Alle inzendingen over kabbelend

laat de stilte maar even niet alles heeft woorden niet alles is te omschrijven te verklaren, te rijmen laat het maar helend zijn als zodanig beklijven want als de woorden zouden komen als niet meer te houden stortvloed zal geen kabbelend beekje meer beeldvormend veilig zijn dus laat de woorden maar even anders verbleek je de kunst…

Diep verborgen in het schaduwrijk gebied zie je tranen om wat is In het licht zie je het niet Niemand ziet het stil verdriet, het gemis Het verlangen gevangen Kleurrijke bloemenpracht fladderende vlinders dansende libellen kabbelend water wuivend riet statige zwanen In lommerrijk gebied zie je al die tranen niet…

iedere nieuwe eenling bobbelt een druppel oppervlak groen kroos dat langzaam uitdijt het water toedekt met een dun lakentje plant alsof het zegt, doe maar even niet zo vloeibaar ik verstop je zet je kabbels stil probeer wat te slapen dan houd ik de wacht als een verlaten stukje land…

de zee, het zwarte gat de ijzige massa die iemand helemaal kan opslokken en dat maar al te graag doet overdag een lief kabbelende vriend zoet als een koekje, braaf als een baby'tje maar 's nachts duister en wreed alsof boze machten heersen het zwarte kwaad die menig schipper deed verdwijnen.…

Als de zon haar kracht heeft verloren maar haar gloed nog even de rimpeling van de zee zacht streelt en laat gloren verdwijnt zij langzaam achter de horizon golfjes kabbelen ongestoord op het strand zij wissen alle sporen van de dag uit het zand alleen het geluid van de branding ruist zacht en de avond gaat over in nacht…

Riet, kabbelend water. Wanneer je aan de waterkant zit is dat het eerste wat je ziet. Dan later een fuut die plotseling verdwijnt en even later ergens anders weer verschijnt. Een kikker, hij klautert zojuist op de kant. Hij is nu liever even op het land. Er heerst een zekere vrede en rust. Daar word je jezelf van bewust.…

jij hebt iets teers en breekbaars in verschijnen toch sta je als een rots in woeste zee je oogopslag laat alle weerstand met een lach verdwijnen jij voert de hoogste golven uit de stroming mee je artistieke vingers spelen schubert in een eindeloos duet zij bezweren ook het water tot een kabbelend sereen gebed…

mijn wandeling met de ongeziene voerde mij naar een stilteplek een verenkleed van oude pijn bedekte mij als grauwe as er was een kabbelend ven omringd met kaal struweel ik liep het koude water in verliet het naakt en schoon een aarzelende zonnestraal droogde mij behoedzaam ik kleedde mij met zacht groen mos dat hart en lijf beschermt…

Ik zou willen dichten in ritme van deining der zee met woorden die kabbelen als golven bij zachte bries wuiven als helm op duin licht zand op doen waaien. Strooien mijn gedachten langs helder blauwe lucht of in sterrennachten zenden naar licht der maan laten vliegen over horizon om daar in zonlicht verder te gaan.…

een druilerige regen stemt mijn Mokum tot een grijs bestaan over lauwe koffie turend zie ik kabbelend water aan mij voorbijgaan vandaag bruist het niet van kleurrijke mensen de stad lijkt dood ook al belt de tram zijn stem en zijn luiken gastvrij geopend door mij gaan verleden wensen en een hoop die zwaarder weegt dan lood…

Ik loop over de dijk ik voel mij gelukkig en rijk dat ik kan genieten van deze mooie omgeving het is een hele beleving bootjes kabbelen op het water eenden met hun gesnater kinderen hebben plezier samen maken ze een hoop vertier de natuur is zo prachtig ik bekijk alles heel aandachtig deze wandeling is heel bijzonder en al het moois is een…

flarden grijze mist dwalend, soms zwart versperren de weg naar herkenning woorden, zijn leeg vormen geen stroom kabbelen weg naar vroeger de uitgestoken hand zweeft doelloos blijft steken als een wapperend blad kijken, en niets zien luisteren, en niet gehoord worden maken de dagen tot ongekende eenzaamheid.…

waar plotseling wind het kabbelend water striemde tot golven een vlucht statige ganzen dook in gakkende paniek gezellig geroezemoes uiteen geschoten werd door dodelijke stilte daar verloor zon haar kracht werden levens vermoord dat moment waar waanzin hoogtij vierde werd abrupt in bloed gesmoord…

in de opmaat hoor je kabbelende tonen van de zee het blauw bazuint in weidsheid rond trompetten schetteren de zon violen spelen rullend zand pauken zinderen het hete strand in koperrood golft de finale aan met witte echokuiven dan draag ik je naar zee het zomerse orkest speelt stil de avondkoelte mee…

