Alle inzendingen over je stem

Het zou heerlijk zijn nu al je stem te horen roepen: ik kom.…

De man die ik hoor, spreekt met mijn stem tegen mij – zo alleen ben ik.…

Ik houd me doof en blind, vergeet het zingen en vrees mijn stem , gedwongen in een kind Ik open mijn vuist, laat woorden ontsnappen, open en dicht, de betekenis ontwricht Mijn mond breekt af wat mijn lippen verzwijgen, zo veel, zo weinig, mijn tong blijft drijven Een zin klimt tot in mijn keel, doof en blind, zoals weleer,…

Verdrijf het licht, sprak een stem tot Hem en de zon versteende straalde in zacht zilver tussen vonken die het vuur doofden verstil het leven, sprak een stem tot Hem en het leven vond haar rust geborgen in met huid beklede ogen, even donker als daarbuiten met dromen over sterren en de maan in een wreed ogenblik verzwolgen door…

Laat me vrij Laat me gaan Het is tijd ’k Moet hier vandaan Zwevend Over Landen Weiden Stranden Oceanen Zeeën Meren Naar een onbekend gebied Vanwaar Ik kan observeren Zonder dat men mij Ook ziet In die rust Zal ik dan blijven Nooit Door wie of wat gestoord Misschien Dat ik dan kan begrijpen Waarom Mijn stem niet werd gehoord…

Het is niet mijn stem als ik weer stil ben en je op de roltrap steeds verder voor mij uitgaat opgaat als een vlinder in de bloemen die ik daarna teder aanraak Ik neem ze mee in de tijden, die je zei, dat je ze koestert en wilt kennen, toen ik niks zei en mijn stem veranderde in gedachten…

ze zong het met onvaste stem Zong ze 't om hem over hem? Ik weet 't niet mijn vader.... al langer dood en begraven Moeder.... in de aarde boven hem Met onvaste stem: 'daar bij die molen die mooie molen daar woont de jongen waar ik zoveel van hou'.…

Wolken laten de zon zwijgen het graf ligt stil onder de regen het grafschrift nauwelijks leesbaar durf ik te lezen in mijn eenzaamheid het rouwproces voltooit zich in aanvaarden dat je er niet meer bent maar jouw stem altijd hoorbaar in het diepst van mijn gedachten waarschijnlijk duidelijker dan ooit vertelt me dat de stilte heilzaam…

Stem een regent of opponent of dilettant, alles is goed, behalve Trots en Vrij – laat Vreeswijk liggen waar het hoort, ver onder ons niveau. Geef angst en haat geen stem. Wees trots op de stad, niet op Nederland. --------------------------------------------- AD / Utrechts Nieuwsblad, 20 februari 2010.…

wolken drijven voorbij en ik sta op het balkon wacht op de vogels in de vroege ochtend terwijl ik ze al hoor denk aan jouw stem over de telefoon het regent en het regent m'n balkondeur die openstaat bijna getroffen door de bliksem zeg ik je naam en hoor je stem altijd jouw stem dichtbij en ver weg de vliegtuigen die dalen…

Je stem te horen al is het alleen maar een ingesproken bericht dat iedereen ontvangt bij afwezigheid van jou ´Bel gerust terug, ik ben er even niet´ kreeg ik nu zeven malen te horen jouw stem wordt niet moe Ik geloof je niet, omdat jij ergens hoort te zijn tussen mij en Timboektoe…

vandaag zag ik jou weer schatje je komt uit een zo ver land zit je bij mij en je lacht en je zegt hoe ver je hier vandaan komt en ik luister naar je stem in het Nederlands die alles meedraagt alle klanken van het Dari van Afghanistan maar zo mooi, zo mooi die stem van jou…

bestuurd door haar stem gedragen door haar ogen vind ik de liefde…

haar stem vibreerde zacht in de storm hard in het spel…

Vriendschap geeft een stem aan de stilte en een lach aan de afstand.…

Alleen al de stem van Annechien brengt mij in opperste extase...…

de aarde wordt licht de stem van de zwaluw roept 'wat is nu uw weg?'…

Stem van een vlinder met zijn eeuwig dartelen geëerd en gehoord.…

Ook na de oorlog zijn de mannen hard: hun stem, hun handen, hun lust.…

De pauken zingen zich in, zachtjes roeren ze -- de stem in hun buik.…

De wind waait om me heen koud, gurig, met kracht jij verwarmt me meteen al klinkt je stem zacht.…

jouw stem is mijn adem een omhelzing een streling door vruchtbare winden jouw aanraking een warme bezwangering van vurige liefde…

Ik zie mijn spiegelbeeld in het raam zachtjes hoor ik mijn naam ik kijk om mij heen maar het geluid verdween komt het omdat ik aan je loop te denken of moet ik er geen aandacht aan schenken of zit je stem gewoon nog in mijn hoofd gelukkig is het nog niet gedoofd ook hoor ik in mijn gedachten nog steeds je lach denk nog vaak terug aan je sterfdag…

loop je daar rond tussen al die boeken die zwijgen het is stil in de bibliotheek maar pak je een boek en sla het ergens open hoor je opeens een stem die tegelijk jouw stem is zeker maar ook van een ander "Het leven is wel mooi en ook wel leelijk. Men kan elkaar liefhebben en ook niet."…

En diep in mijn hart fluistert een stem van oh, wat mooi en de stem vliegt door de kamer naar het raam richting horizon.…

één vruchtbare stem zoals van één vruchtbaar woord, nee… geen verhaal maar het creëren van een nieuwe wereld.…

Waaraan het geluid van een cello doet denken de cellist Widlund vertelde me dat er in dit instrument iets huist - een stem een al heel oude stem waarnaar je zoekt als je speelt en die je herkent als je haar vindt misschien is het dat waarom ik moet denken aan de oudste geluiden die ik ken, zoals neuriën, zingen, kreunen, huilen en ook…

de tijd verkalkt in de utopie die mens noch mij hoereert aan de schaterlach die jouw stem ketende aan het krijsen van de hese dood….…

Fluisteren met de liefde en de stem die dromen vangt. Waar jij met je handen niet meer eenzaam zoekt en wacht op het moment waarin ik zal zingen met jouw stem en jij mijn lichaam weer zal vullen met jouw gevonden droom.…

De avond is de echo van jouw stem die de stilte verbergt met warme woorden die elk verhaal bewaren dat je wilt beginnen. Wanneer je zoekt naar herinneringen en de tijd laat fluisteren over de liefde die je kan dragen naar de stem van de droom die je wilt blijven beminnen zolang hij niet uitdooft.…