Alle inzendingen over felle

Ik sluit de luiken van het huis en roep de stille beelden op die mij dan vergezellen: de vogel die een schuilplaats zoekt bij al te felle regen het zwarte water dat mij lokt met stram het taaie riet het morgenlicht over het veen de landerige landerijen langszij de ramen gaat de zomer als ik het leven buiten sluit zoals de vlinder die nog…

De lucht is zwanger van haar woorden en in het holst van deze nacht wordt zij verwekt met felle krampen Hersenspinsels dwingen haar wat voortspruit uit haar dromen in tekst en uitleg, zwart op wit woord na woord te gaan verhalen Als in een wervelwind groeit wee na wee het verlangen vorm te geven doch – zoals zo vaak – is zij ook deze…

liefde is lente maar het sneeuwt in mijn hoofd het hagelt in mijn buik felle buien de vorst nog onder mijn huid de kou wil er niet uit dan kiert achter de wolken schuchter en pril de zon een eerste vluchtige zoen naast mijn oor ik word warmer en warmer ga door ja ga door…

je doorprikte haar met woorden felle hagelstenen kerfden een voor een zwartomlijste zinnen in de cirkel van geween een ingesloten schreeuw bedekte jouw fluwelen adem het zachte kleed van dromen gedragen tot de nacht verscheen droge ogen keken achter sterrenruiten toe…

Felle ogen als een panter Boven een zwartzijden jurk In haar gezicht een niet-gespeelde koudheid Minzaam glimlachend, vol hautaine spot Meerdere malen Raakte zij mij rakelings met haar zwijgen Doordringend, onhoorbare signalen Uiteindelijk en tenslotte Ga ik daar langzaam aan kapot…

Hoe vuil de ramen van de bus, maar toch hoe helder de hemel de gekleurde blaad'ren extra kleurden door het felle licht alleen tuurde ieder met gebogen hoofd naar 't licht van zijn mobiel, ook een man, die zittend met rug naar zon dommelend in slaap viel…

De eerste handen lijken langzaamaan geschud Er wordt voorzichtig met elkaar gesproken Nadat een ochtendblad dat onrust wilde stoken De boel met felle oorlogstaal had opgejut 'T was in die jaren al 'n hele foute krant Die zich nu 'spreekbuis' noemt van Wakker Nederland.…

De hemel tekent prachtige luchten van wolkenpartijen waar achter de zon gaat schijnen met felle stralen die even later weer verdwijnen.... De wolken schuiven verder door het blauw maar dan schuift de hemel dicht en wordt het donker Maar toch wordt het hierna weer licht!…

Mij beving toen de felle wanhoop, die als stille weemoed tevreden is: ik besefte dat ik nooit zou kunnen beschrijven, en niemand anders dit ervaren zou dan ik.…

Jouw felle kleuren in de vroege morgen zijn wonderlijk en niet te versmaden. Zonsopkomst, geeft ons een waarlijk licht.…

vannacht hebben we gelopen in de diepblauwe nacht donkere tinten omringden je gezicht de ruimte was oneindig we konden ons niet hechten aan de verdwenen grond er was angst er was verlangen groter dan we zelf konden zijn in het felle gele licht ben ik ontwaakt ik was opnieuw alleen…

Hoera, de bloemen sieren elk balkon en bijen, dikke hommels, al mijn vrinden: ze weten snel het paradijs te vinden zowel bij schaduw als bij felle zon Natuur lijkt soms heel klein en onbeduidend maar stiekem juicht zij zacht en toch welluidend……

De leiders ruimen één voor één het veld. Ook Syrië moet daar nu aan geloven. Maar de protesten zijn gericht aan doven. Assad blijft aan en hij gebruikt geweld. Hij is in nood als nimmer in z’n leven. De noodtoestand heeft hij dus opgeheven.…

De felle zon brandt diepe rimpels vervaagt jouw zoete blik getergd en somber een uitgedroogde bron verdampt in laatste snik Al zienderogen doof je uit jouw laatste hoop vervlogen mijn tranen stromen met je mee ik wens je regen op je huid…

