Alle inzendingen over kou OR geloven OR schaduwen

zie ik het licht in de schaduw voor één ogenblik…

Niets dat de woorden dwingt want het verhaal is gevonden waar hij zichzelf zocht en zijn schaduwen en stemmen hem wanhoop deden drinken en slapeloos geloven dat ik besta in elke zin die ik bedenk en die ik hem geef zolang hij elk van zijn fantasieën demonisch maakt.…

Ben jij het geluk dat ik ontdek met mijn schaduw ? Ben jij het wachten dat alles aangenaam maakt ? Of verlies ik wat ik niet meer kan geloven als elk kruis op een vraagteken lijkt dat jij weer betovert met een lach die ik eindeloos beminnen kan ?…

De winter steelt schaduwen waar geluk slaapt en de kou niet meer is dan een droom die niet beginnen wil en liever gedachten bevriest. Of de dwalende angst verzamelt in de twijfelende sneeuw en grijze weemoed van het zwijgen en verliezen van elke gedachte waarmee niemand ontwaken wil.…

ik je zitten Je zwaait vanachter het raam Mijn zwaaidende illusie Soms is de werkelijkheid zo koud, zo eenzaam dat het beter is te geloven in een zoete leugen Laat me geloven.…

Een bevroren rivier in schaduwen ademt met een lach. Het ijs wil de vorm van de eeuwigheid wel kennen en de trage schaduw van de dood houdt nog vast wat gezien wil zijn en gehoord. De winterzon breekt de kou in kwetsbaarheid en ademt warm een zachte blauwe horizon tot ver in de kindertijd.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Hoe snerpend knarst de schaduw, En kwijnt het wit weg, Zo ver als de reis kort is, Zo diep is het gapende gat, Waarin leegte leegte opvult galmend in het niets, Aan haken hangen ogen, En in de starre stilte gaan zij voorbij, Wie zou nu durven geloven, Dat hij daar later zat.…

stiller ben ik als voorheen mijn tong is lamgelegd verloren lig ik in de schaduw van jouw lijf verbaas me over gonzen in mijn oren laat jou geloven dat ik dit te boven ben sluit mijn ogen en slaap gaten in geluidloze dagen die ik vul met mijn achterdocht zodat het dragen niet zo zwaar weegt…

verguld zag ik dat jaar een herfst die deuren openliet als van een opgeluchte lente over belegen beddegoed de avonden die wij toen deelden hielden het smeulend hout van fonkelnieuwe woorden aarzelend genoeg maar met zijn zoete zucht stookte ik het vlammen op te gretig van dichtbij in een felle kou is het tintelen nog voelbaar…

wanneer een klare maan en glinsterende sterren mij een winterse morgen verraden dan weiger ik in te slapen tot ik zie hoe weerbarstige kou zich vastzet op bomen die ijzig wit lijken open te dromen in een volmaakt ogenblik wolkjes kan ademen die magie kortstondig verstrengeld met de dageraad…

Als pauwenveren zonder kleur fijn getakt tegen de grijsblauwe winterlucht als trouwe wachters op de lente. Glinsterend in het dunne zonlicht als zilveren kristallen spelend op de donkere diepte golvend naar de overkant. bijtend, ijl, knisperen in regenboogstralen, Winter.…

witte vingerdans rond elke druppel over glas getrokken water, zwaar vervloeiend in elkaar leven oogt triest door natte ramen fietsers dragen schimmen, bomen treuren boven al dat bittere gebeuren dat leven weet, doch desondanks gewaar van winterzoet en hazelaar hun zachte zweem van hoop vervliegt nog in de zwakke geur van kou, fris als…

steeds kouder is de wind het had al lente moeten zijn maar steeds kouder de wind zoals altijd…

'K heb kouwe poten, bromde hij Geen wonder antwoordde zei Op de sokken die je draagt Staan sneeuwvlokken, dus als je 't mij vraagt: Zorgen DIE voor koude voeten.…

mevrouw, wat denkt u in deze kou dat ik het niet meer houden zou zo in mijn korte broek en met die sportieve schoenen vindt u nu ook niet, ze zijn toch om te zoenen mevrouw, weet dat ik ondanks de kou ontzettend veel van u hou maar ik sta hier druk de trap te poetsen en heb effe geen tijd om naar u toe te roetsjen mevrouw, het komt me voor…

Op zoek naar verhulde gezichten die schaduwen willen zijn. Van een droom die de kou kan verdragen als de stilte na een hoopvolle dood. En de warmte wil bedekken met de vragende echo's die alles teder aanraken maar nooit hun stem zullen vinden zolang ik met hun zwijgen wil.…

Om trager dan richtingloos als opwaartse schaduwen in gevoelloos ijs te beklijven Blauwer dan zwarte twijfel, een sterkteberekening van blinde kracht. Stille sparren priemen in heldere kou van deze zwijgende nacht.…

toen blauw de tong eruit je huid is grauw eeuwig wordt je kou…

geloven ik of jij jou of mij... Maar geloven dat kan ik niet.…

Niet te geloven dat ik knaap nog een vers schreef over de zilverwitheid van een berkestam en om mij heen grootse dronkenschap van de bevrijding: het water was whisky geworden. Alles zoop en naaide, heel Europa was een groot matras en de hemel het plafond van een derderangshotel.…

Ik moest je bellen, de telefoon gaat over. Drie keer...vier keer, niemand neemt op. Geen stem die zegt "Alles is goed met mij, geen zorgen voor vandaag." Het blijft stil... veel te stil naar mijn zin. Ik rijd naar je huis, wetend dat jij er niet bent, er ook nooit meer zult zijn. De straat, de stoep, die mij zo goed kent. Lijken plotseling…

de lieve hunkering naar jouw woorden, de tedere zoektocht naar jouw lach, de zachte triestheid in jouw stem, de voortdurende pijn in jouw wezen jouw zoeken in een ander, jouw vertrouwen en jouw hopen, jouw trillend hart zegt meer dan al deze ijdele woorden…

Ze 'geloven' dat ze 't gaan maken, op 't middelbaar onderwijs. Ook dat gaat meestal goed, ze 'geloven' tot elke prijs. En 't gaat, zoals 't gaan moet. Ze 'geloven' heilig in 't krijgen van een baan en vaak lukt dat nog ook. Van tochten maken naar de maan, dat lukt dus niet, maar geloven is geen ramp.…

Ram de letters uit mijn vingers pers de woorden uit mijn strot ben op zoek naar enig houvast bid wanhopig tot een God wil niet wakker, wil niet slapen droom alleen maar terug in tijd wil niet weten, wil niet denken raak vertrouwen plotsklaps kwijt kijk de dagen naar het voorjaar pluk alleen maar stil verdriet slik gedachten naar het einde…

Als je zegt; ik geloof in jou in tegenwoordige tijd zou het verleden dan meespelen……

ontmoeten zien onze ogen hagelbuien liefde opwaarts vallen in ons hart terug wensen wij vruchtbare regen neervallend op ons verlangen tranenplassen omgeploegd door laarzen tot op de volgende straathoek - want daar kun je in verte kijken en in jezelf, wat was en dat een niemand zich ooit in de weg kan staan al kan ik uren later niet geloven…