Alle inzendingen over ongewisheid OR gemoed

weten dat het bijna voorbij is een ander perspectief onvoltooid achterlaten dat leven een nieuwe einder eindigheid is afscheid nemen en verder gaan over de drempel van het onbekende waarover niemand iets weet blind binnengaan een éénrichtingsweg naar het ongewisse…

Hier glijd ik van de trap traag maar gestaag het ongewisse in Hier stuitert mijn besef van lijf zegt ho en boem is weer opnieuw beginnen Hier wacht ik hoog of laag op een naakte trede Dag roede dag loper hier glijd ik.…

je missen klinkt al ‘s morgens vroeg heb heel de dag nog om wat aan te kloten de weg was slecht wegwijzers waaiden in de wind en wezen ongewis geen bodem meer geen ontbijt met jus kom de dag wel door maar vraag niet hoe (vrij naar d. lohues)…

Gekooid binnen afgemeten contouren zie je ons zitten als in een wagon van de trein der traagheid hoe achter beslagen ramen de uren, de dagen vervagen hoe lang duurt de reis naar het eindstation of blijven we nog lang in de ban van het ongewisse?…

Voor één man is de toekomst ongewis: De Zeeuw, die grotelijks belazerd is.…

Waar zij zo zwierig zwaaide met heur hamer Nu is haar toekomst uiterst ongewis De grote vraag straks aan ons aller Ankie: O beste Ankie, jank je niet of jankie?…

als schilder van licht en donker nam hij dikwijls een kijkje in zijn gemoed…

oktober is de ommekeer van mijn gemoed en zoveel meer er drupt een traantje in mijn thee ik sta onthand en kijk gedwee naar dwarrelend blad het valt niet mee oktober is een harde noot en nauwelijks te kraken doch barstensvol melancholie dat neerdaalt op de daken oktober is de ommekeer van mijn gemoed en dat doet zeer…

ongewis van wat hij heeft uitgespookt vlammen lekken nu zijn kist uiteindelijk hebben wij hem opgestookt…

Een avontuur in het ongewisse. Die warmte brengt en tederheid geeft; zoveel we het nooit meer willen misse.…

nog even, dacht ik dan zal ik gaan niet dat aan mij de keus wordt gelaten ik ga niet staan in de wijsheid van het lot noch dat ik het ongewisse zal aanpraten nee, ik zie het verleden komen nog zonder om het duister te vragen ergens sluit het net dat moet haast wel ik voel de horizon al dagen…

Zodat wij mensen, immer, ja, onont- koombaar, blijven in het ongewis. Weten is meer dan kennis.…

Benader jou op kousenvoeten, kom jij mij maar tegemoet op witte vlakken brengt het ontmoetingspunt ons misschien wel beiden van de kook Ik geef je mijn woord je verblijft niet langer in het ongewisse ik doorbreek je nevel wel en kus het op je mond, zodra ik alles van je weet.…

Die sprak tot hem, na kort beraad: ik laat je niet in ’t ongewisse, zal het wel even uit gaan vissen.…

Rozenkrans Tederheid Gevallen ziel Ontmoetingen Wachten Langs de straat Mensen die spreken in de bus Wees paraat Bliksem Tussen mensen Regen die stroomt Even de stilte Dan gedroomd Dat alles goed is Dat het leven een reis is Met de bestemming ongewis…

Het is als het mooiste pianospel Waarin je gemoedelijkheid mag beleven Door kleuren gegeven Het voelt wonderwel Zachte kleuren geven In het gedachtegoed geweven Kelken in overvloed Het beïnvloed je gemoed Bloemen spelen kleuren Het verspreiden van geuren De rust die het geeft En het innerlijk zeeft Roel van Ekeris©…

de regenboog bij paarse regen nat doch kleurrijk als mijn gemoed kan zijn dikwijls ook zó grillig…

geluk meet je af aan de mate waarin jouw gemoed je rust gunt…

Dat “blijven” hè, dat blijft in ’t ongewisse. Wáár blijft hij dan ? Dat blijft voorlopig gissen. Maar ja, zo’n schrijver vindt het blijkbaar leuk. Zodat hij vlijtig aan het schrijven blijft en speedsonnetjes over blijven schrijft.…

iemand trekt met kalk een lijn op de muur rond jouw lijf jij bent getekend verdwijning in het donker zonder schaduw een lege koffer in je hand bevend stapt je rechterbeen in de stroming van de ongewisse tijd iemand herkent je aan verstrooide kalkresten door je dunne witte haar…

Het oog over het rietland en het ongewisse, te traag voor iets anders dan stof. Rimpeling van water in de donkere, mosgroene vonten van de avond. ----------------------- Uit: Tirade 362, 1996.…

Een woning hebben we gebouwd met gedachten als stenen met gevoelens als voegen Het bouwen is dag en nacht zwoegen houdt niet op er is geen halt,geen stop We bouwen voor elkaar een woning waarin lachen en wenen onze tuin groen omringen begin en einde ongewis.…

Diep in me hart hoop ik dat je hetzelfde voelt voor mij maar dat blijft ongewis.…

Ben van het zekere begin Naar het ongewisse einde Gekropen, en heb daarbij Voortdurend de grenzen opgezocht Die anderen vergeten waren Aan te geven; grenzen die Er beslist waren, Maar niet zichtbaar Voor hen die er tegen Aan moesten lopen - Begin het einde nu al Zichtbaar te naad'ren - Ben ongemerkt mijn Eigen grens voorbij…

hij zag hoe de tijd verstreek en langzaam stierf langs het binnensijpelend licht hij wist dat de tijd van alle tijden was en ongewis hij kende de vergeefsheid van het leven hij wist dat de westenwind sluw noch uitgekookt was hij kende hem als een razende bruut zo nu en dan ze waren niet in zijn wezen ingebouwd de argeloze woorden…

En als dan straks In het uur tussen hond en wolf De stad Haar aangezicht verbergt Weer dat je ne sais quoi gevoel Dat me verder drijft Doorheen het labyrint van tijd Tastend n het ongewisse Verlangend naar het licht Dat na de nacht Verzacht Als een pleister Op een slepende wonde.…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Terwijl ik gapend schrijf ligt op de milieuhoop het tapijt waarop wij rollebolden ’s nachts thuiskomend van de hazejacht toen ik het uit de kamer smeet werd het eventjes bloedheet en nu met pils achter de kiezen lijkt de kamer te bevriezen nooit gedacht dit te missen zo verdwijn jij in het ongewisse.…

Het oog over het rietland en het ongewisse, te traag voor iets anders dan stof. Rimpeling van water in de donkere, mosgroene vonten van de avond. ------------------------------ uit : Tirade 1996, nr. 1.…

afgeschoten in het ongewisse malen gedachten onafgebroken rond en worden maskers telkens verwisseld zo dreunen er talloze kreten door het diepste van de psyche waar alles in een waas verschijnt dan ontwaakt de ziel volledig lijkt elke stemming weer vredig totdat het gedonder opnieuw begint…