Alle inzendingen over weven

drift die in geen tijd gelooft en vurige krachten mateloos gedoogt spieren als speren gericht op de daad jagen ons op in een blinde storm en waar denken de rede verlaat worden we naar wellust gedreven dan, ja dan, schreeuwt de liefde, en verscheuren wij elkaars gewaad om in natte naaktheid gestrengeld onze zuchten tot eenheid te weven…

Kinderen weven hun dromen, waarover vele mensen lopen. Religie wentelt zich in tranen, haalt netten op, mazen ruim gemeten. Geluk op steen gewet, tot messen achter prikkeldraad tot lappenpoppen gesneden.…

Zolang je nog maar weet waar het noorden is de weg omhoog Vluchtend beland je in het verhaal van een ander weven zich draden over elkaar vormend een grillig patroon zoekend een nieuw bestaan uit onverwerkt verleden in het heden van wie wegtrok met de noorderzon ontladen door een hert ontvouwend je a-vier ontwapent zich de hartstocht…

Laat mij maar woorden weven en zinnen breien en daarmee de bokken van de schapen scheiden Laat mij mijn leven leiden Geloof me het is ter meerdere glorie van ons beiden dat we elk gedeeltelijk onze eigen weg af rijden Laten we dat maar doen En heel heel vaak samen komen voor het uitwisselen van een knuffel en een welgemeende zoen…

De zon gat onder huizen weven schaduwen in stille straten. Bottende knoppen smeltend ijs, pas gewassen groen bladeren. Achter elke deur tikt de klok die het geluk van thuis wil proeven. De wereld is mooi als je de triestheid wegdenkt woorden vallen stil. De psychiater is zelf niet goed bij zijn hoofd ik schrijf hem rust voor.…

De wind spint draden van schapenwolken die wervelend door de hemel zweven waar ze zich in het maanlicht baden voor zwaluwen ze tot wazen weven en ze gewikkeld als ragfijn lint draperen in de schemersluiers van het blinde nevelkind dat door regenbogen begeleid lachend langs de zonnestralen zonder aarzelen of dralen zachtjes naar de aarde…

je leeft stil in jouw stilleven meisje met je zwarte haar je bent er toch maar even of droom je al menig jaar om je eigen geluk te weven mijn hand reik ik je aan niet om te bezeren of om jouw bloemen te plukken ik begeleid je naar mijn tuin mijn warmte zal je verrukken het zal je waarachtig heel goed gaan kom mijn lieve zie toch ons…

Mallemolen van leven wordt een draaimolen met weven in de lucht. De racebaan die bereden wordt waarvan soms de lengte te kort is, lijken vliegtuigstrepen in de lucht. De hordes worden een voor een genomen, dat moet ook als je ergens wilt komen.…

Vrouwen, kinderen weven dromen, waarover de wereld struikelt. Religie wentelt zich in ethiek, haalt haar vangst op, oogst is ondermaats.…

Denken nu, aan leuke dingen, zo prent ik mezelf nu in Dat de herfst haar favoriet seizoen was, het kunstig weven van de spin. De zon die schijnt op een ijselijke dag, een gestolen kus op een Toscaans plein, stiekem doen wat eigenlijk niet mag heerlijk lezen op een trage trein.…

vlokken zweven traag voorbij, weven een gordijn uit stilte de aarde ligt er winters bij, slapend in het wit van kilte de wind is guur en strakke lucht belooft weer vorst van lange duur sloten gaan bevriezen vogels moeten wakken kiezen om te overleven een sneeuwpop met de bezem in de hand is koning van dit land kooltjes zijn…

Je spieren weven zich door je huid Symbool van een goddelijk lichaam.. Het late zonlicht daalt over je lichaam De warmte gloeit zichtbaar na.. Mijn ogen glijden over je heen Koesteren je lijf van puur genot...…

ook ik net als jij na zo gek nog niet dat over en weer missen van dat evenwicht zal ik zwichten, voorop gesproken vrij uit gaan hoofdzaken thuis laten gewoon wat zijn wad lopen tussen meeuwen met gele snavels samen gloeien die ene sigaret delen natte wangen rauw van kou drogen met jouw haren herfstdraden laten weven…

Sereen zacht ademt het meer De koele dampen langs de oevers In het nachtlicht weven de sluiers Een mistgordijn van zilveren rook Langzaam versluieren de sterren Het nachtlicht wordt in vaalheid gedoofd De aarde is nu onderworpen Aan de adem van het koele meer Sereen in mystiek gehuld Laat het koele meer zich dragen Niets laat zich nu nog…

nog is het galactisch model in tact gebleven ondanks de foutjes die zichtbaar worden na het weven de kanten blijven wat rafelig en de print verdampt zijn inkt hoogpolig houdt al lang de vrieskou niet meer vast winden waaien water over land waarvan kusten zijn gestrand en wij die aan de basis staan zien dit met lede ogen aan…

kwetsbaar ogenblik waarop wij nog niet hadden besloten hoe verder te gaan de toegestoken hand een lief entree je nam me mee om tijd te winnen voor het garen dat jij dacht te spinnen waarmee jij de klus wilde klaren van weer opnieuw beginnen jij spon vals verdikte de draad tot de helft van de maat waaraan zelfs bij het weven…

ik heb garen gesponnen uit de tijd dat onze geschiedenis is begonnen nog niet van de wollige periode maar te midden van rots en zand beelden gemaakt met de hand in de geel bruine kleur van hitte en woestijn met duizenden slaven die stierven door ontbering en pijn het markante gebeuren in patroon en structuur kon ik later pas weven…

