Alle inzendingen over koffers

Opgejaagd door tollenaars leef ik uit lege koffers liefde lap ik aan de laars van stampvoetende joffers ik schaaf mijn hart over de grond die alleen de vorst verstaat smelt mijn ijzig oorlogsfront in de wortel van de haat en laat me bij het weerzien voelen wat ons diep verbindt je lange haar over de striem van mijn vluchtweg in de wind…

koortsachtig in toom verbeten lippen verstrakt tot dunne strepen niet wijkende nagels boren zich in onze handpalmen het zwijgzame verleden ingepakt in koffers met uitgesproken bagage op de granieten vloer…

ik zag hoe jij ook stiefelt met een beladen koffer vol twijfels en vragen gelijk de eenzame eik die met al zijn kracht wacht op lumineuze dagen misschien wel waren het je weke ogen die net iets te lang in de verte bleven staren een ogenblik beleefde ik jou, je wereld de weemoed van jaren…

thuis in eigen huis gigantisch veel bagage je rugzakte wat draagbaar is de rest al in de was koffers vol emotie ook zij waren er even uit zo dicht op eigen huid maar eigen ordening is weer een nieuw begin na samen veel ervaring delen ja je bloemen bloeien nog je balkonnetje is tof na het beantwoorden van alle post…

neem mij mee kleine engel in het doen en laten hier ben ik voltooid mijn vleugels zijn sterk genoeg om te vliegen van het tijdelijke nu naar eeuwig zijn hier ben ik mijn koffers gepakt dankbaar en tevreden klaar in het nu neem mij mee maar naar de overkant waar ik plaatsneem in eeuwige herinnering neem mij engel op je vleugels…

Hij leest zijn krant in de coupé En neemt altijd zijn koffer mee Hij draagt een witte hoge boord En als hij zit zegt hij geen woord Hij praat nooit met een ander heer De reiziger reist heen en weer.…

straks sjouw ik met mijn koffer achter mij valt kras de deur in 't slot klokvast vlieg ik op witte wolken naar het zuiden de aarde begroet mij rood wil mij op zijn minst verleiden om te blijven in de netten onder de bomen groen en zwart smakken al olijven maar vooral de oogst van zoete druiven zal beklijven.…

passagier met koffer of terrorist met petje? populist of Vader des Vaderlands? vroeg hij allemaal niet had hij daar eens glazen voor gehad…

het onzegbare ergens hier, het waart in alledaagse gestaltes daar schuift het in elkaar, de horizon en elk herkennen is een vlakte de poëzie, het vreemde trekken aan het panorama tot heuvels verheffen, zich tot een berg strekken je vindt er koffers en drama's stoelen die een eigen leven leiden en mensen die er liever op hun kop blijven liggen…

Er was eens een man die de lotto won waarmee meteen zijn euforie begon hij maande zijn vrouwtje kom pak es in jouw koffers, het wordt een mooi begin (vrouw springt een gat in de lucht) O liefje, bij`t pakken, wat moet ik doen een wintersport-outfit of zomerkatoen vertel me, onthul het, de spanning stijgt wat voor `n vakantie dit wijfie nu…

Je ogen gillen wanneer ik de koffers pak en van je afgewend zeg ik verslagen het is over...uit genoeg wat rest blijft zonder klagen na jouw ontstelde blik iets luider jij legt àlles bij mij neer het voelt zo overladen echt...…

Zij staat op 'n bijna verlaten perron Op 't punt van vertrekken In haar koffer meer verdriet Wie heeft haar door? Haar tranen zien wij niet Ze trekt liever gekke bekken Stapt op de trein Lijkt joviaal te groeten Maar in 'r gezicht met duizend sproeten Trekt mascara 'n bijna onzichtbaar spoor.…

pak je koffers en ga weg. ik hield echt van je. dus waarom, waarom heb je mij dit aangedaan? laat maar, ik wil het niet weten. ga weg, nu!…

Ga niet op reis met je koffers, stiekem gepakt, blijf bij me, ga niet op reis met je dromen bepakt. Ik vraag je blijf bij me tot het einde. Het komt snel genoeg. Ga niet op reis, immers niemand weet waar deze naar toe zal gaan. Blijf hier blijf naast me staan.…

