Alle inzendingen over krans

voor jou heb ik de berk zilver gekleurd een kastanje getemd en kikkers gedrild voor jou heb ik van rozen een krans gemaakt sterren uit de zee geplukt en regen in blauwe ogen getroost voor jou heb ik zelfs het bos in sprookjes laten verdwalen en schrijf ik letters in het licht van dit zinnig dicht…

Vier mei 2012 een mooi moment een moedige minister een heel rake toespraak miljoenen mensen vermoord honderden homo’s duizenden anders dan de norm een krans namens het Kabinet tientallen organisaties drie sprekers daaruit tientallen bloemstukken acht uur klokslag twee minuten stilte tientallen gevoelens een droevig moment een goed moment…

jij en ik groeiden aan de zonzijde van het vrijgekomen land de nacht viel langs glooiende trechterheuvels enkel ons einde droeg een krans van stenen in de oase van samenhorigheid stapte ik over ijzige dagen en zag hoe vlak keien mijn graf omsloten in de weidsheid van stilte vlak voor het portaal naar een vrije wereld…

zij staat er wat verloren bij wat naakter dan voorheen nu een verschoten krans van fletse bloesem op het gras haar zienderogen omringt meewarig kijk ik toe hoe haar lentepracht zo snel verwaait en zij als boom weer gewoon door het leven gaat, doch ieder jaar opnieuw ontluiken zal, mijn kleiner bestaan haast tijdloos overleeft…

je bloeide blad voor blad maar de kring wilde niet sluiten omdat er een ontbrak diep in je hart heb je dat geweten het onvoorwaardelijke is in de tijd vergeten maar eist nu zijn part om de krans volmaakt te laten zijn heb je gekozen voor de pijn van een nieuwe start waardoor jouw bloem langer in warmte zal blijven en met onvoorwaardelijke…

Zoals druppels ritmisch druppelen uit een oude kraan.…

De krans, door 't zwaard verdiend, Is ook een krans der Eer! En gesp ik 't harnas aan, Ik volg geen vreemde daân; Op Rossems heldenspoor, Zweeft mij, in stralend licht, Het beeld der zege voor. Ik ben uit Gelders bloed! Oprecht is mijn gemoed; Aan eenvoud heb ik lust; Met pracht en weeld komt zorg; Genoegzaamheid baart rust.…

van druivenblâren alsmede Polyhymnia, de muze van de retoriek maar ook van oden en sacrale zangen en Terpsichore, de muze van de dans en feestlyriek en Thalia als muze van komedie en van vreugd met in de hand een kromstaf en een masker en een krans van de klimop in haar lang en donker golvend haar…

Waarom komt de regen niet gewoon uit een kraan en zit de zon niet in een doosje samen met de maan Waarom kan je de wind niet in een zegelboekje plakken en kan je niet zomaar sterren uit de hemel pakken Waarom kan je de wolken niet in een kastje leggen en kan je de storm niet leren ‘sorry’ te zeggen Waarom zijn de mensen nooit…

Een uitgestoken hand vingertoppen geraakt violen in mijn hart doen snaren trillen een rilling bij het zachte bespelen van mijn zinnen laat een cello weerklinken mijn ogen dansen op de maat de zachte minnezang een krans van sonnetten teder, doch vlammende overgave als opus het smekende geluid van een enkele saxofoon doet mij beseffen…

Maar deze bewuste incontinentie: Impotentie van bedoeld goed gedrag Is niet op te vangen, te stoppen Maar blijft wel heel irritant Als ‘t druppelen van ‘n kraan vannacht!…

gehuld in doorzichtig blauw de meester van geduld en vrede die richting geeft aan ons gedrag beloning voor intens beleven klaar voor de zware taak kraan te zijn voor alle straling in volmaaktheid niets genezing in de weg kan staan openstelling en aanvaarding een werktuig van de geest met het bewustzijn van het "hoger IK" Slatam…

de wind draait de weg was lang het weer werd slecht het hoort erbij dat alles in elkaar stort dat alle rijmen uit gedichten vallen de zon schijnt het vriest in je kop dat kat spint de kraan lekt je hebt je best gedaan voor alles wat mislukt is heb die viool en al mijn vingers nog en een jas buiten is het feest ------…

vaardige vingers vlechten de madeliefjes tot krans jij hebt mij in geel wit met lente omhangen jouw armen reiken mij zomerse warmte jij hebt geven tot talent van het leven gemaakt bent daarvoor vaak tot op de bodem gegaan streef naar balans geef nemen nou ook eens een kans…

Mag ik wat water hebben, wat water uit de kraan? "natúúrlijk" zeg ik, "een glaasje vol...?" Ineens zie ik die traan... Ik vul het glas nu vol met water en zet het voor haar neer "wat is er met je?" vraag ik haar... "t'Is zulk mooi zomerweer?…

