Alle inzendingen over schop

mijn paadje heb je schoongeveegd en aangeharkt de sintels de distels stonden schandelijk hoog de dovenetels en het ruige gras dat jij met zoveel liefde en met blote handen wilde rooien door ging je met de paardebloemen met wortel en met tak geruimd het boerenwormkruid tussen alle tegels weggekuist de gulden roede op de schop genomen…

Naar de kelder met dat schip neem geen levenden aan boord strop ze allen aan een koord pin het wrakhout op een klip Gaar me bocht in duizend vaten streng de zwarte vlag in top haak ze averechts en schop elke scheepsmaat in het water Steek de zeilen stop het bollen schiet de naalden van de dekken patroon de schoener, kiel tot spriet…

Zelfs als het zover komt een schop onder m'n kont. Ook al loop ik te tieren of jullie dag te verstieren. Dan nog, blijven jullie me trouw. Zulke kinderen vind je niet gauw. Daarom dit schrijven. Ik hoop dat jullie zo blijven. Ook al hebben jullie het vaker gehoord, nogmaals een oprecht dankwoord.…

verloederde in onze maatschappij nooit enige liefde drank, drugs en geweld hadden het oordeel al geveld haar bestaan was hakkelend door het leven gaan hier een greep en daar een duw proberen te overleven collecte ging aan haar voorbij niet opgenomen in het systeem stierf zij reeds voor de dood het leven werd haar pas ontnomen door een schop…

Haar vulpen schrijft de blues waar verleden laag bij de grond ligt danst zij wild op jong groen gras en vertrapt meedogenloos nieuw leven ademloos kijk zij niet meer achterom geeft hartstochtelijk gisteren een schop en klein als zij is, schreeuwt aandacht om wie zij ooit was voor de vernedering die als een rode draad haar leven beheerste…

het gekke is dat we een dier zijn tegelijkertijd zijn we alle dieren in hoe we doen we liggen doodstil op de bodem en wachten of we vermoorden en verscheuren kinderen we fladderen even snel als de kolibrie bij een bloem we eten dode vissen gestrand door laag water we geven een schop tegen het kind dat door moet gaan dat…

Station Assen is al geruime tijd op de schop en van dat café van Herman's ouders is echt niets meer over dan nostalgie en oude foto's. Soms denk ik in de met graffiti vervuilde schuilhoeken van het oude station nog Herman te zien staan, die 'Saterday Night' zingt en die glimlacht bij mijn euro in zijn hoed.…

Een ferme schop bracht mij terug op aarde.…

Een óplawaai, een schop die vaak geen herrie maakt, een nudist is zónder kleren, dus meestal naakt. Een góede buur, één waar je meestal wel suiker lenen kunt, een lieve zus, waar je verdrietjes mee delen kunt. Een brommende eega waar je soms je inspiratie vandaan haalt of juist niet.…

alles gaat weer op de schop geen scheiding meer van lichaam ziel en geest beleving wordt dus het ultieme feest in delen ook met velen worden wij een de leefomgeving gaat ons allen aan wij zijn samen het bestaan koffie is een bruin beleven dineren culinair begeren de natuur dat zijn wij in bos en uitgestrekte hei de film transformeert…

Ze is de wedstrijd jaren geleden begonnen in haar liefdestenue stapte ze het veld op ze had nog nooit iets in haar leven gewonnen elke relatie had iets van een vrije schop Meerdere malen kreeg ze de bal aangespeeld als een onwennig meisje speelde ze hem snel af die ene keer had het echt niet veel gescheeld maar het was de familie die buitenspel…

paraat En wordt er naderhand, in school Nog lang over gepraat Maar de wond die in mij brandt Is van een dieper soort Smeulend tijdens speelkwartier Rond half elf aan de poort In eenzaamheid ontstoken In het hart, nabij die streek Maar niemand acht mijn lege blik, Niemand acht mij als ik smeek: Scheld me alsjeblieft eens uit Schop…

acteren immense vrijheid om te improviseren met de biechtstoel als mijn regiestek speciaal onthaal kreeg buurmeisje marjan met haar speelden we ‘vrouw uit de knel’ we deden in de hal dan saam het overspel mijn broer werd bedrogen als haar wettige man schlemielig maar hij zocht het meteen hogerop ik solliciteerde hij verkocht mij dan een schop…