Karrenwielen door het zand twee zwarte paarden voor de wagen bovenop een houten koffer die hij meenam naar de zee met iets er in van bladmuziek en olielampjes om te staren naar de muggen rondom glas het stille ebben van het water en dan was er nog die deken waar zij samen zo op lagen in nabijheid van hun adem en een eindeloos verschiet…

Hij neemt zijn lege koffer en vertrekt. Mensen zeggen naar zijn werk. -------------------------------------- uit: 'Apenjaren', 1998.…

Nu heb je je koffers gepakt om met een ander te leven mij laat je nu achter, want je hebt me niks meer te geven…

alsjeblieft zet de tijd in z'n achteruit doe de deur maar weer open pak je koffers maar weer uit laten we dat gesprek nog een keer overdoen en dan niet schreeuwen en slaan zoals toen waardoor jij van binnen bent gebroken de deur slaat, de laatste keer dat wij elkaar hebben gesproken…

met veel liefde werd tijd rekbaar gemaakt en lange tochten werden vruchtbare reizen naar gloedvolle jaren in natuurlijk samenzijn tot een laatste zonsopgang de rietkraag aan de overkant verlichtte een laatste reis wordt werkelijkheid het afscheid is zwaar maar, de onbekende bekende zwaait laat de koffers maar staan een hand…

Omringd door geschilderde geesten om het duister te verdrijven heb ik rode rozen, blauw zien blozen in mijn koffer op weg naar nergens onder angstaanjagend bewolkte luchten probeer ik werkelijkheid te ontvluchten langs herinneringen, met jou in de nacht blijf ik met mijn geest alleen, niemand wacht tijd raast voort, vaak ongehoord.…

op grofkorrelig zwart wit denk ik de dagen door van stilgevallen verhalen uit de kleine open mond van het uitgemergelde kind ik kijk in de gedoofde ogen van de man die de verten niet meer zoekt ik zie het uitgeholde hoofd van de vrouw die zich vastklemt aan een meegenomen leven in een koffer en dan een zwart witte vlinder achter prikkeldraad…

wel leek het sprekende op haar maar spreken kon het niet, en ook geen kleren dragen, laat staan een koffer laten staan op een vergeten kade. ------------------------------------------------------- Uit: 'Te midden van de tijden', 1998.…

Wanneer je me ziet draag ik altijd die koffer vol gezichten; herinnering aan jou.…

Verdwaald in het bos der leven denk ik aan die mensen die hun eigen vlees en bloed vermoorden dan beland ik in een wurggreep van angst en pijn worstelend probeer ik terug te keren op het stille pad en kies niet voor het eeuwige als afval begraven in een tuin of verstopt op zolder in een koffer terwijl zo'n kind niet eens…

Na jarenlang plezier voor twee Wilde je met een ander leven Zomaar ineens tijdens het diner Vertelde je dat nieuwtje even Je spullen al gepakt, je koffer klaar Hoe lang heb je dit geweten?…

Beladen met koffers vol jeugdsentiment een kind tussen treinen het hoofd afgewend Voeten staan stijf in het ruige cement kind zonder vangnet zonder een cent Niemand die aarzelt kennen zij geen...? zij zijn met zovelen zij staan niet alleen Niemand zal vragen waar ga jij heen ? Kind tussen treinen wacht op spoor 1…

. ----------------------------------- uit: 'Koffers zeelucht', 2003.…

Winter pak je koffer maar Sneeuw en ijs, tot volgend jaar! De lente spant haar wolkenkleed Blauw-witte tinten hemelsbreed Het groene tapijt ligt uitgerold klaar voorzien van krokussen hier en daar Lammetjes dansen in de wei Veulens dartelen zij aan zij Vrolijk zingen wij ons lied.... Zon, blote benen, kom! Geniet......…

Met koffers naar een tijdelijk verblijf zonder bagage aangekomen in de eeuwigheid het pad ligt donker vol verwarring en wanhoop de toekomst in slijk verdwenen de uitgezette koers blijft voor altijd een streep door de rekening we wandelen op gebroken glas op de flanken hangen zwart en onbewogen de gordijnen God schiep het licht wie…

De Keizer van Europa, heeft duidelijk gesproken. Hou je niet van Europa , noemt hij je extremist. Je zou haast zeggen dat, de Sovjet Unie hier, bij ons is opgedoken. Iets komt in mijn herinnering, of heb ik mij vergist? Hoewel een Keizer heel dikwijls, naakt door het leven gaat. Heeft deze Keizer toch een plan als Judas zijn verraad.…