Alle inzendingen over winter OR zon OR ijs

een winter morgen fragiel als een dun laagje ijs zo ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren telkens hoger schijnt... hartverwarmend de mens broos als toost plukt hij de dag met lange tanden…

We wachten op het ijs, of er genoeg komt om de ijzers onder te binden tot men het weer genoeg vond! Het is ijskoud, moet je weten maar deze kou is niet te meten! immers, kunnen mensen ook vrij ijzig zijn nou, laat het dan maar vriezen, want: Daar kun je jezelf op kleden!…

er speelt winter in bevroren takken die wit besneeuwd naar de hemel reiken je lach wolkt in de heldere lucht stralend jagen blauwe kijkers sombere gedachten op de vlucht nog is het ijs te dun om jouw bestaan te dragen ik ken je angsten die om hulp en bescherming vragen jij danst door de dagen met de constante pijn van er plotseling…

het was nog lang geen winter de herfst nauwelijks start voorbij maar het avondrood dat lonkte als het vuur tussen jou en mij we zochten bei' de warmte op in de luwte van voorwinters nacht waar de zon in kim verdronk de herfst nog werkte aan haar pracht van talrijk' duizendkleurige bladeren lichtend als parel'n in schuwe zon die bij…

Verwacht dit jaar geen al te grote stunt Van koning winter, ook als 't had gekund Want ach, wat had ik het jou graag gegund Een sneeuwlandschap met wolf en rendierrund Elfstedentocht van stiens tot helgolund Bij sneeuw en ijs tot Kelvins dieptepunt Straks houdt de zon zich schuil in 't winterpunt Met wind en regen, vorst is ons misgund…

Het winter weer bevriest tot bevroren een wonder witte winterwereld dat ijs spiegelt bij het ochtendgloren. Rode neuzen, wollen mutsen en wollen wanten; een winterse wonderwereld ijsbeert op schaatsen over weidse bevroren water transparanten.…

ik zag dat zij lachte maar haar ogen ijsden het landschap met een strakke noordoostenwind zacht zong het riet langs de oevers het verdriet over zomer en zon in een winterse ritmiek weer glijden krassend de gebogen lijven in de luwte van de kant hand op de rug de ander even rust in onpeilbaar zwart komt de schaatser zich…

een wintermorgen fragiel als een dun laagje ijs zo ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger schijnt hartverwarmend de mens broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

de winter drukt zijn neus tegen het raam en ademt koude bloemen in glas gegoten glinstert het boeket…

virtuele ijs, wat gelig korzelt aan de randen, bestijgen dag en nacht de zon en maan in nieuwe offerranden, hervat het seizoen zich in een gewogen rantsoen in een ander gedicht.…

mis de ochtendrijp in roze tinten bij een rood omkranste zon het ongerepte witte landschap waar de stilte krakend klonk grijze buien met hun sluiers sneeuw die dansen op de wind krasse schaatsers langs de strakke kragen riet verglijdend in het verre niets eens zal de vorst zijn winterse entree gaan maken anders zal de lente nooit…

Ze had een zak met kuikens meegenomen, Want ’s winters vriezen alle meren dicht. Voor reigers zijn de vissen dan uit zicht, Het lukt ze niet de winter door te komen. Als dierenvriend zit ik ook op haar spoor, Wat help ik kuikens graag de winter door.…

leeg en wit is de vlakte ontdaan van alle opsmuk en waan een straffe noordooster haalt uit met ijzige adem vaal schijnt de zon een gelig winterlicht waarin warmte wordt gemist een schaatser tart de elementen krast langs het riet voorbij blik op oneindig een gedachte in de kop de elfstedentocht dan zegt hij stop…

je wolkte wit in gure lucht vertolkte mijn gevoel de warmte van gedachten sloeg aan tegen het donkere vrieskoude raam je legde uit in bloementaal en kleurde op in duizenden kristallen je vingers schikten het boeket toen jij je hart ontdooiend om de bloemen had gelegd…

je schuift het sneeuwgordijn opzij treedt ijskoud op in volle glorie kristallen schitteren op je japon gedragen door de wind je sprankelende lach is zon je zweeft en slecht in sporen op de baan zien we jouw ronde zwieren staan ik weet je in mijn armen zij zullen jou verwarmen smeltend zal je sterven en wij heel snel jouw lente…

Winter Er is geen licht, de schemer groeit op het land en de moeder van de aarde rust. De wereld krijgt kippenvel op een donkere huid en waar eerst het mais nog wuifde en riep om zon, staan nu de stekels te huiveren in de koude, natte grond. De vorst valt in. Het weer is blond en de zon wordt alsmaar blijer.…

je waaide sneeuw witter dan de winter ooit ontdooide ik rijpte hoog in bomen door de strenge vorst kristalliseerde in jouw kleuren toen ik zon als eerst zag komen maar vervaagde door jouw sneeuw die ons licht in diamant verstrooide…

hoorde het zingen van de slagen in samen schaatsen op het dragend ijs langs wuivend riet de zon geniet op laagstand van de stilte in ons gebied het slijpsel is een feest toont in witte sporen waar we zijn geweest altijd een verder maar wij keren om kijken naar van waar wij zijn gegaan…

over glijden op het ijs met al die gozers…

schaduw en in terugkom op je rug de warmte van zon…

de grafieken van opwarming en klimaat- verandering verdwijnen als de eerste vleugjes winter en kou verschijnen dan zijn sneeuw en vorst weer troef ook al is het jongste ijs nog stroef de garderobe wordt snel aangepast met wollen trui en dikke warme das donkere nachten somberen in weinig perspectief zo wordt de mens een dief…

voorbij de zeeën van tijd is hij de winter binnengelopen zijn spitse voeten op de ijsvloer dunner dan gedacht het ijs snijdt zingt kraakt en breekt door de heldere avond tijd om de stilte te oogsten op de akker van zijn bevroren ziel…

Ik weet dat dit zo is, want strakjes als de winter komt, het blad verdwijnt door sneeuw en ijs... dan hangt het daar, als een bewijs van een voorbije zomer. Vol met zang en nieuw leven, en met een zekere belofte... Want die winter duurt maar even.…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

Handen diep in mijn zakken Kraag over m'n oren Geknisper bij elke stap Voeten bijna bevroren Halve meter zicht Krakende kou en ijs Adem witte wolkjes Een winters paradijs.…

Koud is de winter kaal en guur sneeuwwit, spekglad en leeg. De lucht vriest vast aan wat er van het landschap over is. IJs gletsjert in het water. Als er binnen weer een storm opsteekt sluit ik de deur van mijn ziel - een glimlach - en ziet niemand wat ik heb.…

nog weef ik sneeuw door bloesems heen is klei te hard om lente te boetseren schilder ik in groen wat blauw om kou te laten passeren maar het ijs dat ik hak smelt te snel onder mijn handen het winters gezicht is samenvloeiend voor het voorjaar gezwicht…

zij smelt haar voorjaar is de winter moe…

op deze opmerkelijk hete dag was het enkel de koelte die haar omgaf van totale overgaaf aan het beeld dat zij ooit in gedachten had koning winter in vol ornaat op zomers zonnewende uit ijs gemaakt…

Je moet denken als de winter om de vorst te zien en de takken van de pijnbomen volgeladen met sneeuw En koud geweest zijn, al zo lang om de jeneverbessen te aanschouwen, ingepakt door ijs De sparren ruw in de verre schittering Van de januari zon; en dan niet te denken aan welke ellende dan ook in het geluid van de wind, in het geluid van…