Alle inzendingen over mistige avond

mag ik zacht met wolken wuiven de zon toejuichen en de wind bedanken voor de koude nacht heb op je gewacht nog mistig was je lach de wegen waren glad maar jij kende het pad ik wolkte wuiven zag de morgenstond voor buien buigen het eerste juichen van de rode zon…

Het is mistig in mijn hoofd, allerlei scenario spelen een rol we rekenen maar op het slechtste dan kan het alleen maar meevallen en zeg ik gloedvol: Over een uur of twee ACH HET VIEL ALLES MEE En zo vertrekken we met zijn twee Gaan jullie in gedachten met me mee?…

En de oude vijver lacht, mistig lachen.…

voor tactiek heb je geen tijd meer je woorden ruiken nu naar angstvalligheid de inkt verbleekt in een mistige poëzie het grimmige wat je had slaat over in kokhalzen je onstuimigheid zwijgt in alle talen of ben je soms een simulant aan de kantlijn…

toen uit mistig zicht het sluimerend rood verscheen trachtte ze tevergeefs deze vanzelfsprekendheid af te weren zoveel liever had ze zich blijvend verschanst daar waar zijn en eigen hartslag het verlangen samenbracht…

het begin het diffuse mistige begin is het mooist er is hoop opwinding en angst alles ja alles is mogelijk en dan het broze verloop van het feest het verteerde vuur dat als as de luwte buiten het blikveld vindt…

Het meisje Zong als een sijsje, wilde niet meer, deze amok! Ze vertrok, schreiend heel vroeg in die ochtend, dat verdomde spoor! Hadden we ’t maar geweten! Maar Waarom? Hadden we ’t maar geweten! Alles achterlaten Met niets zo jong naar de hemel, Waarom doe je zoiets? Meisje lief, lief lief meisje Je zong als een sijsje…

kan geen kant op Het gras staat te hoog Niet voor Collie Zij voelt zich hier thuis Voor mij is het een sprookje van Grimm, het bos is donker het maakt de hele nacht geluid en duwt tegen het huis aan dat niet zo mooi is als het lijkt met het luxe glas, de tierelantijnen en de luifel boven de deur Het is de hele dag hard werken 's Avonds…

op zo'n moment juist scherper ziet Terwijl ik mij vooroverboog rook ik de veldbloem en hoorde ik vogelgeluid tussen het riet Al is het later op de dag Dat de zon weer volop gaat schijnen Het beeld van deze mistige morgen Zal nooit meer uit mijn geheugen verdwijnen…

Is het in de mist mystiek van verleden onbewust `t heden waar wij liefdevol profeten weten klein groot man vrouw zonder vooroordelen mistig verleden onverschillig weggegeven.…

leven de toekomst is pas morgen nog vers zonder zorgen Geniet van elk moment want voor dat je het weet is het een herinnering die vervaagt De tijd vliegt dus leef vandaag Hoe moeilijk het ook is geef je verleden een plaats je kan niet leven in een mistige waas…

hier wil ik niet zijn in deze tijd van ijs waarin de dagen vriezen tot een mistig grijs hier wil ik niet zijn nu de zee met messen snijdt het strand ligt zwaar en hard alleen de meeuwen schreeuwen bitter in de kou hier wil ik niet zijn zo mijlenver van jou…

wat een dag een zaterdag in een mistige roes wat nou morgen dan is het zondag nog geen zorgen daarna wordt 't weer hard het geregelde leven maandag weer van start wat kan het me ook schelen deze dag was mij en er komen er velen.... nog veel meer bij!…

met altijd de twijfel van waarom toch weer opnieuw een gedicht geschreven ging ik letters zetten jongleren met woorden en balanceerde ik op de scheidslijn van mistige zinnen doch het is maar de vraag of gedichten schrijven voor het vergeetboek nog wel zinvol is…

zij verweeft de berijpte schaduwzijde van zilvertinten belicht haar wandportret door het raamwerk van herinneringen zij verweeft de mistig blauwe ring met verbleekt verlangen ook vannacht in teer weerzien zacht gesponnen stilte want zij verweeft misschien…

de nacht op zicht in mistig nevelland gevangen geef ik iets bloot zolang de voorraad strekt van nu af aan het onbeperkt verlangen eens verder weg te gaan als straks de trein vertrekt... ginds wordt de morgenstond al opgehangen…

zorgeloos zwerf je voorbij over het perfect gekleurde strand. ieder probleem sla je spontaan van je af. kijk dan toch ! een eerste traan baant zich een weg naar beneden. ga maar, ik blijf gevangen in de immense leegte die jij achterliet. dan verdwijnt een ijsvogel achter de brandende zon die zachtjes vaarwel schijnt te zeggen.…

