Alle inzendingen over kind OR wonderwereld OR schelp

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

ik luister jou als een schelp de zee…

Op het ritme van getij neemt ze vasteland in met geweld en strooit herinneringen tussen schelpen en koralen. Als adem van de regen, in wolken en in nevel beheerst ze zelf de meeuwen. Ongestraft als kleptomane steelt ze het einde van de dag en verzinkt het licht telkens voor een nacht, als kind gewiegd in haar moederschoot terug.…

De strelende zee kust zijn huid terwijl zanderig water golft in het strand Het waterend kind waait zijn emmertje terwijl golvend gras wuift in de wolken Zijn spelende schaduw likt de branding terwijl stralende schelpen glimmen in de zon Een bollende parasol koelt zijn wangen terwijl zeeën van tijd stranden in de avond…

Mijn voeten voelen nog de gloed als het water is weggeëbd en de schelpjes blootgelegd uit rimpelend zand geschept. De duinen nog onvervuild voelen de wind waaien naar de landelijke polder weg van de glooiende golven. Boven het bruisende bruine schuimende sop schuift scheerlings een meeuw naar haar zeeluchten kajuit.…

uit brakke bron ontsprongen eeuwen opgezouten in klei gaf de zee mij deels weer vrij luister, leg mij aan uw schelp duizend woorden nam ik mee hoor, de schoonste hymnen als koralen uit het bloed der zee…

Over toppen van de duinenrij, stampt ze haar schelpen vrij, de winden borstelen de taaie helm en het korte haar, geschoren door het jagend en golvend wateroppervlak, waarvan de meeuwen waren opgestegen, zij zweefden met elkaar naar een hogere vallei en naar de verre uithoeken van de zee, in geen kwaad berust, zonder aanstoot van…

schrale woorden vallen geruis en hulpeloos tussen kust en strand wachten op het ochtendlicht als korrels zand dan gebeurt het wonder aangeraakt door dageraad en tederheid zingen vroege vogels verdelen uren in gedachten en dromen van breekbare mensenogen en lotsverbonden kwetsbaarheid dromen neigen plots tot werkelijkheid je plukt het…

door het oppervlaktewater komt zij omhoog nehalennia open mond een regenboog het water danst sierlijk om haar heen geen taal mag sterven in het lot wie dan ook wie kan herinneren het vuur en de dood wie niet bang is mag sterven oog om oog tand om tand wij vallen steeds dieper geen nagel houdt stand geen boek geschreven voordat de hel…

oogopslag Er heeft niet meer dan verwacht mijn pad gekruist Het zou branden als koortsige liefde de weg was echter smal en grillig Je hand was gewillig maar de dreef te diep In de tijd dat ik nog waadde op de baren van een ondoorgrondelijke zee gaf ik mee met de stem die mij verried echter waar ik mij nu staande houd en ik de schelp…

We zoeken het zand van vergeten dromen in de duinen van de toekomst, daar tussen jouw blonde haren, klinkt thans de stem die ons meeneemt in verhalen, de verbeelding voorbij, de horizon die lacht en in de schemering van de binnenziel breng jij mij schelpen, die meer waard zijn dan het andere nutteloze, hetgeen ik achter moest laten in mijn…

op het zand de schelpen dun en breekbaar door woelig water meegesleurd golven legden ze neer vogels pikten ze leeg dan het zandstralen dagenlang het zachte knarsen onder voeten die vermorzelen keer ik op mijn stappen terug?…

Het kind slaapt naast de schelp, nóg ongebonden, nóg ongeschonden, voor haar de winnaar is een lauwerkrans geraapt, stil verschijnt licht in haar verhaal uit een versje op een kaartje, uit het hart verzonden, een ongeschreven taal, opent het inzicht dat een vers iets levends is in de schoot van het ongewisse, wat dat kind niet…

Zee te zien als kind zee te zien Het schuim van branding van schelpen zilte smaak Eb en vloed vloed en eb dat zich als vastgrijpt Aan nat zand wij schepten wij schiepen Zandkastelen met onze handen, schep en emmer Wij zagen een zwemmer,dood drijven tegen het basalt De zee neemt en geeft het zout aan m'n bestaan.…

Onder de korrels van een nat strand liggen kastelen te wachten op vlijtige kinder handjes die bouwen aan een zanderig fundament, waar draken prinsessen gevangen houden, en ridders op schelpen de vloed berijden.…

de zee waar beelden ontwaken terugkeer naar toen, de prille liefde de gloed onder het hemeldak die het parelmoeren binnenste van de schelp wist te raken…

Het Liesbos toont onder zijn kale eiken lentevingers, die grondbloei bewerken, dan voldaan wegzweven op lichte vlerken, in Ulvenhouts wonderwereld neer strijken. Ze mogen park en moeraswoud verrijken vol fijn versnipperde schilderwerken, daarbij schoon Landgoed Valkenberg sterken. Winnende bosanemonen prijken!…

Schelpen in het zand Werpen lange schaduwen Langs de waterlijn…

Zee schelpen aangespoeld in het zand opgeraapt door een kinderhand emmertje.…

[Haiku] schelpen wiebelen – de geheimen van de zee golven af en aan…

[Haiku] schelpen bewegen – de geheimen van de zee golven af en aan…

een parelmoeren schelp glanzend van het zeewater op een zandkleurig strand het is alles onder de zon…

Het kind slaapt naast de schelp, nóg ongebonden, nóg ongeschonden, voor haar als winnaar is een lauwerkrans geraapt. Stil verschijnt licht in haar verhaal uit een versje op een kaartje, uit het hart verzonden, een ongeschreven taal, opent het inzicht dat een vers iets levends raakt in de schoot van het ongewisse.…

Wanneer ik bij mijn moeders ouders kwam, lag daar in de kast, tussen verre werelden, een grote schelp. Hij was oranje en opa leerde me "aan je oor hoor je het golven", en het ruisen nam me mee. Al jaren ligt die schelp nu hier, in mijn kast, hoewel wat stoffig, immer ruist daar nog opa en zijn zee.…

de vloed ebt weg het zand onthult het wier op schelp en steen…

nu ik schelpen raap schroomvallig gebogen zacht ruist zijn stem zoeter…

Het stuivende zand vooruit de schitteringen in het water de schelpen op de pier en in de rug duwt dertig jaar Er was een ander strand en later lag in het verschiet twee blonde kinderen, een hond een kar, getrokken door een vrouw het duin op naar de top en naar beneden door het mulle zand de zilte zeelucht als afrodisiacum latent aanwezig…

Ik vertelde de schelp die ik vond op het strand mijn woorden van liefde voor jou Ik legde haar terug in de zee met mijn hand en zag hoe zij dreef in het blauw Ik vertelde mijn hart met de lach van een kind en de wind nam haar mee met een zucht Ze ademde liefde en ik zag hoe de wind mijn woorden verdreef in de lucht Ik vertelde de…