Alle inzendingen over onvoorstelbaar bestaan

er is nog ruimte in luchtlagen, in hemelgewelven in denkbeeldige rijen voor de kassa het grasveld van een zaterdagochtend een terloopse kus, in het stilstaan bij achteloos voorbijgaan voordat we zwijgen in lijnen van gelijke strekking…

de stenen van de straat liggen er deze nacht onbeduidend bij waarom loopt nu juist deze kat hier en niet die van de buurvrouw lantaarns schijnen vannacht fletser dan de schaduw van hun palen enkele parkeervakken bieden nog ruimte aan thuiskomen als het zou regenen zagen we een glinstering in spiegellak maar deze nacht lijkt besluiteloos…

achter jouw donkere glazen schijnt al even niet de zon, zo blijkt gevoelens nemen je steeds vaker te grazen het is dan de nieuwe maan die naar je kijkt en heftig roert in je bestaan van komen, blijven en gaan doch teneinde is er een kracht die niet voor de verweven werkelijkheid wijkt en ook niet echt verzacht sterven en geboorte…

Ik voel wanneer ik denk, dat ik gevoelloos ben. Ik denk wanneer ik voel, dat ik zonder gedachten ben. Ik besef dat ik illusie is. Dat ik ben. Ik ben dat. Ik lééf gebonden en vrij. Zonder te vragen waarom. Zonder te voelen hoe. Zonder te weten wat.…

traag vermaalden we spraak in onze mond die dag rook naar protobestaan in het voorportaal van verhalende kennis alles moest nog ontstaan als hoedanigheid er bestond geen herhaling daarmee was niets gezegd niets geschreven, niets overgegeven het bleek in afwijking van naderend grijs nog lang geen avond…

een man schuifelt wankel langzaam onzeker voetje voor voetje een man denkt na over de volgende stap verdriet kan niet vlug het heeft tijd nodig…

geleidelijk beginnen we aanwezig te zijn in stilgelegde bovenlandse beemden nog voordat stof is gaan liggen zelfs sprake is van beginnend besef weten we waarde van ijdele hoop welke kleur; groot of klein? loopt niets naar verwachting, blijft zin een regel uit voorgeschreven boek en schuilt rust in nutteloosheid uiteindelijk ontdaan…

De reddingsplannen vliegen om mijn oren en het bedrag is onvoorstelbaar groot nu sta ik ook al tijden heel diep in 't rood en op de beurs gingen mijn aandelen verloren dus beste Wouter kun je snel wat reserveren en ook mijn saldo even nationaliseren...?…

want zo groot Dat wist ik toen ik daar zo vloog En toen je me liet vallen: Ach ja... ..inderdaad onvoorstelbaar groot ...en daarna niet eens een ijsje…

Wat jij zelfs slapende, nog met me doet, het is onvoorstelbaar, en doet me zo goed. Mijn hand raakt je wang, ik streel je zacht, ik fluister vier woorden, in de donkere nacht... Ik hou van je....!…

Echter, zouden meningen onvoorstelbaar infaam als bommen de gemoederen inslaan Dan maar beter met een goed geweten, je neus in andermans zaken steken!…

wat zij voelden zal ik hopelijk nooit hoeven me niet eens kunnen voorstellen wat zij deden zo onmenselijk zo onvoorstelbaar en meedogenloos wat anderen niet zagen of wilden zien – de radeloze vragen gebrand in hun ogen over wat er staat te gebeuren en waarom met ons antwoorden werden niet gegeven vooral niet op het waarom twee minuten…

zonder doek slechts water en een breed penseel zo schilder ik een onvoorstelbaar winters tafereel met strakke streken breng ik water aan op een ijskoud raam zacht vriezen bloemen van kristal al naar het opengaan een transparant boeket als ode aan het jaargetij bloeiend op de ruit gezet…

kijken mij aan maar ik weet echt niet wat ik heb misdaan ze zeggen dat ik anders ben er is iets met mijn stem te hoog te laag heb alles geprobeerd toch gaat het verkeerd zij spelen met elkaar ik ben de bal die niemand vangt en langzaam wegrolt uit de kring als oerlelijk ding ik wil bij iemand horen altijd verloren zijn doet onvoorstelbaar…

een vroege zon boven het glooiend duin de zee zo onvoorstelbaar ruim een handdoek op het zand nog maagdelijk het strand wat kinderstemmen dwalen in grijsgroen geluid jouw hand die me raakt van twee weer samen maakt wil melker 03/08/2011 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

stil stille wind stil van binnen adem leven, voor even bezinnen storm stevig, onderhevig aan kracht tijd vervlogen, bewogen in de wacht in de stilte adem ik waarachtig stormachtig krachtig blaas ik uit raak ik kwijt zonder spijt een onvoorstelbare tijd…

