Alle inzendingen over gebouw OR fundament OR verleden

ik ken al de scheuren bij naam, het jaartal van geboorte de mail op datum het gesprek wat niet loont, beloftes in loze ruimtes dragen mijn spouw op het laatste fundament ergens sijpelt wat vocht over het behang, het voedt de bloemen op het gele perkament, de nacht kent zijn slaap niet meer en beeft onder het zeilen tegen de wind het…

hongerige Klauwen van de pijn Die jou het leven Benam, en mij de Liefde van mijn Leven afnam, Wilde ik je ten Diepste achterna - Nu ik gehuild heb, En elke traan die Ik langs mijn wangen Voelde gaan zich onze Oneindige liefde Herinnerde, besef Ik dat ik verder Moet, verder mag, Mijn resterend leven Ga ik bouwen Op de fundamenten…

Lisboa bestaat in ’t verleden, Maar ’t kent geen rust, enkel duur. Was het ooit aan een stad gegeven Voort te leven als geest, Vreemd nu en trouw vroeger gebleven Na een asregen op een feest?…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

De stenen op het eens gehuurde fundament dan voortleven zonder terugbetaling van iedere 'eigen' cent.…

Nu sluit jij je deuren daar waar de wachtenden zo vaak stonden en de reizigers ontspoorden jij voldeed niet meer ze slopen je om je te ruilen voor wat nieuws nu nog zie ik mijn stappen door jouw fundamenten en voel ik de leegte met gesloten deuren het is goed ik zal niet klagen een stad als dit verdient nou eenmaal…

Langzaam van mijn huid gegleden Slachtoffer van mijn eigen verlangen Emoties door koele kilte vervangen Verdriet als grootste fundament Liefde en vreugde nooit gekent De dood is een welkome gast Een foto voor het lege album in de kast…

Ik leer zien wat belangrijk is door na te doen hoe jij kijkt Ik voel wat jij voelt door na te doen wat jij voelt Als een brabbelende kind volgt mijn kennis mijn lichaam dat jouw bewegingen volgt Hoe dichterbij hoe beter mijn weerspiegeling is maar nooit precies hetzelfde zelfs als het water glad is en dat is weg zodra ik erin duik…

Ik krijg betaald en ik koop het bed waarin ik wil liggen in het land van mijn keuze het land van de revolutie, van vrijheid ....en gelijkheid waar iedereen weg moet ....die zegt of steunt dat anders beter is het land zonder mensen ....die huisgenoten en buren uitzonderen ....om hun afkomst, geslacht of liefde het land zonder volgelingen…

Raven op mijn schouders om me de weg te wijzen en mensen te roepen om hen te ontmoeten De jongen die op het strand tekent met kleurige keien, tweemaal daags en ze natelt voor hij weggaat wetend dat de vloed komt met golven die langer zullen leven dan hij De man in de kamers vol tafels met kwartsen uit de landen waar hij zocht naar heiligheid…

Samen op het bankje onder de kersenboom de aflopende dag langzaam de nacht in laten zakken Weer een avond samen onder de kersenboom Denk niet romantisch aan de fonkeling in een glas het vlammetje van een kaars in de schemering intiem samen onder de kersenboom Dat zou surrogaat zijn en ons geen ruimte laten te voelen wie we vandaag…

De snelheid van de trein trekt voor mijn ogen de massa uit de wereld, vormeloze strepen tekenen onwetenschappelijk de formule van Einstein op de ramen Soms is even in beeld wat het is, als je stil staat Dan kun je zien wat het is, iets tijdelijks in zijn raadselachtige vlucht van schijnbare illusies Alles bestaat onwetend hoe…

Nieuwjaar, ik kies mijn wenkbrauwen Ster, Parijs of Prinses de lijnen van mijn geluk als de randen van mijn kijken en ik bescherm me met geuren ga nooit de deur uit zonder deze zekerheid van de zegen van boven, de rode loper op mijn bedachte weg Rekken en strekken met sierlijke bogen van liefde om te voorkomen dat mijn lichaam inzakt…

, bouwde een fundament van vertrouwen Gaf mij zijn sleutel, deelde vol vertrouwen zijn diep verborgen pijn Daar waar ik eens allenig tot in De einder fietste, Kromt nu mijn weg als een oude boom Door weer en wind gevormd Nog niet geveld…

toch de tijd van grote oorlogen en revolutie ze zijn verankerd in het salland van de ijssel en zijn overstromingen de houten palen van hun fundament kennen hen als koning met een huwelijk als bekroning…

Een stad nu met een ziel van glas, terwijl het beeld van Zadkine herinnert aan een verleden zoals het was...…

Bolhoedjes en paraplu's het is allemaal rood om me heen oude gebouwen en een oude liefde het blijft maar regenen…

heel voorzichtig met haar ragebol veegt de huisvrouw in de oksel van het plafond giechelend lacht het gebouw zich in puin ------------------------------------ uit: Het Kruidenboek (1970)…

Geen geluid klonk 'r Geen gebouw stond 'r Geen lichtje flonk 'r Alleen jij en ik Samen In het donker…

Smallingerlands verleden geniet rust, maar geeft vanaf papier milde bevelen, beurt het heden op, maakt toekomst bewust.…

op een andere dag alweer geslecht, brouwsel waarom we lachten en we rouwden in een toekomst die is gehecht met de draden en stiksels uit het verleden, waarmee we onszelf en iedereen verrasten.…

Soms krijgt verleden een staartje .... Sinds we in elkaar 'wonen' zijn we nooit verder dan een hartslag verwijderd van de ander dat is houden van elkáár…

De slaap is een schurftige bedelaar steeds minder vaak vindt hij de weg naar mijn deur bang als hij is van mijn grijnzende honden, zie ze snokken aan hun roestige ketting Ik nam een kijkje in mijn pakhuis van klein ongenoegen en groot verdriet haalde wat rag weg en zag wat kasten op een kier, de jaren '90 maakten goede sier.... en toen…

Het liefste van voorbij is zo verweven door mijn leven als een bundel gouddraden verkregen uit het vlas het voelt nog steeds zacht strelend als zoete bloemengeuren in een zomerlied die mijn dagen doen kleuren dat helend opklinkt uit verleden hoe intens onze liefde was…

Reeds lang diep in de schedels gevallen ogen, gebroken ruggen, vergane oren, zullen niet meer zien, niets meer voelen, nooit meer horen. Laat staan spreken.…

Inslagen scheuren het veilig gewaande fort en leggen een oude inhoud bloot van dieper dan diepe lagen, wat met beton gewapend was wankelt op het zwakke fundament…

Om wat voor redenen ik je spijtig ook laat gaan in vrijmoedige armoe daar je het leed verblinden kan; alleen op grond van ons fundament in de Edisonlaan, jouw zaklamp dan uitschijnt over een gebroken dakpan.…

Hopen maar, dat in de fundamenten, wel alles is gemeten en gepast. Kunnen wij dit jaar nog wel van de zon, genieten op ons zwevende balkon?…

Grauwerig glijdende schaduwen, Over geconstrueerde cementen fundamenten, In prille stilte. Temidden deze benevelde velden, Vol gevallen kilte: Glinsteren gewassen kiezels. Ze roepen toe als edelstenen....…

ik steel van je, niet veel van je, of zal ik zeggen dat ik leen. je mist het niet. jij plukt de dag daar waar jij ligt. je wijst de weg met kruim. je maakt het huis blij bij de deur, omhelst haast het adres. je veegt de aarde uit ons bed, zoekt mij onder het laken, ziet wie ik ben. voorspelt geluk baadt mij in rust. zo heel jij mij…