Alle inzendingen over lijnen

langzaam werden de gezichten grijs kleuren zachter in vervagen een enkele lijn geboren in het zijn bleef nog herinneringen dragen de horizon kon ik al raken in het zo tastbare dichtbij het licht ging uit zelfs de helderste dromen wilden niet meer komen met stok en hond ga ik op pad voor mijn andere zintuigen begint het echte…

zag mijn eerste ijsbloem groeien de onderkant hard transparant bloeiend in een teer kristallen bovenkant de ochtendzon gaf kleurig licht dat speelde door het filigrein van lijnen in het langzaamaan verdwijnen van het glas waar buiten nog berijpte webben witte druppels toonden in de kou smolt mijn ijsbloem tegen het opkomend blauw…

dat zoiets simpels -de geur van een bus de leren stoelen, grijs-groen chromen stangen, waaraan een lus, het stopknopje de hoedjes voorin die kletsten met de chauffeur het tsjjjj-geluid van de dubbele deur- je zo lang bij kan blijven…

goed gevoel dat blijft tot aan dromen vannacht vertelt je stem me aan de lijn vertrouwen is een vriend warm, trouw en veilig genesteld in mijn aura, die komt er niet meer uit ingebakken vervloeit ze met die van jou je weet en wist het al en toch steeds nieuw ik hou van jou…

ik heb je gekend als vallend blad dansend op wind stralend in licht van de zon kleur om en om je patroonde de grond met schering en inslag ik las rust in lijnen van luwte seizoenen voorbij maar in de top knopte je boom naar betere tijden wil melker 07/07/2010…

Vandaag ben je weer jarig Mag ik je bellen Is er een open lijn naar God Alleen weet ik geen nummer Blijft het stil Aan beide kanten Zit de hele zaak op slot Ik wens je een mooie dag Daar waar je nu bent In gedachten ben ik bij je Zie ik jou Daar stralend staan Op je feestje Met al je vrienden Speciaal voor jou gekomen Jij Gezond en…

helemaal niet de aardbeving van 5,7 op de schaal van Richter huiverend heeft doorstaan Kefallinia boeit door een opeenvolging van liefde voor hare schoonheid die in 't azuur groeit Glooiend landschap met verkenning bergen, dieren speurend naar minimaal standaard Beter natuurlijk meer voor alles dat zijn grenzen uiteraard houdt Lijnen…

tegen de snelle aanval via Afsluitdijk naar vesting Holland maar O-linie de eerste waarop Duitsland stoten zal het liep anders de O-lijn speelde geen rol kazematten zijn blijven staan allemaal bij de bruggen over het Tijdenskanaal dik beton dat tegen een stootje kan…

Tussen de lijnen heb ik jouw rozentuil gelezen zoals een knipoog tussen dag en dauw van de maan boven de bomen naar de ongeboren zon. Ze zijn verwant als tweeling die elkaar telkens nahollen in immer verlangen…

ik teken net het nieuwe jaar in prille lijnen weet dat lente zal verschijnen maar de takken zijn nog kaal somber is de lucht het licht is nog tekort om warme zon te schijnen maar waar ik stop knopt al een blad dat wacht op het winterse verdwijnen…

uitzondering van Ambrosius, de onsterfelijke, hij leeft verweesd in een dimensie die wij nog niet kennen waar gebouwen worden getekend in hemelse lichte lijnen met mooie gouden pennen waar potloden zijn gemaakt van brandend houtskool rechtstreeks uit de verdomde gloeiende hel…

als ik naar de horizon kijk en alras mijn ogen sluit dan zie ik een rode lijn ver voor de einder uit in stilte met beide ogen dicht komt mijn landschap tot bedaren en zijn uiterste polen gelijkgericht bij wijze van spreken, als het ware   hoor ik daar in de verte een stem? is het degene die ik altijd zocht?…

gras groen gewas staalblauwe lucht ijzeren lijnen kreunende kracht dreigende wielen stuurloos hart onbemand figuur furieuze fantasie landbouw leeft vader is dood driftige doener vloekte vaak op z’n Farmall-M twee wagens vol met bieten in kleverige klei leerde hij mij te vechten in het spoor door te gaan steigerend toegeven…

Er is weer eens sneeuw uit 'n loodgrijze lucht gevallen De weerman... heeft het dit maal goed voorspeld Hij blijkt de 'grote held' in 'n witte wereld Waar... straat en plein glad als spiegels zijn Bel: de ijs-of sneeuwlijn!…

plotseling draait de wind zo grillig als het herfstgetij wisselen de lijnen voor alles is een tijd; een tijd om verantwoording af leggen een tijd om lief te hebben; een tijd om te troosten en een tijd om getroost te worden in Gods werken levend waar alles met liefde en hoop begint vinkt bloeit danst en musiceert het boven de nijdige…

ik sloeg op rotsen herkende vormen in het ruwe steen ik zette je apart beeldhouwde je lijnen zocht aders naar je hart in het aandachtvol polijsten kwamen toch onverwacht jouw warme kleuren bovendrijven jij liet je in de kern raken ontdooide zacht in tijd, bevrijd kun je nu eindelijk mijn liefde smaken…

dieselrook was nog zwart zondagen leken allemaal op vijf uur ‘s middags nooit meer mag ik mee aan haar hand, met de bus naar niemendal…

in het luchtledige bungelen lijnen tussen wat we zien en voelen er gebeurt bijna niets in het spel van licht en lijnen is het alles we houden elkaar vast om de angst onder ogen te komen en de duisternis te omhelzen…

Verscheurde lijnen gebroken gedachten gegeven woorden gevoelens verkrachten Geroest op het vlies gesmeed vastgeklonken verankerd gebrand aan vurige vonken Verbroken lijnen getekende vlammen het oog overdonderd emoties verlammen…

Ik zag ze niet jouw scherpe lijnen alleen jouw vlieger naast de mijne ik was gelukkig jij leek me blij als kleine kinders waren wij ik zag mijn vlieger plots verdwijnen ik ging door de grond: doorsneden lijnen…

de lijnen van het leven waren snel gezet zij volgden vrijwel allemaal het algemeen concept zo hier en daar een klein defect in kleur of snel vervagen met zwier en veel plezier heb ik de krul genoten nu ben ik bang maak me klein uit angst voor het doodlopen van die lijn…

nu - met babygoed aan de lijn - was de fijne was nog nooit zo fijn…

engelengeduld wachten tot je een ons weegt moeiteloos lijnen…

nu, met babygoed aan de lijn, was de fijne was nog nooit zo fijn…

Mijn perspectief loopt tussen twee lijnen naar de horizon. Uitmondend in een stip. Zo klein geworden daar waar het eerst groot begon. Weliswaar is er perspectief. Twee vleugels tussen twee lijnen. Soms vliegt het weg heel naïef, dan van het grootte naar het kleine. Mijn perspectief houdt van het leven.…

het glas heeft in kristal van haar scherven verteld hoe sierlijk lijnen bogen licht braken in de zon toen evenwicht nog transparant de kleuren schitterde van kunst de val in het ongrijpbaar zijn gebroken tot de laatste lijn in tonen die op marmer nog probeerden als kristal te resoneren…

hier en daar een uitgevallen telefoon de lijn is dood leve de lijn de dood hier en ginds met stomheid geslagen tongen sprakeloos, als bij een mooie kus wij kiezen stilte tot elkaar, zodat er mild verdriet kan komen en verval van spel: pionnen in de doos.…

lijnen zigzaggen fluorescerend achter gesloten ogen…

Bloedrode beuken een kronkelige allee krijtwitte lijnen…

Aan de lijn blijven!…