Alle inzendingen over scheldkannonade OR herinneringen OR verontschuldiging

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

We glimlachten naar elkaar, verontschuldigend, geruststellend, klappertandend van doodsangst. ----------------------------- uit: 'Gods element', 1996.…

dat meer dan handen kunnen slaan de ochtend van de blauwe plekken zal wel zakken of ik laat ze wel knagen onder mijn lange jas die is nog wat zwarter dan het dreunen van je stem of de blinddoek die ik letterloos moet dragen om de kleurloze stenen te stapelen tussen het nachtbraken ik leg me wel terug neer op de grond en verontschuldig…

ik heb de spiegelbeelden vaak weg moeten dragen na eenmalig gebruik soms barstte het evenbeeld in luide snikken uit wat reflecteerde toonde het ver boven zijn stand geleefde lijf waarvan het gezwollen gezicht het visitekaartje was van grote ik waarheid heeft altijd pijn gedaan in verontschuldiging gingen velen weg omdat zij…

als watervrouw of als golfslaggodin schuim ik de kust af met schelpen als letters met roeiriemen trage eenvoud en al het water van de zee boetseer ik willende watertaal die danst als de golven op boten van luiheid die soms gevangen wordt als drijvende kurk in een vissersnet misschien zijn mijn woorden te licht voor zware geesten ik verontschuldig…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Herinneringen nemen nu de overhand. In mijn gedachten leef je verder. Je hebt een plaatsje in mijn hart. Dat plaatsje laat zich niet verdringen. Zorgt voor geluk, verdrijft mijn smart.…

heen en weer aan mijn raam voorbij voorover gebogen armen op de rug misschien morgen, mompelt hij met een oude hand en versmalt langzaam de stilte wanneer hij me te vroeg verontschuldigend aankijkt hij klimt weer verder daalt op en af breekt de wijzers van een vermoeide dag misschien morgen, mompelt hij en steekt de tijd terug…

Oprechtheid en leugen Omgedraaid - In Nederland leef je Altijd in de omgekeerde Waarheid - De omgekeerde wereld Is het waarin ik leef Daders worden uiteindelijk Altijd beschermd - Over hun slachtoffers Heeft niemand zich ontfermd En zo gaan pesters er in Ons land met de winst vandoor En pijnigt mij het ontbreken Van de verontschuldiging…

Al die oenen die kiezen voor Geert - verontschuldig me thans tot besluit - zijn verdomme hun vrijheid niet weerd!!! Zo. Dit moest er bij mij even uit.…

Het scherp gestoken zolderraam, als gat onovertroffen, en het dagelijks bewegen; men zal er maar tussen vermorzeld - verontschuldigingen als wormen door de dag, die daardoor vrucht zal dragen, zich zal slagen.…

Dat wat ik mij herinner blijkt een leugen, Wat op mijn netvlies staat is zelden waar, De - logische - conclusie valt mij zwaar, Vertrouwen kan ik niet op mijn geheugen. Wat na verloop van tijd gewoon gebeurt, Herinneringen worden vaak gekleurd.…

Voor zolang het mocht en kon bestaan Nu is er de pijn om iets wat zó mooi was maar niet méér zal zijn dan een zoete herinnering…

Stil valt de avond om mij heen. Het daglicht taant nog om te gaan. De huizen aan de overkant tekenen zich, zodat ze zwart in de schemeravond staan. Net zoals ik nog weifel om naar bed te gaan. Iets doet mij daar voor het venster staan. Een onbestemd verlangen... naar iets dat voorbij is gegaan. Het verlangen zo dichtbij, alsof ik het zou…

In wiens masker zal ik me vandaag verontschuldigen, om de zorgen van de nacht te verhullen, om de zorgen van de dag te verbergen?…

Het moment, elk moment, waarin ik met al mijn tuigen, aanwezig ben. Het moment, waarin ons verleden, reddeloos verdrinkt. Het moment, waarin onze verwachtingen, roemloos ten onder gaan. Oneindige momenten zijn het, de enige momenten die ik ken, waarin ik opklim, als een zon. Eens zal het moment verschijnen, waarin ik vol van aandacht…

Echter mijn hart gevuld met vrede, want in het leven heeft elke herinnering een rede.…

Ik ontdek mijn fouten, Jij somt er nog meer op, Ik verontschuldig me, Jouw hart zegt duidelijk stop. Ik vraag nog een kans, Jij geeft me geen illusie, Ik ben ten einde raad, Jij wil geen geruzie. Ik heb je steun nodig, En wil met je praten, Jij verontschuldigt je, Het kan jou niet baten.…

paars begint met onregelmatige tekens volgt bekende regels Bij liefhebben aarzelt het violet het cadmium schaamt zich rosse Vederlichte lippen op elkaar handen die onrustig, willen strelen tot alle pijn en ongerief de wereld uit, zich oplossen schuilen gaan in het donker In het blauw van de nacht maken sterren en maan hun opwachting verontschuldigen…

Weet je nog hoe hij toen even met zijn hoofd knikte, bijna ootmoedig, bijna verlegen, bijna verontschuldigend. We hadden verloren voor we het wisten. Abe.…

Als ik terug kijk op hoe het vroeger was, toen we alles nog moesten bereiken, we met zijn allen nog zaten in de 1e klas, als ik daar nu op terug durf te kijken, dan zie ik tot mijn grote spijt, dat ik nu niet meer durf te dromen, of te denken aan een mooie tijd, want die van vroeger zijn ook niet uitgekomen, ja dan zie ik hoe mijn verwachting…

Fraaie seringen Een herinnering aan jou Het zachtruikend lot…

straten Je was alleen en leek verlaten Je liep daar door de regenstromen en leek vanuit het niets te komen Ik zag je lopen door de straten Verder had niemand je in de gaten Het sneeuwde en je had het koud en opeens leek je heel oud Ik zag je lopen door de straten Langs de plekken waar wij eens zaten In de sneeuw en in de regen en kwam de herinnering…

De herinnering aan haar, die mij mocht baren en me ook heel plotseling verliet. Vele golven gaan door me heen. Ze doen mijn lijf trillen. Maar het maakt me niet meer zo alleen. Zelfs als ik dat zou willen.…

kun je ze nog herinneren die avonden aan de kust. en kun je me dan vertellen waarom dat vuur ooit is geblust.…

Begin van het einde, Nog niet dood maar herinnering. Het komt overeen met het ander, Het vers einde en een vers begin. Ga nu weer opnieuw het leven in. Ik hoop dat ik niet zal leven op enkel en alleen een herinnering.…

een lied zo zacht een herinnering lijkt op een lach ik zie een meisje alleen verlaten er zijn zoveel problemen maar dat ene mogen we niet vergeten niet vergeten die herinnering…

voor mij herinneringen met zoveel waarde ~*~Gerde~*~…

Herinneringen bijgeslepen in mijn hoofd werkplaats van de tijd…

Je lach die met goud op je gezicht was geschreven herinner ik me in flarden, vaag en altijd maar even Je naam daarentegen met mooie grote krullen geschreven is me tot op de dag van vandaag altijd bijgebleven…