Alle inzendingen over standbeeld OR dodenpop OR hartenklop

Standbeelden, stille getuigen van een verloren verleden; versteende gedachten, staand in het nu, het heden Feilloos weggevaagde geschiedenis, rondwarend in een oorverdovende stilte, zichzelf aanhorend bij gebrek aan aandacht.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

voor haar is hij nog steeds die heerlijke sterke man met zijn donkere krullenkop al verloor hij in de loop der jaren bijna al zijn haren al loopt hij nu wat stram haar ogen glanzen haar glimlach speelt haar hartenklop is nog even vurig nn gedachten danst ze hem nog steeds tegemoet Alles in de wind al gaat het nu wat trager hij wordt…

er was geen begin in het licht dat je geboorte krijste je verzoop in zeeën van herinnering nooit heb je de kust kunnen bereiken waarop jouw leven zich kon ijken het palmenstrand rotsen aan je rechterhand je standbeeldde een vorig leven…

in de nacht dwarrelt de vlinder vleugelslag in schaduw aan de wand omdat wakkerend kaarslicht vertelt van liefde en van dromen hij slaapt met zijn hoofd tegen haar hartenklop zij tekent met haar vinger oeverloze verlangens op het behang zilver glimlacht de maan, aan de sterrenhemel als de vlinder neerstrijkt op haar lippen in een zachte…

of zullen standbeelden ons blijvend doen herinneren: een beeld geven van ons denken van weleer * een in brons gegoten beeld van een koe, aangeboden door de fokkers van het Friese Rundvee.…

Als een wankel standbeeld, nog net niet omgevallen, sta je daar. Dronken en vloekend op iedereen. Maar niemand wil het horen, je bent en blijft alleen. Ooit was het anders, dat is te lang gelee. Met een gewist geheugen zwalk je nu naar de plee.…

Mijn uiterst slimme zwager uit Delfshaven heeft soms een ongekende scheppingsdrang Het standbeeld-verven kwam door hem in zwang Hij dacht dat Hein zich bezighield met slaven ‘In Zuid’, zegt hij, ‘is ook nog wat te doen. Daar staat waarachtig nog een beeld van Coen!’…

Een standbeeld voor de heren van Normaal. Ik snap het niet, ze pijnigen je oren. Ze zuipen bier, ze crossen met motoren. Ze blowen en ze maken veel kabaal. Mijn vrouw roept uit de keuken: ”Wat is høken?” Ik neem een slok en zeg: “Wat...wil je neuken?”…

de woorden gezonden over golven van zand verwaaien zeewaarts in stormen van nachtelijk geweld zinken zij weg de dageraad met wazige vingers schrijft zinnen van opgediepte letters uitgeademd in liefdevol gezang vleugeldragend de hartenklop grasduinend in gevoel raakt me verblijd overspoeld in euforie zwemmend in oceaan van geluk…

zij beeldhouwen achterdocht als een standbeeld zonder voetstuk zielig zoeken ze verklarende woorden ze liegen de richting voor door een oplossing aan te reiken en daardoor vallen de verraderlijke kegels om zogezegd zie ik het niet voel ik het niet maar ik weet dat ze vanbinnen beven…

En waar ik wacht als het standbeeld dat niet ontwaakt en van elke steen een voetstap zonder wensen maakt.…

Zoals eertijds de zeilen van een schip begonnen ze het standbeeld op te hijsen. Je hoorde om hem heen de meeuwen krijsen. Daar ging de zeventiende-eeuwse vip. En toen hij van z’n sokkel werd gelicht bleek Bestevâer een echte zwaargewicht.…

