Alle inzendingen over waan

in mijn linkeroor Ik kijk naar links waar jouw schaduw valt In mijn waan Zie ik een korenveld vol gemurmel Scheuren in de aardkorst Een veld waar de storm een woeste hoer is Een matte sluier spreidt zich over de voren Ik slik De traan brandt in de klier In mijn waan Hoor ik kwade mollen delven Hoor ik een wiegelied voor uitgebluste…

Nog altijd tovert zijn beeld een traan het ontbroken afscheid drijft mij in een waan van heldere beelden die wij samen deelden Het heengaan zonder een vaarwel leidt mij voortaan door een aardse hel in een flits zijn licht gedoofd mijn geluk voorgoed geroofd Wanneer komt weer die dag dat uit volle borst ik zingen mag: ‘Weg is nu de…

Laatst was ik nog een keer in Scheveningen, Verzonken in mijn jeugdherinneringen, Totdat ik dacht: dit hierzijn is een waan; Begin en eind zijn eendre wisselingen Die geen spoor achterlaten... Ze bestaan Alleen in de verbeelding en vergaan.…

Zijn ogen spieden waakzaam rond in holle, grauwe kassen sliertige haren, verwarde baard geen weken zich gewassen Nergens rust noch veiligheid hij weet: ze spannen samen hoe hij zich noemt, dat maakt niet uit ze kennen al zijn namen Steeds weer verschijnt een ander gezicht hij kent hun syndicaten vernietiging van heel zijn brein is 't…

Eenzaamheids achterdocht, gevoed door waan, Kweekt groter kwaad dan roekeloos vergeten Van wetten, waardoor veiligen zich weten Behoed tegen een snel en stout vergaan. Wie zonder schaamte geile lust belijden, Maken zich schuldig, maar zij weten toch De grootste zondigheid van 't kwaad te mijden.…

Ik walg nu van die dagen vol van zon, Van die zon zelf, die niet wil ondergaan; Wanneer het nacht was zou ik naast hem staan En zeggen: Vriend, 't was waar, eerst nu begon Mij 't leven, àl wat ik eertijds verzon Was logen, wat ik zei van zon was waan, En van genot en liefde, - maar, welaan, Vergeef mij dat ik zó dwaas dwalen kon.…

zijn niet van mij maar passeren zonder ooit terug te keren verdwijnen uit zicht in het gaan en toch komt altijd de volgende eraan hun lichtbron heb ik nooit kunnen traceren in een frequent proberen vorm en lengte verschillen soms wenken zij alsof ze iets van mij willen dan versnel ik mijn stap met hen op de hielen loopt mijn waan…

Wie zich hovaardig op zijn schat toont, wordt belacht; Wie ’t op geleerdheid doet, verdient ons mededogen; Wie op zijn rag of staat zich trots toont, wordt veracht; Wie ’t op zijn kunst doet, is bespottelijk in elks ogen; Maar, geestelijke hovaardij Is de onverdraaglijkste en streeft alle waan voorbij.…

gevangen in een cel van wanen verliest de rede zijn gezicht. wat feit is wordt dan fictie wanneer het brein zijn grip verliest belaagd door dwalende gedachten verbleekt het streven bij zijn daad want dat waar je voor leefde bleek eens te meer de strijd niet waard.…

De balans wankelt als het gedachtegoed verder reikt dan de kim en gecastreerde utopieën vloeibaar de wegen bevuilen waar het leven tot uiting komt * Gekend als een waarheid zijn de emoties zalig makend en is het vertoeven erin zo zacht als het vaginale vlees De lippen strak en gebalsemd met slijk is het ongenaakbare in de stem de troef…

Duisternis verschijnt op mijn aarde door kieren sluipen streepjes avondstond, woorden die zich in de minne schaarde ging in vlucht van mond tot mond, voorbij te glijden als witte zwanen, ademloos verbeeldt in menig ziel, dor en doof, verstijven we in onze wanen in de onleesbaarheid van ons profiel, zijn de blinden zieners of ben ik een blinde…

Alleen ging hij op pad, floot zich door het duister, omdat iets in hem ontstoken was, nog lichter dan het uitgedoofde avondlicht, langs wanen, als snoevers in stijf ornaat, in rusteloos beraad, op een straatlengte van elkaar.…