Het kan niet ver weg zijn Ergens tussen stapels In chaotisch klemmende lades Tussen bedorven nachtmaaltijden De brieven herpakken, herschikken Ik moet er nog aan beginnen, ooit In een afgesloten kamer Waar het licht van buiten nog broeit Aanwezigheid nog nagloeit Gefilterd, met schuchtere beetjes Met kabbelende golfjes Waarmee de…

Van jaar tot jaar sneeuwt het herinneringen, ze bedekken en blokkeren de oprit Ik schep ze aan de kant Ik moet eruit, ik moet boodschappen doen En als ze gaan smelten als ze in de regenpijp druppelen en weglopen lig ik wakker in bed te luisteren en volg ik het kabbelen in de goot Het maakt me wanhopig Ik wil weg, een pauze om alles…

op de kabbelende golven. Turend naar de eindeloze horizon, genietend van de warme stralen zon. Luisterend naar mijn innerlijke stem laat ik mijn remmingen los. Dromend over de dingen die ik voel en ja de zee weet wat ik bedoel. Het spel van golven, zee en wind dat is wat ik het mooiste vind.…

wij hebben het bestaan ervaren in al zijn facetten zuinig omstuimig doch meertijds onrustig kabbelend als in een bootje op een spiegelgladde zee tot het onverwacht omsloeg als bij heldere hemel en wij schipbreuk leden Lejo van Kuijeren…

Heerlijke zachte klanken dansen door de zaal in ritme van onnavolgbare akkoorden als op vlindervleugels gedragen van bloem tot bloem proevende de zoete nectar trilling van snaren vibrerend met de lucht golven als rustig kabbelend water over een oeverloos meer dat nergens regelmaat verstoord en elke spanning of stress wegebt van de…

Stil strijkt de oostenwind over vlakte, bos en water door ruisend bladergroen en over wuivende halmen, verspreidt rust tot de horizon ontspant kabbelend, golvend, strijkend door de haren en dromend van een vredesrijk sta ik hier stil te staren.…

Het kabbelen zingt voor mij, alleen ik ben hier, het speelt met zichzelf en zingt zo mooi en helder voor mij, alles streelt mij met kleuren en houdt van mij het jubelt en danst bekoorlijkheden boven en onder verdwijnen ik besta, ik kan niet meer denken, voldaan zak ik weg in de geur van mijn zaad gekleed in vlekkerig licht van…

op een lichte kalme dag lig ik in een woud van blauwe bloemen los van de aarde golft de stilte als een blaadje met alle winden mee deze dag is een mer à boire waarop woorden dromend over water glijden een gewichtloze kabbelende dag is het zout der aarde ik neem alles met een poëtisch korreltje zout vandaag…

Meisje Waarheid in hurkzit bij de beek haar gedachten lossen op, kabbelen mee Wellicht via de Schelde naar de verre zee om terug te komen als witte vlokken sneeuw Boven haar zingt een winterkoninkje een lied voorvoelt de nog verre lente en het verdriet van tijd gaat voort zoals het water vliedt toch het afscheid nemen went maar niet…

Vriendschap kent vele vormen zoals de golven horen bij een rustig kabbelende zee drijf ik op afstand met je mee.…

het landschap verandert door zijn blik het gras wordt grijzer de bomen wiegen slomer het kabbelen van de beek wordt een zucht het kreupelhout kraakt nog net iets harder dan stramme gewrichten in een oude schommelstoel zijn pijp ligt doelloos in zijn jaszak de tabak uitgedroogd en lucifers zijn op geen vlammetje meer te vinden in dit monotone…

de tijd is soms een bom wachtend op ontsteking zelden een kabbelende rivier stromend door sprookjesland windstilte voor een storm barst die los aan alle kanten lijkt er geen eind aan te komen wanneer je er midden in zit een schrale troost die wacht: elke tijd is tenslotte verleden vooral als de pijn is geleden want het heden leeft zich…

ik zag vanuit het raam hoe je handen liefdevol de lavendel beroerden hoe je met gesloten ogen licht voorover bukte en de zachte geur opsnoof ik zag de kruiwagen gevuld met woorden van grijze kabbelende regen van duizelig verlangen ik zag woorden van vaalgele vergeten bloemen ik voelde het onstuimig slingerend hart waarin alles…

Hartslag die duurt maar rustig wordt als het water golvend en kabbelend slechts nu, nu.... niet later. .…

ik voel aan strand de warme energie van het collectief geheugen in grijsblauw doorzichtig schilderen golven ons leven onder oplichtend wit zij kabbelen gedachten fluisteren woorden uit de boeken van bestaan alles is opgeslagen in minuscule flintertjes zand glijdend door de losse hand zacht draagt wind de refreinen van ieders lied…

Terwijl ik nu vaar, hoor ik rustig het kabbelen van het water. De muziek van eb en vloed volgt zijn ritme, alsof er al die tijd niets is gebeurd…