Alle inzendingen over troost OR troosten

Troost sijpelt binnen Terwijl ik schuif met betekenis Gestold binnen de lijnen van inkt. Zakt de bibberkoorts Maar liever dan met een ijle woordenschat Flirt ik met jou.…

Niet meer dan een geest klopt aan, wordt opengedaan vlijt zich in het hart zacht als water uit de Dode Zee Spreekt met haar stem in haar gedachtengang licht het duister op stilt bijna alle pijn…

waar je veel om geeft Als speelgoed door een mankement Niet meer zo leuk is als tevoren Je kwartje ergens is verloren Kortom, als je verdrietig bent Dan komt de vogel met een lied Je hoort het, maar je ziet hem niet En als hij voor je heeft gezongen Dan vliegt hij weg met jouw verdriet Zolang er kinderen bestaan Is hij ze altijd komen troosten…

Het vuur brandt rood afgestorven aardappelloof rook slaat neer stinkend wegwaaiend over de velden In de rulle, zwarte aarde ver van het harde aangelopen pad zak jij weg en keert terug bij de eerste kinderschreeuw Naar het huis in de boomgaard de katten en de honden de bewegingen achter de gordijnen lucht die trilt van een stem…

Wij zijn meer Dan mens en dier En zonder woorden Troost jij mij.…

Liefje kom maar hier en laat me je lippen strelen probeer je pijn met mij te delen je façade van bordpapier is zo overduidelijk voor mij dus leg je masker eindelijk neer anders barst het nog een keer ik neem je angst er wel bij De waarheid maakt mij niet bang want ik ken je goed genoeg van sterrennacht tot schemervroeg en wordt het naargelang…

Toen ik je zag verdwijnen zag ik mezelf staan jij was het die naar me keek medelijden straalde uit je ogen kon je mij maar omarmen dan was ik niet zo alleen zat je maar voor me in plaats van in mijn hoofd mijn ik mijn eigen ik kon jij mij maar troosten…

Troost is een vader vertrokken naar hierna wiens stem woont in het hoofd van haar die steeds meer van hem in zichzelf vindt Zoals bij het branden van wierookstaafjes geurend naar waterlelies en boerenjasmijn op graven en het kleine altaar thuis Zijn stem die iedere onrust bezweert met zijn verhalen bagatelliseert houdt haar overeind bij…

Mijn Oma bezit de bank alleen, sinds mijn Opa er niet meer is hebben haar woorden minder weerklank Opa knikte vaak had niet zo de gave van het woord och Oma had het immers al verwoord hij wist al wat ze zeggen zou keek naar haar en legde soms zijn hand in een gebaar dat zei 'ik ben zo blij met jou' nu praat Oma tegen…

ik schrap de ogentroost en plant een kijkerskus op je gesloten leden pluk de parels uit je wimpers in ruil voor het ontluikende blauw dat nu ongezouten kan schitteren je oesterblik wordt een open vizier en waar ik stop zei ga ik door tot de halve maan zich heeft gewend…

achter de woorden kan ik huilen zoeken tranen een gezicht achter de tranen kan ik schuilen vinden woorden een gedicht zonder zakdoek wil ik huilen wordt misschien de schrille schreeuw gehoord worden tranen voor ze stromen niet in stil verdriet gesmoord…

Laat mij maar met rust (maar niet te lang) Troost mij maar niet (ik ben zo bang) Kijk, ik ben sterk (voel mij zo zwak) Ik kan het zelf (maar hulp ontbrak) Ik houd mij goed (al barst mijn hart) Laat mij begaan (ik zit vol smart) Waar blijft mijn hulp, het duurt te lang. Ik vraag erom want ik ben bang.…

ik dwaal in een ongerede gevoel immer zoekend naar geriefelijke troost, is het gewoon mijn leven dat ik bedoel gewaarworden van hoe ik door het naakte bestaan word geloodst of daar mijn ademend hopen op stoel en liefde in een flits wordt nagebootst in verwijlende dromen bij dagend licht ach lieve, laat mij de glans zien in je twinkelende…

ik hou het niet meer bij elkaar in de onrust van leven valt mijn geest in snippers uitéén stapels herinneringen troosten mij alle bekleding is bijna weggehaald niets is meer te weerleggen alles vormlozer en breekbaarder dan glas…