Een mooie krans gevlochten van margrieten met daartussen een enkele roos, de stilte hoorbaar en allen zwegen een hele poos. Toen werd er gesproken een laatste groet een laatste woord, snikken werden geuit of stilletjes gesmoord.…

Dus wees nou maar een ruitje, dan zal ik je beslaan en mocht je op een droogje staan, dan kom ik stromen uit jouw kraan!…

Een meisje wiegt en windt zich in de dans Bij 't kwelen van haar zusters dubbelfluit; Hun vreugd verwelkt niet, eeuwig bloeit hun krans, En door geen moeheid wordt die voet gestuit.…

heb de flonkering van licht in leven gezien nog niet alle facetten misschien speels is de setting danst in de nacht zijn reflectie in unieke pracht pas na vele jaren zoeken vond ik jouw dieprode glans in de verre lichtval van sterren jij vervolmaakt nu de krans zoals in de schepping beloofd hemel en aarde aan een levensboog…

Oh Broertje van mij Ook al ben je de oudste van ons vier Je bent een gevaar Voor jezelf en voor mij Je ontneemt mij mijn plezier Wees toch eens klaar Wordt toch eens vrij In plaats van schoppen naar iedereen Kijk toch je been Vol blauwe plekken Je vloer vol vlekken Je kranen die lekken Je naasten die verrekken Jouw kar nog te trekken…

zonder schroom of last van roos: met eigen bek kamt zij z'n pluimen van 's morgens zeven tot 's avonds laat vogelt zij uit hoe doodgewoon de kraan met pauwetrotse kroon keizerlijk voor de statie staat 'wat hij doet' zei ze sereen - de hekken als haar troon - voor het vallen van het zwart met al haar ziel of heel haar hart 'dat…

Een meisje wiegt en windt zich in de dans Bij 't kwelen van heur zusters dubbelfluit; Hun vreugd verwelkt niet, eeuwig bloeit hun krans, En door geen moeheid wordt die voet gestuit.…

met dank aan Léo Ferré een belegen porseleinen wasbak aan de straat gezet voorzien van nikkelen kranen waardoor geen water meer zal stromen...…

Na lange tijd begint dan weer de kraan Zachtjes te lopen En voor dat ik er erg in heb staat hij Weer heel ver open Een kopje vol, een emmer dan Een voetenbad vol woorden Met letterzeep en zinnenschuim Vormen zij weer akkoorden.…

onschuld ontmoedigt de spiegel onder de koude kraan wast de man de geliefde van zijn handen - tevergeefs - wanneer zijn hoofd thuis zal komen hij weet het niet in haar omgewoelde bed sudderen zijn hersenen na zijn gezicht stroef van ranke vingers hij pakt zijn scheermes en hakt ze af zijn dunne huid wijkt uiteen het geheim…

en dan kerstavond met ons pap mee naar de mis, de enige in het donker honderden kaarsjes en een donderende vrede thuis streek mama lakens glad, ze waren geborduurd met rode sterren, afgevuurd rond groene krans elk bordje gaf een kerststol elk gezichtje droeg de glans van duizend lichtjes en hield dat - de nacht uit - vol…

Ieder mens op deze aarde is van gelijke waarde de een die leeft in weelde de ander behoort tot de bedeelden Arm of rijk het is maar hoe je het bekijkt de een heeft geld en is welgesteld De andere heeft niet eens een huis een tent is hun thuis water komt niet uit een kraan maar uit een put vandaan Arm of rijk ieder mens is gelijk…

Ik ben die ik ben Een krans uit respect aan jouw voeten neergelegd, als ode aan een teloor gegegaan tijdperk; jou aan het denken te zetten. Jij kan mij krijgen zoals je mij hebben wil:groter en meer omvattend, in zekere zin briljant, ware het niet,dat ik in mijn hoofd ben beland.…

Een ufo aan mijn zolderraam zijn krans kleurt in neon blauw mijn dagen zwarte stralen omringen beep beep signalen bespringen mijn wangen, betasten mijn oren en maken mij tot was Mijn slaap willen ze wissen en alle beelden in mijn hoofd gedaantes uit het verleden en het reeds gekiemde zaad maar vooral mijn zondes en de afdruk van jouw…

De kraan open laten, opwarmen tot het ijs sponst en bodempje afvalwater kan niet weglopen. Je liep door me heen als door een vergiet en droogde jezelf uit over de jaren, nu vullen mijn mond en neusgaten zich met een zee van plastic, levenloos door verdronken zijn zoals nooit tevoren druppels, druppels onderdrukken een stormvloed.…