Alle inzendingen over huiverig OR oord OR mensenbloed

Woorden als oorden waar gevoelens huizen in lege omhulsels van welsprekendheid Dichterlijk wonen wil toch niet zeggen dat de liefde daardoor dieper wordt want zeggen rode rozen en heldere maneschijn werkelijk meer dan: 'k wil voor altijd bij je zijn…

gevouwen langs vroeger onzichtbare lijnen die ooit als sterke baleinen ons als een front bij elkaar hebben gehouden wij presenteerden familie en kracht door generaties met straffe hand groot gebracht vrijheid en welvaart gaven aan eigen zinnen ruimte zonder bevoogding in samen beginnen we zagen dorpen verworden tot stadse oorden…

uit een armlengte verder daagt de horizon dichtbij en onraakbaar sluit zich de hemel als een nachtjapon alle schoonheid is gehuld in aftasten en geduld Ik blijf de hoogte zoeken langs de flanken van verdriet in de verte wapperen doeken onzichtbaar achter wuivend riet de vloer kraakt maar ik schuif voort zoekend naar het verhoogde oord…

dood als ik ben doolt daar in toekomstig onbestemd verleden die dame die mij met haar oog moordde mij woordloos doorboorde en dovend spoorloos wegsloot in verdoken oorden: geen botje bloot geen smsje geen flesje meer geen troost…

Voor mij geen verre oorden ik blijf lekker hier het buitenland kan me niet bekoren wat een ander zegt doet mij geen zier.…

Zij, die de daagse woorden van onze taal laten vervagen tot zwevende mist, welke dan een burcht is, hecht en beslist, vorsen de spraak als een strenge generaal. Deze zoekers leven in een wonderzaal, waarin de wereld van alles mist, zich toch herstelt door eigenwijze list, smullen rondom een overwinningsmaal. Bij al hun bezonnen waarnemingen…

Mensen huiveren, wat een kilte. Ze gaan snel door, kunnen zij het helpen. Zullen zij het verhelpen. kilte sla de bladzijde om. Het doet je huiveren, zo gaan mensen niet met elkaar om.…

niet de voorrang van rechts maar de makheid van links doet ons huiveren…

Een witte trilling, van de bloesems, ik huiver – voor wat komen gaat.…

Ik leef mijn portie van de eeuwigheid, een kreet -- doet mij huiveren.…

pelgrims wandelen om hun hart te verlichten naar verre oorden…

eens groot verlangen naar andere oorden nu heel blij met terugreis…

Vlooiendirecteuren gaven ze te eten, met hun eigen mensenbloed! Mensen achten zichzelf machtig. Vlooien noemen ze ongedierte. Verdelgen vinden ze fijn. Mensen denken dat ze super zijn.…

(Den Haag-promotie) het oord waarin wij wonen is een merk! dit is de metropool van recht en vrede (alleen op kousenvoeten te betreden) de pijlers van Den Haag zijn ijzersterk het dorp der dorpen werd de stad der steden het oord waarin wij wonen is een merk!…

"Muziek voert je naar oorden waar gevoel het denken overstijgt"…

[Haiku] De nacht dringt binnen - alle kaarsen huiveren op de vensterbank.…

‘t Gedicht is als een toegestoken hand Het wil worden gedrukt en aangevoeld Het is op tegemoetkoming gestoeld Het kan verwijderen of schept een band Het schrijft zijn warmte diep in onze palm Is licht dat zich door mensenbloed verspreidt ‘t Kan wegzakken in de vergetelheid Liggen in een geheugenlade, kalm Herinnerd worden en verbroederen…

Zeeën vrije tijd reizend naar mooie oorden tot de wekker ging…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

duinen huiveren westenwind vouwt helmgras oost grauwend bijt de zee…

ik voelde hoe zon met warme vingers mijn huid raakte in een overvloed van helder licht had mijn ogen gesloten nog kwamen zij binnengeslopen uit blauwwitte lucht met kilometers zicht jij was meer van de contrasten alleen op het strand zonder andere gasten met koel gefluister van golven in koude huiver geen intens genieten van…

Het is bitter koud ook al doet de zon haar deel schrale wind alweer zie de beemden huiveren het is stil langs de rivier…

ik heb de nachten opgerekt in zwart ze sensueel kunnen vertragen in verborgen wat zich geven kan heb ik jouw aandacht willen vragen ik donker je zo teder gebruik de stilte van de nacht in strelend huiveren verleg ik alle grenzen genoten van jouw kracht je hebt me laten zien dat kou ongrijpbaar is gebleven hoe liefdevol het harde is…

Ik zie uit naar verre oorden maar meer nog naar een gedicht van blaartrekkende eenvoud met zo min mogelijk woorden.…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

de waarheid is een lekkende sloep die in de geulen van zeeën verdwijnt wijs naar het wolkendek val neer in het stof roep goden aan beschuldig anderen huiver omdat de oorlog altijd weer begint omdat we de ander verliezen laten we verhalen delen en samen reizen zonder huiver zullen we weten dat we de ander zijn…

Dwergeiken huiveren snijdend is de wind verfomfaaid baalt het land geen reiger laat zich zien…

Nu het winter wordt en de bomen niet vol in het blad hebben gestaan huiver ik om wat er komt om de huiverende mensen in een winter van misschien wel veertig jaar, als een eindtijd van de woekerende groei en ook om de winterkou in onze harten omdat ons leven steeds meer levens kost en steeds meer verdriet Als we er niets aan doen zullen…

verplegend personeel en hoofdarts houdt vinger op slag- aderlijke bloeding met een vaart door het ziekenhuis fat coole dag voor assistenten die fout maakten malaria slachtoffert in Afrika hij is een priester met veel geld op zak meisje is ernstig ziek gaat dood zij moet nog drie dagen onwetend blijven bullebak schraapt met haak over metaal mensenbloed…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…