De boodschap van 't machtigste strijdvaardige geloof zelfs je haters lief te hebben weldoen en bidden voor vijanden deze woorden waarmaken in het dagelijkse leven is onvoorstelbaar zwaar doch mogen zij voortdurend prijken op een fel rood krijgsvaandel dat gedurende heel het leven voor je uit blijft zweven.…

Rijdend op de fiets, zegt 't waarschijnlijk niets, maar in 't zitje achterop zat een allerliefste poppenkop. Een kleinkind om te zoenen, rode wangen van de wind teveel mooiheid om op te noemen zat daar dat mooie poppenkind. Waar zijn de kabouters nou, vroeg ze me opeens, ik stopte het ritje en zei kijk, kijk daar nou eens! Een rood…

Wat een onvoorstelbaar bericht, je hebt akute leukemie. Met recht een klap in je gezicht, hoe krijg je dit onder de knie? Men zegt dat je kracht naar kruis kunt dragen, maar is dit niet wat veel? 't Roept op tot zo onvoorstelbaar veel vragen, hoe wordt mijn lijf toch ooit weer heel?…

In alles waarmee je dichtbij komt ieder onvoorstelbaar woord waarmee je mij verwart verwarmt in dit node oord zal ik bij je blijven misschien overbodig zonder iets te zeggen adem ik gezegende stilte van jouw heldere ziel en loop ik naar de oevers van het meer waar herders slapen met een woordenboek als kussen voor de dood.…

Bij onoverkomelijke gebeurtenissen bij onvoorstelbare voorvallen Tijd heelt alle wonden bij oorlog bij verdriet bij van alles, tja wat bij eigenlijk niet Tijd heelt alle wonden Maar laat altijd een litteken achter.…

Ik sla jouw bladzijde om tussen de regels door zie ik jouw witte vel Jij wilt punten scoren in een slepend duel bladerend door mijn boek Transpirerend vol twijfel pak ik jouw bal niet aan een onvoorstelbare misser In de eindelijke finale besef je dat sommige wedstrijden niet te winnen zijn…

Wie zijn gelijk wil halen, stapt naar een rechter. Wie de waarheid zoekt, zoekt een wijzer op. Een wijzer wijst je de richting, waarin je wijsheid vinden kunt. Rechters spreken recht wat krom is. Wijzers zijn wel wijzer.…

Het is geen ramp dat ik mij aan het verleden vastklamp ik omarm de gedachten van toen ik verwarm me aan de schaduw van jouw zoen het is geen ramp dat ik onvoorstelbaar veel aan je denk ik ben nooit meer eenzaam door de schaduw van je lichaam jouw schaduw volgt mij in het vage licht van mijn lamp maar ook in het volle licht van de zon…

Zolang wij hopen en leven mijn lieve schattebout zal ik onwrikbaar trouw steeds mijn liefde geven. Nu steekt het bootje van wal, veel liefde bevat het al. Laat vreugde je doorstromen laat mij je hartje bewonen. Als een gladde waterspiegel, als blinkende morgendauw, met zorgen en ook geluk wil ik altijd leven samen met jou.…

lang al heb ik Je gekend, door en door Ben je me eigen geworden, Eensgezinde ziel die ons Voor eeuwig bindt - En toch ben je zo maar Bij me weggegleden, Zonder dat ik er erg in had, Zijn de trauma's van de oorlog Je te veel geworden - Later pas besefte ik dat de Verschrikkingen die we doormaakten Je geest hebben geknakt, Onvoorstelbare…

de dagen zijn nog niet voltooid, ze dralen van nieuws naar onvoorstelbaar nieuwe tijd een kind speelt weer op straat, een step, een bal, het lijkt een plaatje van weleer, zijn er nog knikkers?…

Het gemis, onvoorstelbaar, het leven druist door, zij wandelt stilletjes mee, onzichtbaar, duidelijk voelbaar. Een jaar alweer, alweer een jaar voorbij.…

daar ben jij onvoorstelbaar klein nog opgestaan uit leven het grote wonder dat groeide uit verlangen uit wat liefde geeft de wens tot vermenigvuldiging stralende oogjes boven een knuffelneusje een mondje dat lacht zij vormen een eigen gezicht met vertrouwde contouren die vertellen van de bron die jou het licht van leven geeft de handen…

Het heerlijke van de dood is De rust het onverstoorbare Het eeuwig nachtelijk duister Ervaren het ongekende in overvloed En zoal mocht er zijn een nieuw iets In die onvoorstelbare massa van het heelal Weet dan dat een ieder u benijdt op uw verscheiden Doch in een niet te meten tijd fragment zullen zij volgen Ga en effen het pad der vergetelheid…