintje wat wil je dat ik doe Waar zijn je vriendjes, zeg maar hoe Ik jou kan redden van de hakmachine in de fabriek Je lijkt zo witjes, ben je ziek Nee ik word straks tot moes geperst En dan is mijn leventje verpest Ach, kleine jongen ik neem je mee naar mijn plek En red je leven…

Ik leg me erbij neer maar vergeten wil ik niet Ook het negatieve heeft z’n waarde M’n hart is zwaar beladen met verleden Ook al spreek ik nu een taal van voelen en leven Van genot, geluk en tederheid Verdriet, verlies en heimwee Horen er gewoonweg bij Dit ben ik Dit is mijn leven En daar moet ik het mee doen. Einde…

Als een regenboog, kleurrijk, kleur jij mijn leven. Als een regendruppel, glanzend, doe jij me glimmen. Als de horizon, eindeloos, ben jij het einde...…

het is voorbij de schermen staan overal op zwart er is helemaal geen leiding meer ieder gaat apart mensen zijn verdwaasd ineens verstoken van hun speeltjes nog zijn er enkele enclaves die digitaaltjes vragen zij schermen zich af willen niets meer met anderen te maken hebben communiceren gaat weer als vanouds met ogen stem…

lijkenvingers als stukjes tak zonder groen zonder vocht er is geen beleven van de dood, slechts verwarring en ongeloof voor hij die niet weet waar het einde ligt hem inhaalt en onderuit schopt zijn sterven zal komen en gaan zoals hij leefde onverwacht en meedogenloos voor de gevolgen, hij wist wat zijn geheugen moet zijn en betaalt…

Het leven heeft hem uitgeblazen zijn adem stokte, 't hart kapot ondanks de operatie; reparatie mocht niet baten in dit zere lijf waar in het hoofd verstand moest huizen woedde de oorlog om het zijn vanaf dag één tot aan het eind.…

op de korrel, snel zo wil hij er van af ook zijn geweten belust op een moment van rust ze weet haar lot is wat het moet zijn niet gekozen toch daar altijd te vroeg zoveel nog te doen het einde te gewaagd bedenkt een dodelijk man zich in haar ogen moeders wil voor het vagevuur te pril niet langer door het leven gevreesd geeft hij…

uren tikken voort op een uurwerk zonder rust zelfs de minuten worden stilaan niet gesust. wijzers turen vol afgunst naar de secondes op de klok ze lopen met pure snelheid en plots komt in mij op we zijn gewoon de tijd kwijt.…

Dans naar de zon alsof het je laatste dag is en spring in de velden alsof je nooit meer zou kunnen huppelen. Je hebt nu nog kans om te lopen wat er morgen is, is niet bekend. Geniet van elk moment dan kan je je niet schuldig voelen als je bij de hemelpoort staat.…

Jij spoog het leven zielloos en godverlaten op de aarde om het genadeloos op te slurpen voordat je stuiptrekkend uiteenspat.…

Leven groeit tot leegte, Einde halte, dood…

vol van aarde is mijn taal gestorven aan een droom stuurloze bark op zee meanderend door de scheuren en de barsten van mijn bestaan bandeloze steen verlept gezicht moedeloze zieke zwerver verwezen en bezeerd wormstekige gedachten vergeefs verweer gebluste ogen bodemloos alleen mens uit zijn verband gerukt oude oogst holle slapen weg van…

De nacht vindt plaats, de tijd is rond men proeft het rijpe woord meloen warm als de afgekoelde grond en op de rand van het bederf omdat men zich in vlees verbergt schenkt het moment een eau de vie waarbij een gast verzwijgen moet dat hij tot geest bestierf de zomer rilt al van de herfst de nacht bestaat wat niet beweegt de luchtbrug is…

wat is dat kan kapot Geniet van je leven Het is maar kort Waar een begin is, is ook een einde Alles verdwijnt in de loop van tijd Er is een begin en er is een eind…

het was de laatste druppel bloed die uit de mensheid werd geperst voordat de aardjuwelen zichtbaar werden helder vonkten ze al tussen het stervend rood waar zij weerkaatsen in afnemend vurige licht van de exploderende zon het restant van wat eens de machtige mens was geweest is nu geslagen met de zeven plagen leeg gebloed in een…

alleen zijn geeft rust, ik kijk door het raam samen, zullen we straks weer zijn samengesmolten, innig samenzijn samen zweven in het heelal samenblijven en herleven wat zal het volgende leven ons geven?…

schichtig keken mensen op waren kapot geslagen in hun lethargie van teveel info zij schermden af konden de conclusies niet meer behappen omdat zij te erg voor woorden waren in vreselijke existentiële pijn zonder kans op verlichting of mogelijke escape zonder delen en troosten want de dood is nergens van op de hoogte enkel…

in elke stap, zucht, traan en lach de zin in en liefde voor het leven…