Ter opbeuring van mijn gekweld gemoed, komt er een standbeeld van die arme… Knut.…

dat echt eeuwig blijft staan, een standbeeld dat niet kan weigeren…

het beroemdste levend standbeeld siert niet de straten van New York of de wandelgangen in Parijs maar weet het publiek te behagen met zijn luchtpriemende snater tussen de warme kragen langs duinmeer en moeras in het land van wieken en water…

geduldig wachtend langs de kant houdt hij de oppervlakte nauwlettend in de gaten of hij ook zijn oren spitst vertelt deze lang-nek niet op hoge stelten staat hij stil gelijk ‘n standbeeld totdat hij zijn spiegelbeeld kust…

wolkenluchten bewegen interessante schaduwen toeristen beleven fotografie in de binnenstad intenser plaatsen ze zichzelf naast sokkels, standbeelden bronzen schrijvers op de bruggen in de ideale onbezorgde stad poepen duiven op mat brons…

En weer groef ik uw lichaam op, vervloekte ik uw zaligheid, zodat uw geest tot aan mijn tijd, van ademteug tot hartenklop mijn ziel tot aan krankzinnigheid zal drijven, of tot aan de strop, waar mijn bezeten duivelskop getormenteerd uw naam uitschreit.…

Blacka Rosa zo noemde hij haar toen hij haar ogen kuste haar tegen zich aan drukte vlak voor hij haar verliet Ze voelde zijn hartenklop liet hem een dappere glimlach zien niet de tranen die haar hart verschroeiden omdat ze het wist Er zou geen weerzien komen haar bevende lippen kusten hem in een fluister haar door tranen omfloerste…

Zou je mij willen bewaren in het licht van ontluikende ogen in herinneringen aan verstilde schoonheid van een verlate schemer als het avondrood overgaat in nachtelijk blauw en ik je mijn lang vergeten brieven ongelezen laat onder het bladerdak waar ik je mijn hartenklop ontvouw zullen we dan onze zielen verstrengeld laten opgaan…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Voor mensen met een kronkel in hun leven Niet zo dat ze een standbeeld af gaan zagen Maar wel een beter leerklimaat gaan vragen Of een olifant zijn zicht terug gaan geven Wie een rijmdaad van formaat verrichten mag Maakt deze dag weer tot gedichtendag…

we zijn opgeroepen om te komen kijken op alle wegen van oost tot west naar de restanten van het vergane aardse leven dat door ons zo vreselijk is verpest in afwijkingen en allerlei ziektes de confrontatie voor het laatste oordeel er zijn geen wegen terug want in de schepping was synchronisatie de hartenklop en zon…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

het krioelen tasten en voelen kost weer te veel energie heb mijn vleugels uitgestoken zweef in stilte land in rust naar de grens van het bestaan gezocht ver van iedereen vandaan het enige geluid dat komen mocht was mijn eigen hartenklop nog leef ik bruist mijn bloed de overzijde zien doet me goed ben op mijn eigen wereld…

Het standbeeld zal ik zijn van de wandelaar die ieder jaar -voor mij dus om de haverklap- een roos aan zijn voeten krijgt. Dan voorover neigend zie ik net wat rest van de steel vergaan.…

Al eerder zag ik jou daar staan Gelijk een standbeeld, zo stil met aan je hand een kind Je kijkt me aan, je zachte ogen zo vertrouwd en echt de glimlach om je mond Ik zwaai en roep “Papa!” Ik kan niet naar je toe maar even zijn we één en warm me aan je zijn voor ik mijn ogen open…

Van foto ’s weten we dat die nooit liegen, Maar Dennis Bergkamp, hangend in de lucht… Een standbeeld van die man in vogelvlucht…. Al twintig jaar doet Dennis niet aan vliegen. Voor hem is dat nog erger als de hel, Dus foto ’s liegen nooit, maar beelden wel.…

schreef ooit ene Jan Foudraine Van steen ben ik -bij mijn weten- ...........niet Ik ken blijdschap en verdriet hoeveel handjes en vingers strelen me niet een echt 'standbeeld' in 'n stadshart ben ik ook al niet Ooit heeft een kunstenaar mij uit hout ....gesneden Uit goed hout.... want lijk ik niet?…