Nacht rijst langzaam op tussen donkere duinen, een veldmuis knaagt luid.…

Van die avonden met huisdieren, met kinderen ook, aanvankelijk, in achtertuinen gezeten, wat keuvelend, wat aaiend, natuurlijk drinkend, en zuchtend, zo nu en dan, met die muggen, totdat men maar naar bed gaat zonder daartoe werkelijk besloten te hebben - van die avonden waarop men - vreemd voldaan - op wat voor wijze dan ook echt…

de avond valt het koele laken van je wezen dat me optilt en samen met de wind zachtjes wiegt op het ritme van de maan de wereld wordt zwart jij blauw je ogen doen me dromen laat je sterren voor me schijnen heel eventjes alleen voor mij…

de stilte van de avond rust geborgenheid veiligheid de stilte van de avond warmte bescherming samen de stilte van de avond lezen muziek alleen de stilte van de avond prettig totaal genieten…

Een lange weg vol kronkelpaden en Bedekt met bladeren waar de maan In verdween, baande zich Door deze diepe dalen, waarin zij dwaalde Totaal alleen. Zij had geen engel die haar bewaakte Zij vond slechts bescherming in het licht dat zwak scheen, en al vroeg wist zij dat niet veel later de wereld weer zijn zou zoals voorheen.…

Als ik denk aan die ene avond Bij het meer Constant volgden mijn ogen je Droevige blik En je haren bewogen toch Fris als een zomerwind Gelijk met je stappen Het was vreemd Ik voelde me leeg en Jij lachte naar die late wandelaar die het Koud had en naar huis wilde Langzaam stopte je aan de rand van het Meer en keek rond je Niemand, alleen…

Hemels staan op mijn hand gebogen; ik zing mijn lied - zon en maan draag 'k op mijn ogen, ik sluit ze niet. Zeën kome' aan mijn voeten breken: zij missen kracht; zwart maakt hij alle hemelstreken, mijn vriend de nacht. Dieren springen op tot mijn schouder, mijn hoofd blijft stil; ik word niet bleker - enkel ouder mijn trots, mijn wil…

Zorgeloos zwerf je voorbij over het perfect gekleurde strand. Ieder probleem sla je spontaan van je af. Kijk dan toch ! Een eerste traan baant zich een weg naar beneden. Ga maar, ik blijf gevangen in de immense leegte die jij achterliet. Dan verdwijnt een ijsvogel achter de brandende zon die zachtjes vaarwel schijnt te zeggen.…

in de schemering bewegen zij op zoek naar drinkbaar water er wordt gedag gezegd en tot later wie de dikste is en spaart voor de jaren van mager het gebeurt steels voordat het duister komt op zachte voetkussens aangetreden de schepsels van de nacht op jacht gaan tot de dag…

Gerucht van melk en ijzer in de stallen, van hooi en room de reuk tot in de keuken; een ritueel luidruchtig zonder spreken voltrekt zich als de avond is gevallen. De ruiten blinken door een waas van tranen waarin het huisgezin naar buiten zwevend het toegeschoven bord ontspannend ledigt. Gespoord slapen de paarden en de hanen.…

Ach, m'n ziel is louter klanken In dit uur van louter kleuren; Klanken, die omhoge ranken In een dolle tuin van geuren.…

Dan kijk ik naar boven en zucht, want met de avond komt ook mijn herinnering aan jou terug. Eerst was ik jouw beste vriend nu zijn de maan en de sterren dat. Maar toch… Als ik zo in de avond naar de hemel staar. Dan denk ik nog steeds aan jou. Ach was je er nog maar.…

Het was als elke avond met haar Dat ik het niet voelde Net als overdag met hen Observerend Sportend; werkelijk geen Centje pijn Het was als elke avond met haar Nadat het was gebeurd Net als overdag met hen Denigrerend Spottend; leven was niet Altíjd fijn 'k Verlang, als elke avond naar jou Naar toen jij hier nog was Net als overdag…