Beminnelijk groen springt gazellewaardig in het oog, heesters weven een gedicht. Een eenhoorn breekt het licht aan de oever bewegen zwanen pirouettes in sierlijke bogen. Rollende waters, letterwaarheid het naakte woord dwalend in zijn stilte in het groeien van oneindigheid.…

Er kwam een leegte in mijn leven: een gat dat ik maar niet kon dichten verdriet waarvoor ik telkens zwichtte maar dat ik steeds weer weg kon weven. Er kwam een stilte in mijn leven: een vaag gevoel van nog behoren tot mensen die ik had verloren maar die ik alles wilde geven.…

boerendeel vermindert Mijn klaagzang en beïnvloedt de gedachten Die mij tot dit bedrukte schrijven brachten De kunstenaar in mij herrijst en vlindert Want hij beseft dat je met ware vrienden Alle seizoenen zult moeten beleven Van kievitsklank tot koeienrug die schudt Ik wil me kunnen vinden in de grienden Met u, vriendin, een spinnenweb zien weven…

kindertijd, zwemmend in droomgedachten En in een zee van tijd en fantasieën Verkaveld niet, compleet nog, androgyn Nog niet geplaagd door hoe zij wordt gezien Door mannen en hun ideologieën Vasalis voelde al haar hele leven Een gat van binnen en haar empathie Was groot, maar woonde haar volledig uit Het troostte dat de dood het dicht zou weven…

ik heb een etalage met gezichten die niet leven ogen staren en hun monden doen niet van zich spreken ik ken ze uit hun woorden op papier tranen en verdriet zie je in hun trekken niet als ik hen lees beginnen ze te leven ze weven dan herinnering in het antwoord dat ze geven ik wil ze handen schenken een lijf dat kan omarmen verbazing…

Bloemen als zachte zijde Zij, die het gemoed verblijden Als schoonheid van moeder aarde Bloemen schenken de echte waarde Bloemen die geven Liefde in de kern weven Als sieraad van schoonheid Waarmee het leven wordt verblijd Dankbaar te aanschouwen Uit liefde bij rouwen en trouwen Uit het hart gegeven Als zacht element vanuit het leven…

In wolkenland valt er heel wat te beleven, Je voelt je er werkelijk heel verheven Je kan glimlachen op een regenboog, Dansen met dauwdruppels, hemelhoog Drijven op blauwe kristallen door waterdamp omgeven, Op zilveren luchtbellen sierlijke nevelkleden weven Vliegen op de vleugels van de horizon, Van de vrijheid genieten zoals…

leven Mijn dallen De huilende violen En de achtergrond vocalen Terwijl ik blijf dolen Luistert iemand naar mijn verhalen Ik verlang naar een antwoord Ik weet dat het er is Voor mij nog een gemis Nog nooit een ander lied gehoord Iemand heeft het gecomponeerd Wie heeft het geschreven Heeft Hij nog niet genoeg geleerd Waarom blijft Hij noten weven…

beginnen door de spanning van het spel we schilderden verleden op doeken die we kleedden met het prille groen dat eerste lentebloesems deed ontluiken in het tedere toen magisch waren de nachten die meer uren telden in het wachten op elkaar surrealistisch de ontlading ver voorbij de dageraad tot een einde zal het nooit meer komen we weven…

ik heb de steentjes gepakt die ik tegenkwam op de dag en verpakt in papiertjes met kleur gesorteerd naar gewicht leg ik ze duidelijk in zicht zij weven mijn droom in een niet aflatende stroom het patroon varieert in beschouwend kijken lichte lijnen snel in gebruik de keitjes springen er uit het zijn de drempels van iedere dag…

bij de doodgewone mijnspin die zelden boven de grond komt maar dan gaan ze er ook voor zo'n beurt duurt de hele dag door je herkent ze aan wat niet kromt mijn zeldzaam flamboyant rechtkakigen tussen alle normaal krommetangkakigen al lijken die nog zo interessant met namen als viool- of hangmatspin lijmspuiter of wielwebkaardespin ze weven…

Vraag niet naar de naam van de dag als het grijze jaar de ogen sluit zie niet om naar de rijk gedekte tafels waarop geen ander voedsel dan verdriet vergeet het spreken met de stenen achter de ontwrichte poorten baad je in het wervelende wonder van de onbestaanbare kleurschikkingen laat je in laagjes water weven tot een spinsel op de…

Zoveel hartenbloed hier uit pennen vloeide zulk een verfijnd weven van de geest op de cadans van pulserend bewustzijn.…