Alle inzendingen over elleboog

aan, valt aan, heeft niet de wil om te leven, ach nee, kansen op overleven zijn ten eeuwige dage verkankerd Nu zijn woelratjes op zich best aardige dieren met een hoog aaibaarheidsgehalte, maar uit haar hoofd kan niet langer een boom groeien In de nacht van haar hoofd huizen de taboes in de koestering van haar laatste woorden leeft in de elleboog…

De zonderlinge blauw lucht spiegelt als een onbeweeglijke luchtzee over de langgerekte spoorlijnen die de weilanden doelmatig doorkruisen richting bruisende onoverzichtelijke zee, hier heb ik ooit de illusie gehad dat alles mogen zeggen, ook alles uiten is, maar ik kwam teleurgesteld weer thuis, vond een weg tussen ellebogen, brede schouders…

niets te duchten Het is de keizerlijke maand die voor ons de hemel baant de stralen vallen in de warme aarde die de oude krachten steeds bewaarde zij houden zo ons leven gaand Ik voel de kracht van binnen zoek de woorden en de zinnen in de kern herken ik de pit waarin ons wezen verborgen zit de ster van het beminnen De handen, de ellebogen…

dag 2020 met dat ene woord wat we veel te vaak hebben gehoord dag 2020 met je afstand je mond gesnoerde kapjes een elleboog en geen warme hand dag 2020 je liet ons doorzetten en misschien wel beter dan ooit op elkaar doen letten dag 2020 je krijgt geen knallend afscheid stil zullen we zijn proosten op dankbaarheid voor de kracht…

sporen overbodig het venijn zit genesteld in de kiem een giftige streng die elke weerstand omzeilt in een woekering van cellen de haan kraait nog eenmaal hees en stort dan spartelend in de dauw binnen een straal van twee steenworpen rond de besmette haard moeten al mijn kippen achter gaas sindsdien begroet ik mijn buurman met mijn elleboog…

kromzwaard flonkert in de schemer het gekarteld litteken op de dij herinnert aan de klauw van de magere tijger die uit een valluik opveerde nu staat hij oog in oog met de kolos een neger met een ring in de neus gewapend met net en drietand parels in de plooien van zijn nek de slaaf dwingt hem lager een knie nagelt hem aan het zand een elleboog…

Bij de eerste gong ligt mijn handdoek al in de ring Roeien doe ik tegen de stroom in met de riemen die ik weer eens niet heb Ik draai compleet dol, in dubbele zin Tot slot ren ik de marathon van mijn leven gebruik de ellebogen waar het maar kan en loop de volgende dag binnen als nummer 2007 Geen medaille, geen lint, verloren maar niet verslagen…

Nee, ik heb ze door, die ellebogen waarachter voelbaar, altijd en immer wat verscholen blijft tot het stiekeme moment dat het hún van pas komt. Maar ik lach er om. En ik zal er altijd om blijven lachen.…

terwijl de zon haar eerste stralen haast door gesloten wimpers werpt dringt bij het ochtendgloren een vrolijk kip-gekakel door nog afwezige trommelvliezen en in mijn sluimerend bestaan voel ik jouw ogen zacht en teder dwalen over glooiend lijflandschap je elleboog stevig in het matras geplant rust je hoofd op je hand wat ben je mooi zeg…

Dostojefski wankelde door de kamer; we zongen de Matthäuspassion van buiten, onthulden verrukt de Negende, doorgrondden de wereld met rechter elleboog op linker knie, voelden ons vertrapt in de burgers van Calais maar grepen naar de zon met de voorpoten van de sfinx en spraken in kleuren van Rembrandt in tongen van vuur.…

geitenkaas omarmen vriendschappelijk verse wafels van Goudse stroop Schreeuwende bakbananen tussen bloedende mango's Het alledaagse stadsrumoer kust geuren van plantages en moerassen zonder muggen en malaria Pruiken worden gepast, stoffen afgemeten Er is alles om wat krult snel steil te straighten Ter hoogte van zwetende oksels en alle-kleuren- ellebogen…

de wereld overtuigen Van de macht van onverschilligheid Deze jongen zal niet buigen Door drift en lust bezeten Hij zou zichzelf hebben gehaat Als ie had geweten Van de man Aan het einde van de straat Stelen van een kleuter Spugen op de grond Krabben aan je leuter Blaffen naar een hond Schoppen tegen schenen Vloeken naar de maan Ellebogen…

dat ... stippelt langs je lange nek tussen je als zwanenvleugels opgevouwen schouderbladen door ... ribbelt over je ribbenkast waar jij altijd kippenvel krijgt jouw spareribs zijn effectpedalen ... bijna verdwijnt in de welving van je lendenen om te eindingen bij de Coda : twee kuiltjes boven je billen Leunend op je ellebogen…

Verdomd strijkijzer verbrandde mijn elleboog had haar stoom even laten blazen. De stekker ervan deed verder zijn werk en gaf gretig stroom aan dat tuig. Zwetend repte ik mij naar de aardappelen om die zonder dralen van het water te ontdoen. Oef we konden nu eindelijk eten, waar had ik nu al die tijd voor nodig gehad?…

in deuropeningen en achter ramen applaudisseren wij voor de mensen die doodvermoeid maar onverzettelijk de strijd leveren voor ons verlangen het zien en ervaren van het verlies van mensen die ons zoveel betekenen dwingt wie ons nabij staan tot afstand om juist daarin dan de brug te vinden naar de echte aandacht voor elkaar met een elleboog…

Bewegen is zijn braaf bevel en dat weigert ze, zelfs de aanzet: de ellebogen, de knieën vouwen, dansen tegen de zwaaiende zeis die haar snijdt in een schraal orgaan. Knielen kan ze slechts voor de porseleinen maagd onschendbaar onder de hoge stolp.…

Kwijnend rust op de verschansing De zangrige elleboog. Glazig staart naar Friesland Het bleekblauw poëtenoog. Soms is 't of een klaaglied De schampre lippen ontstijgt. De hofmeester denkt, dat mijnheer dan Een aanval van zeeziekte krijgt.…

Een spel speel je niet alleen, ellebogen planten zich in het pluche kleed, hoofden peinzen in palmen en elke zet wordt vergezeld door de rook van een sigaret - rimpels trekken voren in het hoofd, er wordt getuurd zonder te zien. Is het dit spel, of zijn het verzonken gedachten misschien?…