De zon heeft heel even geschenen eigenlijk niet eens een heel jaar plots waren ze allebei verdwenen stonden niet meer voor je klaar Hun eigen rotwereld vrat hen op drank, drugs en allerlei rotzooi dus gaven ze jou een schop en dachten niet: wat is ze mooi Ouderschap is nu uitgesloten de rechter heeft terecht beslist ze hebben jou keihard…

langer soepel draven Mij met u aan een heldere beek te laven Elkaar te strelen en het zilt te zoeten Zacht hinnikend uw minnares te groeten Genietend wat aan poëzie te schaven Te gaan weer over niet geijkte paden Weg van de wegen die het gros verkiest Onder de blote sterrenhemel zwijgen Niet opgezadeld zijn met schop…

ik heb alle moed verzameld toch verloren met het spel gooi ik de stenen weg maar de tegenstander heeft mijn zetten geteld boos naar boven schreeuwen naar mezelf ik geef een schop tegen mijn bed tranen springen in mijn ogen ik kijk naar de spiegels en denk wees niet bang ik ga naar beneden hij is al lang weg ik geschrokken en gestopt…

betuttelende vingertje van de overheid alles moet in het gareel volgens nieuwe wetten datgene wat ik heb geleerd is volledig uit de tijd en het heeft geen zin om je er tegen te verzetten maar ik ben een rebel, ik wil er niet aan toegeven dat wat altijd zwart is geweest, kan niet wit worden hoezeer ze dit ideaal met regels ook na willen streven schop…

Uitgekristalliseerde gedachten vinden ruimte en gebakken stenen dromen in woorden papieren krachten verharden nadat ze zijn verdwenen de vergeten uitwerking een keten onder dikke lagen ijdel massa overstroomt de oevers van het weten zoekt meer dan wolken, het licht en manna ik schop tegen muren ik wil breken door blinde obstakels te bevrijden…

Ik hoor je stem, je lach; ‘k schop doelloos door ‘t gras. ‘t Is tijd, ik moet nu gaan; en ‘t leven ademt weer zoals het was. ©Prlwytskovsky.…

Schop wat bladeren opzij. Gedachteloos slenter ik voort. Zonder te zien, zonder gedachten. Alleen maar stilte om me heen. Ik kijk naar de kale takken. En denk niets, zie niets. Een vogel die niet meer zingt. Ik mis hem niet eens. Ik sta stil en kijk waar ik ben. Tijdloos sta ik daar te staren. In het niets, alleen maar stilte.…

jij blijft staan trots en recht en je zwijgt je moet weg spreekt de man - namens de wet jij hoeft niets uit te leggen je weet dat hij weet en hij schreeuwt met de wet in zijn ene en machtsvertoon in zijn andere hand vernielt hij je shelter en hij brult maar jij blijft stil trots en waardig zelfs als de man van de wet je een schop…

Het hele hofje op de schop genomen; wat bleef was grond, geen on-of-ander-kruid. Daarna is er een happertje verschenen, dat trok toen even welgemoed van leer en groef zo tussen zevenen en enen een giga vijver, ja wat ik je zweer. Al vind ik het van hele grote klasse, ’t heeft weinig weg van de Oostvaardersplassen.…

hijg, kreun, puf, steun schop maar slaap eet worstel groei maar niet te veel, te dik ik oei! hijg, kreun, puf, steun negen maanden en nog een beetje en nog een beetje nu mag het! weetje?…

Bevrijd je van boosheid Vind een manier om je woede kwijt te raken Schreeuw het desnoods van alle daken Sla tegen een kussen, schop tegen een bal Geef je zorgen aan het universum, het heelal Woede en boosheid maakt ziek Wat ook helpt is muziek Je kunt ook gaan sporten of rennen Wat dacht je van jezelf verwennen?…

op jacht in de bloed maannacht werd mijn leven wreed verkracht gesprongen in een open val werd mijn leven bovenal tot mensen prooi veracht gevochten als een held op het groene slagveld van ongelijke strijd heeft mij niet bevrijd een schop op mijn keel werd dit wezen teveel uitputting was nabij levens gingen voorbij strijd was hevig…

Ga nu maar, onzegbaar kind, ploeg akkers en lijd honger laat je bijten door de noorderwind maar schop de jakhals van je vege lijf. Ga nu en word verteerd, er is geen weg terug.…

* Vanaf haar terp beziet zij deels de Waal Zij denkt aan klokgelui en magazijnen Kaars, zandzak, schop, het hele arsenaal Dijk van een wijf, oervrouw, Eva van staal Geen vloed zal ooit haar moed laten verdwijnen *iemand afwijzen…

Kamp De Beetse gebouwd voor de werkverschaffing loodzwaar werk, bestraffing dat je werkloos was wildernis werd akkerland alles met de schop, de hand een meter diep omgespit je sliep twee rijen houten barakken naast een rechte zandweg in het kale land verder niets.…

Van achter de horizon langs een lineaal graaft de stad Groningen een kanaal alles met de schop spierkrachtig 1787 Zijn deze Twaalf Huisen Hier Gebouwd zegt de oude gevelsteen wel beschouwd nog een huis toegevoegd het veen afgegraven omgeploegd de veenkolonie was een feit vooruitgang en een nieuwe tijd Dertienhuizen groeit wordt Stadskanaal…

Toen overkwam mij plots een vreemde drang: ik gaf het beestje zó ’n harde schop dat het daardoor haast dubbel werd geplooid. Het arme diertje kermde luid en lang, ik schrok, en hoogst verbaasd merkte ik op: “Dat snap ik niet, dat doe ik anders nóóit !”…