Alle inzendingen over verlangen OR nostalgie

ik ben niet vergeten hoe je de wereld verkende in uren en uren op je kinderfiets de steile helling en het enge bos waaraan voorbij, de wereld vredig werd en haast volmaakt, met de wind in het gezicht en de geur van het land losgewoeld door de trekpaarden dat ik in jouw armen niet eenzaam ben…

van Eemnes binnen tot Eemnes buiten liggen nog steeds in zondagse rust langs de dijk weilanden vierkante eilanden monotone schoonheid tot de einder herhaald polderwegen vallen samen op een punt en ik die niet wist dat je er verder kunt boerderijen wachten in slagorde erven geharkt, rustdagklaar…

Langzaam daalt de schemerige avond over een verlaten heuvelweg Mistflarden hangen als rookpluimen boven de velden en buigen zich over een heg Als onder een wollen deken wordt de wereld om me heen zachtjes ingestopt Het is een andere wereld die zich geruisloos aan mijn oog ontpopt In de verte klinkt gedempt het loeien van een koe ergens in een…

teveel verdriet hangend in de lucht altijd gemengd met resten tederheid als onvervuld verlangen naar meer dan matheid als onverwerkte blokkades afgeremd door onzekerheid in een ver verleden lonkt nog immer ongecompliceerdheid als fluisterdun ideaal…

een groot rood blad vliegt op van de binnenplaats zou ze wel thuis zijn…

het eeuwig groene tuinpad van mijn vader blijft unforgettable…

~ de paardenbloemvlek op mijn zondagse jurkje rook naar sunlight zeep ~…

In mijn hoofd is alles groen of ik nu naar buiten kijk of mijn ogen sluit Ik zag ergens een berichtje van je staan, gisteren Je bent er dus weer Het deed me wel iets, ja Een vleugje nostalgie kwam er over me, dat wel Nee, geen rillingen meer, maar toch Of het je goed gaat met je en zo en dat ik niks wist te zeggen Zo’n soort…

Betonnen ding wat nooit bewoog nooit ging je omhoog een brugwachter zag je daar niet staan je kon gewoon er onderdoorvaren of overheen gaan iedereen sprak er af prille liefdesparen ook relaties waarvan men sprak in zoveel roddeltalen achterklap en staren stelen van een kus even vlug dat betonnen ding wat nooit bewoog altijd was…

'Hier nog een takje, daar nog wat mos', alsof een sprookjeswereld zich ontvouwde. Mijn ogen lieten geen enkele beweging los als onze pa het kerststalletje opbouwde. 'Zetten jullie de schaapjes neer hier en daar'? Daar hadden mijn zussen en ik op gewacht, in de kerstboom hing hij nog wat engelhaar en ons make neuriede zacht Stille nacht. Geen…

Op een keer stond ik met mijn fiets voor het voetveer van Woudrichem nu schaterlach ik steeds meer bij de oversteek terwijl ik afrem het kost geen kapitalen maar die eerste keer zag ik op een houten bordje op de pont wat er opstond "heen motte betaole en weer weer"…

Oud leer, de geur van was massief en zwaar eiken met ebben ingelegd verduisterende, damasten gordijnen Victoriaanse boekenkast spiegel met facetglas, gouden lijst zweem van rook een stenen pijp een koperen gegraveerde snuifdoos oude inkt, een zilver hartje als boekenlegger koperen bureaulamp op zware voet…

een oude vrouw kwam naar me toe ze zei weet je nog hoe het is je jong voelen de wijn onbezonnen ik haalde het meisje van haar af dat net weer zeventien werd gaf haar door aan een jongen met jouw ogen wiens vingers speelden met mijn haren hij vertelde dat hij dood was en vroeg is het normaal ik lachte deze dagen houd ze vast het zijn…

Van mijn stoel tot de wastafel is maar een klein stukje om naar mijn bed te lopen moet ik verder gaan Mijn Vader zou 1 april honderd en vijf zijn geworden we zeiden vroeger vaak: “je bent niet jarig Vader, het is immers maar een grap!” We aten thuis altijd aardappelen uit diepe borden Ik verveel me en in gedachten zie…

Het is al weer een hele tijd geleden dat alles nog zo ging zoals het moest. Kamillethee en dropjes voor de hoest, met Tijgerbalsem werd de jicht bestreden. Traditie was in ieder vastgeroest. De kerk zat vol, er werd verwoed gebeden voor ‘t zielenheil van hen die overleden. Elk voorjaar werd de kachel weer gepoetst. De mensheid leeft nu stukken…

