Netgedichten

netgedicht (nr. 46.163):

bloed en stem

de tijd verkalkt in de utopie
die mens noch mij hoereert
aan de schaterlach die jouw stem
ketende aan het krijsen
van de hese dood….

jouw stonde een boekwerk vol
zweet en ontlastende maar zwaar
bevochten delen nagelden de scherpe
regen als ijsfonteinen op ieders huid

in mijn sterven zal ik jou van
alle angst bevrijden en zal er glorie
zijn op alle fronten waar de aarde
wordt gedragen door moerassen
van bloed en stem