De felle zon brandt diepe rimpels vervaagt jouw zoete blik getergd en somber een uitgedroogde bron verdampt in laatste snik Al zienderogen doof je uit jouw laatste hoop vervlogen mijn tranen stromen met je mee ik wens je regen op je huid…

ik heb vanmiddag in streken het voorjaar opgezet nog niet met groot penseel en felle kleuren maar het pril van eerst verschijnen op het lichte wit van sneeuw gelegd zon wist met zijn koesterende warmte al wat diepte in te stralen mijn schilderij is blond van wind en zon in lentes eerste levensverhalen…

ze waren zeldzaam kort vermoed ik nu de zorgeloze zomers te plotseling verschenen ze als mieren vliegend uit hun nest verbazend snel en met een felle schittering is het mijn falende herinnering die mij doet denken dat een onbekommerd leven te maken heeft met achteloos het laat me maar niet los sinds ik las over moeiteloos en liefde…

als de dag de einder naakt de laatste groeten van de zon aan mij gericht wat harten raakt en in het felle tegenlicht het zichtbaar wordt wat eens verloren ging in schaamteloos evenwicht zoals het toen begon dan belooft de nacht zacht fluisterend dat de vroege ochtend wacht en droom ik weg al luisterend…

de zwarte knoppen leven in rood lijnt nog hun felle pijn het prille groen gestorven omdat de jeugd er niet mocht zijn toch groeien ze naar licht en openen hun waarheid in onschuldig wit dat in de warme zomers bloeit tot in het hart het zwart vergeet en in oranjegeel weer toekomst weet…

Zie ik dan weer het licht, van felle zonnestralen. Zonnestralen zorgen,   voor een lach op mijn gezicht. felle Zonnestralen,   die op de toekomst zijn gericht. Een toekomst vol met dromen,   gedachten, nog veel meer. Zorgen voor verlichting, wellicht de ommekeer. Alleen al de gevoelens, gedachten maken blij.…

Je staart me in de ogen, ik zie de tranen op je gezicht, die daar glinsterend vallen in het felle ochtendlicht. Je gebroken blik, eenzaam en alleen, even zou ik willen vragen, gaan we samen heen? Maar je draait je om, ik laat de spiegel staan, ik zal weer met dat meisje, mijn weg op moeten gaan...…

Houd je niet zo van die felle kleuren? Begrijp je niets van dat 'van kroeg naar kroeg?' Is gewoon doen voor jou al gek genoeg? Vind je frühshoppen een vreemd gebeuren? Rasechte Limburger maar niet zo'n pronker? Dan kun je bij ons vier dagen in 't donker!…

- Is dat wellicht Een tweede waarheid die nooit zal vergaan, Mooier, onaantastbaarder is Dan deze waarheid in dit felle licht?…

tussen de keerkringen in het felle gele licht woedt bruut geweld een handvol rijstkorrels ruilen voor een stuk papier onder de tropenzon kneed jij planten en aarde tot verf op inpakpapier de schildering van je bleke gezicht omlijnd door donkere tinten wat oorlog met mensen doet…

heb de hoofdletters al neergelegd gekleurd met leven en ervaring in klein schrift komen de zinnen nog geschift door nemen geven en beleving de uitroeptekens heb ik uitvergroot als kenteringen in tijd emotievol in felle strijd toch rijmen vaak de meeste strofen een enkel dissonant blijft altijd beterschap beloven…

Baudet en Wilders: breinen vol met haat hun ras- en waangedachten vuil en drek aan bloed-en-bodem-onzin geen gebrek het monster ‘eigen volk’ verpakt in smaad hun woorden vol venijn verdwijnen ooit na felle kou komt beter weer; het dooit…

Ze zingen sneeuw uit hoge tonen vallend aarde wittend in een felle kou het orgel jankt met donkere klanken de lange tocht van man en vrouw haar weeën komen en de melodie verhaalt van pijn er zal geen plaats meer in de herberg zijn een stal ontvangt het kindje de wiegeliedjes klinken fijn dieren neuriën een zacht refrein het koor…

Nog maar net geboren, 2 oogjes kijken in het felle licht Nog zo onaantastbaar, een prachtig gezicht een gaapje een huiltje, iets waar iedereen voor zwicht Geluiden hoor je om je heen, alle aandacht op jou gericht Een klein wonder, een nieuw licht Hoe beschrijf je zo iets moois, in een kort gedicht…

Zo veel kilometers hier vandaan Twee zielen die elkaar proberen te vinden via het licht van de maan De ochtendzon komt op en slaat in als een bliksemschicht Felle stralen zon komen door de avondhemel heen, de zielen worden belicht Zullen zij elkaar ooit vinden Of zal de ochtendzon hen telkens afbinden…

Langzaam aan Veranderen de kleuren De stralende De felle Zij maken plaats Voor mat en grijs Het zonlicht taant De regen komt Weldra Begint de laatste reis Die reis Zal echter hoopvol zijn Er kan je niets gebeuren Het einddoel geeft Dat staat wel vast Een palet Vol nieuwe kleuren…