Ik ben de blauwbilgorgel, Mijn vader was een porgel, Mijn moeder was een porulan, Daar komen vreemde kind'ren van. Raban! Raban! Raban! Ik ben een blauwbilgorgel Ik lust alleen maar korgel, Behalve als de nachtuil krijst, Dan eet ik riep en rimmelrijst. Rabijst! Rabijst! Rabijst! Ik ben een blauwbilgorgel, Als ik niet wok of worgel,…

De vlizotrap naar onderen gelaten De zolder stap voor stap toen opgegaan Je wilt niet weten wat ik daar zag staan In verre hoeken en verloren gaten Versleten schoenen in diverse maten Ze kwamen uit vergeten tijd vandaan De vlizotrap naar onderen gelaten Je wilt niet weten wat ik toen zag staan Een monty coat waaraan de motten vraten Wat…

Soms wil ik omdraaien denk ik weemoedig aan omdraaien het roer om of een bladzijde terug halverwege in een onbestendig boek terug is bekend Gewoon mijn bed weer in de nacht door terug kruipen tot de avond ervoor een besneeuwde zondag inglijden Of juist een dinsdag over zonnestralen…

een oude Friese Schouw is zíj zoveel meer dan geurend hout penseelstreken op wit papier zij weet van harde winters en van de jonge mei zij is een oude boot en zóveel meer dan alle Friese meren de tijd ligt stil In haar verweerde schoot . aquarel Friese Schouw ; van Jan van der Steen…

ze staat op twee benen, Zwart geboende laarsjes Alles klinkt schoon waar zij staat. Het café verkruimeld het schelle licht der zon Geen blijven of gaan van maan Stam staan in kroeg Twijfel zaaien tussen benen De krijger, heraut, Aan hem ode-…

Zo zaten ze daar aan de keukentafel, en keken naar wat achter hen lag, de kopjes koffie die nooit werden geteld, de poezen die ze begroeven in de tuin oud en amechtig of nog tergend jong. En dan hun dochters waarin ze zich spiegelden wat zagen ze toch in hun mooie ogen het voorlezen op bed, de armen en benen verstrengeld in een tedere worsteling…

ik verlang naar de tijd toen geld anders voelde het was meer waardevol ik leefde op water en brood maar ik word nostalgisch als ik terugdenk aan die zeldzame dagen van gebraden kip en rode wijn ik voel een diep geluk als ik een keer in de zoveel tijd kon eten en drinken zoals iedereen niets smaakte lekkerder het leven was goed…

dromen met muziek kaarslicht deint en dooft in traag verbranden, de klank van een weerbarstig lied handen zoeken naar elkaar ogen laten blikken kruisen zacht gebaar en tederheid sluiten misverstanden buiten vlammen spelen vuur dansen vloeiend in de hitte na het lichten van gezichten valt hun schaduw op de muur de laatste druppels…

De aarde is helder wit, De nostalgie van de sneeuw zit, Overal verwerkt in de natuur, Ook gebouwen alles is eronder bedolven. Maar op den duur, Smelt al dat vlekkeloze weg, De zuiverheid is dan wat een pech, Verdwenen, om ooit weer terug te komen.…

Als ik dat afgeleefde viertal zie en dan die zaal vol ouderen van dagen zit ik me steeds vertwijfeld af te vragen wat moéten wij toch met die nostalgie… Dezelfde sound uit zelfde microfoons; alleen de naam is nieuw: Rollator Stones.…

De Nostalgieweek is weer aangevangen Er wordt dag in dag uit steeds teruggeblikt Wat eerder nog teneer slaat dan verkwikt Want ach, wat wint een mens met terugverlangen? Het zij zo dat die week nu is begonnen Er werd een week lang toch al niks gewonnen…

wat zouden we graag weer even mopperen over het weer elkaar omver lopen in drukte irritaties over flauwekul en meer wat zullen we straks vriendelijk in weer en wind belangstellend groeten begripvol en eensgezind toch?…

Nu ik ze buiten mijn bereik weet, mijn vosje rood als de schuchtere ochtendschemering, lees ik de oude Russen en trek ik me terug knus in mijn compartiment van oud verdriet en verse wonden, oh zie me toch verlangen....…

het is nog niet voorbij de groene wei met madelievenkransen het hoge gras waartussen wilde bloemen zich verschuilen voor het huilen van de wind daar bloeit fantasie in kleur maar het is nog niet de nostalgie van al gebeurd in een doorlopend spektakel showt dit mirakel zijn scheppingskracht in onverwacht hemelse pracht…

Maar ook en speciaal ‘Let It Be Me’, Ik zwelg in weemoed en in nostalgie.…