Ik denk dat ik van je hou… langzaam verandert elk figuur in jouw lachend aangezicht als ik zit te lezen, kook of gewoon niets doe, dwaal ik af, verdwijnt het beeld en wordt een onrealistisch iets. Ogen, mond en neus… en als ik me dan in een paar uitgestrekte armen wil leggen, veranderen al die beelden weer in een pagina, een lepel of een…

hij tekent vogels, knipt ze uit ziet ze vliegen over het hek van de dam en laat ze landen aan het stalraam waar alweer een zomer nadert hij ziet zichzelf, een broekie nog met bibberbenen, hij hoort het vegen van de wilg, onophoudelijk getik van regen op het golfplaten dak klompen op de stenen komen dichterbij hij was niet gek, het waren…

hij pakt zijn jas en naait een binnenzak, ja, hij is handig met naald en draad de kleur is verkeerd, het had bruin moeten zijn karmozijnrood is voor priesters en hoerenhuizen regen, alweer die regen het getik maakt hem gek hij denkt aan Romana zij hield van hem, hij zoekt een foto hoort weer haar stem mañana mañana waarom verdomme gingen…

De midzomermiddag bracht een gouden zweem van waan, ontastbaar, een enkele wankele gelukkige dagdroom, die als eendagsvlieg, stervend bij schemer is vergaan. Hoopvol wachtend op het herleven van dit roze wonder, elk ochtendgloren brengt opnieuw een schitterende belofte, helaas gelijk de avondzon gaat ook die telkens weer ten onder.…

aanvankelijk onbestemd verspreidt zich als een virus opgelucht wordt opgelost in bezorgdheid vol met weifel de ruimte die de vrijheid meebrengt om te proeven van onzekerheid wordt beperkt door opgelegde grenzen waarin het ideaal verdrinkt in te veel perfectie nagejaagd tot in absurd in de schemer gloort nog grijs waarin afdrukken van waan…

Tussen waken en slapen in waant hij zich in een wereld van gebroken glas.…

Soms waan ik, dat mijn leven hoger gaat Dan ’t vlak bestaan van wie er rond mij zijn, En dat ik sta in voller, schoner schijn Van levenslicht dan wie er naast mij staat. Soms waan ik, dat ik groter levensdaad Volvoeren zal, en dat langs hoger lijn Mijn leven loopt, dat met véél rijker maat Ik ’t leven meet dan andrer maten zijn.…

Elk’ and’re hemel is een waan. Alleen het luchtgewelf, de diepten, waar de sterren staan, bloeit heerlijk in mijzelf.…

onder een korst van aangepastheid wemelen de wanen ongehoorde stemmen geven tegenstrijdige bevelen in een onderhuidse hel van onbenoemde angsten heerst de zwarte chaos uit de krater van de hersenpan erupteert de gloeiend hete woordenbrij gestolde hersenspinsels: het gedicht…

waar zijn de parolen waar ik niet bij kan komen door een stremming liggen zij verscholen achter een ontastbare muur die zorgt voor struikeling of moet ik zoeken binnen een duistere stagnatie van een luchtkasteel? achter iets vaags waar zo’n gebied sprankelt en van alles toezegt ik bereik geen beloofd land komt het misschien omdat…

de herfst gaat op aan vallend blad 't seizoen vergrijst in koude nevel het geeft de dichter iets van wrevel te weten hoe de tijd verstrijkt maar ach de kleuren inspireren en geven zin aan het bestaan dus rest het leven met de waan... het zal ooit weer ten goede keren…

even in mijzelf verzonken denk ik zomaar nergens aan door het landschap van mijn dromen reis ik wars van elke waan doch in mijn hoofd strijden gedachten om een plekje bij het raam…

mooie woorden fraaie zinnen om een vers mee te beginnen dat zichzelf zou moeten schrijven en een eeuwigheid beklijven doch dit alles blijkt een droom en voor de dichter louter hoon niets blijft eeuwig in dit leven op alles wat ons is gegeven ook al is het maar voor even staat vooralsnog statiegeld…

Het regent woorden in zijn hoofd hij laat ze vallen maar niemand wil ze horen hij heeft ze eruit gelaten terwijl de wind langs het venster giert water vliegt en ogen schuilen in het donker drift poëzie langs morsige muren.…

je ziel te grabbel voor de hele stoet zelf ben je ogenschijnlijk in gepeins verzonken je geeft je bloot als in een openhartig boek en ziet de dames naar je lonken je waant je in een roes doch weet maar al te goed je hebt gewoon teveel gedronken…

Bevroren van geluk kijkt het verleden mij aan Ik kan mijn blik niet keren, ik blijf nog in de waan Van die pracht uit de toekomst, langzaam smeltend in het ijs De dauwdruppels zijn van het verleden een bewijs.…

ik waan mij in een zin syllaben voor en na mijzelf ertussenin ik ben in alle woorden mirakels aaneengeregen wanneer woorden wonderen worden zullen zinnen zielen zien…

Steeds dichterbij de dood schuif ik aan; hij is mijn vriend, hij is mijn vijand maar ik ga nog niet naar zijn land ik ga naast hem staan niet tegenover hem en zo houd ik mezelf in deze morbide waan.…