Alle inzendingen over ogen OR parelen OR rijmen

ze is in woorden niet te vangen laat staan in rijm ik laat r maar zo zijn…

wij keren terug in stilte naar het niets ontwaken is het lot dat ons bind de reis is prachtig mooi ik fiets verder weg tot je de waarheid vindt zolang alles draait om alles heen blijven de koren spreken in `t veld alles verdwijnt zelfs in `t veen houdt daar geen rekening met de tijd die blijft wel doorgaan tot ieders spijt in de ruimte…

een, twee hupsakee, wie doet er mee met het maken van een rijm nodig is: wat lijm aardig wat woorden een pet die je dan opzet en je voelt of je een blij of droef vers bedoelt een pen, potlood of p.c.…

't Is waar, 't is waar, de zin van 't leven rijmt nergens op, want is geen rijm, maar wie een fout begaat in 't rijm is waardig niet meer voort te leven. februari 1925…

Die Hanneke heeft prachtig laten blijken: Een versje schrijven is wat ieder kan, je houdt je strikt aan haar vier-stappen-plan en zie er staat al één kwatrijn te prijken. En vind je dat wat aan de schrale kant - je zou nog wel wat meer kunnen behappen - dan ga je rustig door met nog vier stappen; welaan spring maar eens lekker uit de band.…

Rijm lustig uit de losse hand en voel me als een delirant van alle dwang bevrijd. Maar heb ik dan zo’n versje klaar vergaat me steeds de pret: Het lijkt dan altijd, ja heus waar -al wijkt het af zo hier en daar- wel haast weer een sonnet.…

Een hersendokter toonde onlangs aan dat als je maar heel vaak gedichten schrijft -op onversneden rijm wel te verstaan- de geest, zelfs hoogbejaard, goed werken blijft. De versvorm schijnt er weinig toe te doen. Het werkt al bij het simpele kwatrijn, Ottava, Retourné of een Sermoen, dan wel een Ode, Balladette of Sixtijn.…

Helaas, ik kan alleen in vormvast rijmen functioneren en zal derhalve nooit met vrije verzen gloriëren.…

Er waren twee motten Één van hen dacht, die zotte complotten, ‘k wil niet worden bedot ‘t vloog hem zelfs naar de strot Hoe hun vriendschap toen vlotte? Want zij had van hem een verbod op ‘t andere nieuws Maar hij was niet van de botte En zij wou niet dat ‘t ging rotte Ze badderden, fladderden en zij dacht aan gaten in truien en sokken…

Een dichter die niet rijmen kan, Dat noem je toch geen dichter, man! Dat is gewoon een zwijmelaar, Die breit wat woorden aan elkaar. Als ‘k al die zinnen zo es zie, Vind ‘k dat beslist geen poëzie.…

Met sprankelende ogen in een woordloos sprekend gezicht, omringd door intense kleuren, kwam jij voorbij, openend wat was gedicht, waardoor de wereld ander aanzien kreeg, jij parels tot een ketting reeg De ketting was nog niet compleet toen kleuren ineens gingen vervagen door opkomende flarden mist Parels stuiterden om mij heen…

Wanneer ik mijn rijm niet vinden kan, voelt de dichter in mij zich eenzaam. Wanneer mensen elkaar begrijpen gaan, wordt er onverwacht op mijn deur geklopt. Hallo rijm! Wees welkom! Woorden vinden elkaar ineens spontaan, in gedachten die vanzelf gaan rijmen. Gedichten brengen mensen rijm, binnen een ongerijmd bestaan.…

Haar parelende torso golft aurorarood en mystisch bloeddoorlopen staan haar ogen op een godenloze hoogte gericht: de oosterse dans der dode.…