We zijn weer eentje verder en het hoopje is vergroot misschien niet wijzer maar een beetje ouder en de wereld troost je draait nog altijd voort…

En laat hij dan ook ongevraagd, Hij die alles ziet, Troosten… ik kan het niet.…

Kon ik jouw leven vatten in een gedicht om de tranen te doven van jouw gezicht dan pas zou ik goed dichter zijn. Als ik bij jou kon wezen en jouw gedachten verlichten jou tot vreugde deed lezen zou ik graag dichter zijn. Maar de woorden ontbreken jou het mooie te tonen dat ook leven heet dus ik bied slechts twee handen leeg…

ik traande de wereld tot stilstand voeten kleefden aan zand en mieren toen ik de waas zag van gras in groen gespreid door wimpers henen langs randen van ogende bossen en ik gedachten moest vangen in volgorde van ruimte en gevoel de benen stramden terwijl ribben deden schudden en de buik jaagde achter diepten leegblazend tot…

samen een bakje koffie drinken op een gezellig terras in Scheveningen toen er tranen in je ogen welden werd het een bakkie troost…

als mijn gevoel slechts wordt opgewekt door glinsteringen met mate gedoceerd als voor gedwongen kloosterlingen kan enkel bescheiden aan God worden gerefereerd het is als leven in de onbekende tijd van even immers verwachtingen zijn als de dood ja zeker, in overleven raakt men bedreven en kijkt uit naar de kruimels van het dagelijks…

vertel me maar hoe zeer het doet hoe bang je bent en hoe je denkt dat alles nooit meer goed zal komen kom maar dichtbij me ik pak je vast en hou je stevig bij me zodat je niet meer vallen kunt heel even op me leunen huil nu maar uit ik blijf vanavond bij je ga zomaar niet weer weg zolang je wilt ben ik nog hier tot je jezelf weer…

kom, dan neem ik je in mijn armen zing een wiegelied, zacht als vlas over dotterblommen en margrietjes die de zon aanbaden en hoe zomerwind golven blies in het hoge gras kom, dan neem ik je in mijn armen en lees het verhaal van een donderkopje die zich verschool tussen het riet bang voor de glasharde vissenogen tot ze weifelend het water…

laat me je troosten fluistert de wind zachtjes geloof me, ik kan een regenboog aan tranen dragen…

Ik zal je troosten naar je luisteren samen met jou zal ik ook huilen.…

mijn woorden passen niet ik zie het aan je verre blik ze werken als een lappendeken op kleine treurnis of een groot gemis maar nemen niet de koude weg van slecht bericht want troost is anders niet dan niet verlaten niet meer dan voelen van de hand die in de nacht als een vertrouwde stem de grootste angsten kan verdrijven…

Maar het kan troost geven, de gedachte, dat toch iets overeind blijft, het onverwachte, dat zelfs is gegroeid, autonoom, naar het licht van de zon, dat bloeit ondanks duisternis of zwaar weer. Iets dat beklijft, tot vreugde vermag, onmiskenbaar, aan het einde van de dag.…

De dag toen jij mij inspireerde tikten mijn vingers de woorden uit jouw hart Die bewuste dag vertrouwde mijn verstand, geen wikken of wegen Hemelse Kastijding. Met thermometer hoog in het kwik, duurde de dag een etmaal lang De dans echter, die gaf aanleiding voor een periode die echt zeer verwart Als zand in je handen verglijdt…

Was je helemaal Uit het zicht Verloren - wist Niet eens meer Dat je bestond, Niets meer dat Nog op jouw Aanwezigheid, Je bestaan, duiden Kon tot ik hier Vandaag een Kruisje vind In de berm naast Mijn fietspad, Waar een moeder Zit te huilen om Haar verloren kind, En een wildvreemde Afstapt, en zijn Arm legt om haar…

deze muziek, onze muziek, de klanken Die door Schubert geschreven zijn En door ons tot leven komen Biedt ons allen een soort van troost, Het klinkt als een chliché, maar het Is een ontdekking, het is de waarheid…

Midden in het leven wenkt de dood. De dood wenkt bij het leven! Niemand wil natuurlijk dood. Een nieuwe dood staat niemand naar het leven.…