Alle inzendingen over kaal

maar wie kust het koele kale raakvlak dan? noodzakelijk een engel hij tuit toch de lippen al…

Met een depressie dromend in de wintertijd met een storm op komst staan kale bomen paraat om windstoten te doorstaan.…

onze taal eens ruim en doorzichtig nu kleurloos en kaal sterft aan ondergrondse vertering nu wankelt hij op droge grond in het spel van de vrije wind die gonst van hoon en misverstand vergeefs tastend naar vegetatie verdwijnen onherbergzame passages in wolken van stof klauter in je zonnewagen verlaat dit kale land rijd in…

uitgestrekte kale vlakten waar dood over ligt uitgesmeerd omringd door een bomenrij die stille getuigen zijn maar voor altijd zwijgen zal…

Menig paar kerft in dit bos Er in de boomschors flink op los Die kale beuk daar - het is herfst - Is ongetwijfeld het gekerfst…

Enkele bomen steken dood en kaal, maar recht, fier als scheepsmasten boven wijde golvingen van bramenwildernis uit.…

Waarop ik zei Ik ben kaal Het lijkt mij vrij normaal En geenszins raar Ben is niet kaal En vrijt wel met haar Mijn vrouw vroeg Mij een bijdrage Vrij met mij op de vrijdagen? Toen ik zei Nee dank je Maandags vrij ik met Ben Maar vrijdags ben ik vrij…

Wonderlijk zo na de winter Alles leek dood en verdord Kale takken, kale bomen Maar je weet...…

Slijten moet het Zeggen ze Tot op de draad Tot op het hout Met kleurige verf Bedek ik daarna De kale planken En spreid er een nieuw kleed op.…

met ijzige lucht bekleed ademt het land nog onbewogen als een kale jas vol weidse stilte zo tijdloos om me heen…

Een kale man met een pet vraagt naar mijn cijferlijst. Ik toon hem een onvoldoende voor er zijn.…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

Hij verlangde naar haar: hij was dertig en kaal als de neten.…

Wie vrat mijn moestuin kaal? Waar is mijn Vollegrondsworteltjesteelt? Tuinder, al heet ik dan Eikenprocessierups Altijd maar eikenblad Heus, dat verveelt.…

fokken bezeten naar eer en geweten een kale planeet.…

Kaal de bomen, het zicht steeds meer. De wind houdt nog steeds aan er lijkt geen einde aan te komen.…

Toekomst bloem, vol ontzag, in bellenblaas, de pseudo-lach, Poreus en kaal, dit houten paneel, een gedroomde doos, mijn luchtkasteel.…

Ik ben die kale boom, die in geen enkel park meer hoort. Ik ben de stilte. Ik ben de ijzige kilte. Ik ben dat gedicht, dat alles verloor woord voor woord.…

een verre boerderij hier is de hemel een gewelf uitgespannen over de aardbodem omarmd door bomen en zanderige velden een kale moerbeiboom in de grijze herfstkou…

Tussen de oude kale eiken ruist het en ook deze keer komt de herfst op tijd omdat het Herfstkind goed heeft geluisterd…

Het enige wat restte is een kaal karkas wat nu al weken het pad ontsiert. Begrijpen doe 'k het niet, wat deden ze nou dan toch verkeerd? Kabaal verstoorde de morgenstond, inmiddels twee maanden geleden, de bomen staan nog net als toen, kaal, een karkas gelijk. Die mooie bomen zijn hun prachtige takken en bladeren kwijt!…

om de kale kille levenloze soms overbodige woorden te voorzien van intenser levenslicht dat is het nut van dichten dat is waar ik me op probeer te richten…

donker dwaalden schaduwbomen op de van licht vergeven kale plaats hier bleef de wind achterwege er was voor jonge aanplant geen schaduwkant zomerse hitte droogden jonge loten uit kaal barstte in de grond de zwarte kluit waar nachts de plek leek uitgestorven loerden ogen uit de rand van het bos naar prooi mooi zichtbaar…

de kale akker ligt klaar om bezaaid te worden met witte kruizen ze reiken met hun schaduw elkaar de hand en tel meer doden dan ik kaarsen branden kan…

En ieder jaar in maart daar staan ze weer doodstil om niemand te doen schrikken zo teder roze en wit zo integer bloemblad aan nog kale tak…

nu de winter komt kan ik me weer verheugen op die strak-blauwe lucht waartegen de geheel kale boomkronen in hun volle pracht aan ons hun schoonheid tonen.…

Zo ontstaat er in de lente iets uit niets een paar weken geleden nog was de struik kaal vanavond zag ik haar ontwikkelde bloesem ze had ook al bezoek hij was dichter bij ik zoemde even in...…

wenende mieren onder de straatstenen een kwijlende hond likt het zoete de aanzienlijke zenden hun slaven om water voor de kale akker zij komen terug met lege kruiken en getekende hoofden dor en hijgend gillen de uitgebluste poppen op de springmatras op kale heuvels happen de wilde bokken naar lucht het einde nabij zijn zij…

Lente De bomen groen, en fris En jij kruiste mijn pad Ik zag jou, jij zag mij Zo vonden wij elkaar Zomer De felle zon, lange dagen Ik bestond niet meer, Jij bestond niet meer, Jij en ik werd wij Herfst De bomen langzaam kaal De warmte die verdween Met de bladeren van de bomen, verdwenen wij ook langzaam Winter De bomen kaal en…