Bomen zijn de parels in de natuur met hun verscheidenheid in blad en vorm zo puur zij geven ons zuurstof om te leven en zijn de bakens langs onze wegen statig zij aan zij gaan ze als ogen volgend aan onze blik voorbij…

innemend als ‘t verstild verlangen me parelend naakt verder draagt verzuchtende ogen vertellen hoe zinnenprikkelend mooi ons dollen was wij samen dromend in Morpheus armen op verhaal komen…

als tranen vloeien over jouw wangen zie ik parels van verlangen langzaam in je ogen groeien behoedzaam zal ik ze polijsten laten glanzen in het licht als regenboogkleuren ze zullen je verzachtend sieren dan zal ik je bewieroken met bevrijdende geuren…

ik zag je staan nog groener dan je ogen je leest was slanker dan een den je lach zong parelend wie ik was ik nam je hand je hart werd me geschonken we werden dronken van elkaar in onze wereld zijn we nu een paar…

(Het is vast niet voor niets dat men spreekt van RIJK rijm...)…

ik kan hem niet inlossen en breek hem als een dunne tak zo eenvoudig is het dus maar zie de splinters zie het hout het leven dat er was de randen ogen zo ongelijk gewond en niet te lijmen gelijk het hart ooit vol van liefde maar het gevoel toch nooit heeft kunnen rijmen…

Hoe vertaal je al je parels tot het dienen van ons mens, zonder te vervallen in een grootsheid? Vanuit bescheidenheid de diepte van je bron. Ieder leven, iedere parel is zo kostbaar, dat je het benutten wilt. Deze parels draag je in je. Wetende dat ieder wezen zulke parels bezit.…

Tranen in je ouders ogen, zijn als parels in het licht. Wanneer die voor jou zijn vergoten, herken je dit aan hun gezicht. Plaats je dan tussen beiden, en zeg dat het je spijt. Misschien mag jij ze dan drogen, zodat het zonnetje weer schijnt…

Rijmen onder, rijmen naast elkaar. Grijze schitter. Dichter, schrijf het maar.…

Kim is logeren heel het huis is van mij mijn stilte mijn muziek ik kan springen wat ik wil heel het bed is van mij mijn huid mijn verlangen naar omgewoeld goed heel de spiegel is van mij mijn ogen mijn handen de parels glanzen in mijn hoven mijn vacht in mijn ogen mijn handen Kim is logeren Voor het eerst zie ik mijn moeder naakt…

(vraagje van kleinkind, 9 jaar, na school) - och, het mag geen naam hebben (ik) - en moeten gedichten dan niet rijmen? - nee hoor, gedichten die rijmen worden gemaakt met het hoofd, gedichten die niet rijmen worden gemaakt met het hart - bij jou rijmt het niet... dus je maakt ze met het hart?…

Mijn hart wordt vaak gebroken valt in splinters op marmeren grond graniet plaats ik voor mijn ogen om een beschermend schild te vormen. De zilte glinsterende parels dalend op mijn wangen rijg ik aan een gouden snoer draag ze troostend om mijn hals.…

De mozaieken van kleur die in je ogen mogen dwalen schitteren als parels wanneer je stappen zet in de woestijn zo groot. Mijn hart geeft bloesem aan een start van een nieuw eigen leven oprecht kan ik de spiegel aanvaarden en dankbaar zijn voor het leven.…

Het blijft een herinnering Als een stralende ster Ik zag nooit die afstand Zo dichtbij, toch zo ver Je ogen als parels Waar ik in wegsmelten kon Je hart als de oester Waarvan ik het gevecht niet won Geleefd in een illusie Dit is realiteit Liefde op afstand Ik wil je nooit kwijt.…

Blauwe ogen aanschouwen in verte het noorderlicht de pracht en kracht van het mystieke dwalend in dit verre landschap zweef ik op winterwind huilt mijn hart parels van ijs strijk ik door mijn lange haren en fluister heel zacht jouw naam…

Ooit probeerde ik in gedachten te rijmen. Een wirwar van woorden in mijn hoofd. Trachtte zinnen aan elkaar te lijmen. Ik raakte alleen maar verdoofd. Toen vonden mijn handen pen en papier. Het duurde echter nog wel even. Maar nu staat het toch echt hier, voor mijn ogen opgeschreven.…

gesloten als een oester deed zij niet van zich spreken wachtend op de visser smachtend naar een teken opdat haar hart, een parel, juist zou worden bezeten bang te worden beschadigd bang te worden vergeten (met dank aan “lizzy” voor haar “oester”)…